Slavni album “Let There Be Rock” benda AC/DC slavi 45. rođendan: Blistavi sjaj glasnog rokenrola
SIDNEJ - Legendarni australijski sastav AC/DC prije 45 godina objavio je svoj četvrti studijski album “Let There Be Rock” i uspio da napravi prvi klasik u karijeri dugoj pet decenija.
Iako je danas teško povjerovati da su rok giganti imali problema na svom putu da pokore svijet žestokog zvuka, u januaru 1977. godine, kada su ušli u studio da snime svoj četvrti australijski i drugi američki album, oni su bili kultni bend u svojoj otadžbini i Britaniji te slabo poznat sastav u SAD i ostatku svijeta. Ipak, njihova mukotrpna, rudarska i neumoljiva putanja izgrađena ubitačnim koncertima i beskompromisnim sirovim zvukom na albumima promijeniće se kada “Let There Be Rock” izađe prvo u Australiji 21. marta, a potom i 23. jula 1977. u SAD.
Sam album mnogo toga je dugovao odlučnosti i čistom bijesu braće Malkolma i Angusa Janga nakon što je američko odjeljenje izdavačke kuće “Atlantik” odlučilo da ne objavi treći australijski (i drugi međunarodni) LP grupe “Dirty Deeds Done Dirt Cheap” smatrajući da je album lošeg kvaliteta.
Lideri grupe Malkolm i Angus Jang, uz producentsku pomoć starijeg brata Džordža i Henrija Vande, jednostavno su kanalisali svoj bijes u “Let There Be Rock” kada su ušli u “Alberts” studio u Sidneju u januaru 1977.
U poznatom procesu pisanja i snimanja, koji je bio brz, žestok i veoma inspirisan, cijeli album je završen za nekoliko sedmica. Čuveni novinar Mik Val ovaj proces snimanja precizno je opisao u svojoj knjizi “Pakao nije loše mjesto za biti” posvećenoj samom bendu.
- Zvučalo je baš kako je zvučalo uživo. Ljuto napisano i snimljeno brzo, prije nego što je vibracija stigla da izblijedi, te odmah stavljena direktno u rilne ploče - rekao je Val.
Kreativni proces benda bio je suštinski nepromijenjen, ali njihova vatra je bila rasplamsana i njihov je fokus bio bez presedana. S druge strane, pokojni pjevač Bon Skot namjerno je pojačao eksplicitnost tekstova iako su oni generalno učvrstili njegov imidž lošeg momka uvijek gladnog seksa i alkohola. Bombastična prva pjesma albuma “Go Donjn” inspirisana je zloglasnom Rubi Lips (opisana kao “supergrupi” u časopisu “Tajm” ), a njena posljednja “Whola Lotta Rosie” ispričala je priču o njegovom zezanju sa punijom obožavateljkom nakon koncerta u Tasmaniji. Napisana na sličan način, ali ukrašena još jednom serijom različitih troakordnih rifova, “Bad Boy Boogie” je bila još jedna razorna himna koja je mitologizovala Angusov i Bonov šou na bini sa čuvenim Angusovim striptizom. Prvi singl “Dog Eat Dog” bio je klasični prljavi bugi u njihovom stilu, a listu kultnih pjesama albuma popunila je “Problem Child”, numera sa “Dirty Deads” albuma. Naslovna, programska numera postala je himna grupe i zaštitni znak prljavog i glasnog rokenrola u njihovom stilu.
Album je brzo prepoznat kao prvo remek-djelo u karijeri AC/DC koje je bend izvelo prvo u dvorane, a potom i na stadione, a ubrzo su ga pratila još najmanje tri jednako ubitačna albuma: “Powerage” iz 1978. godine, “Highaway to Hell” iz 1979. i “Back in Black” iz 1980. koji su cementirali njihov status rok heroja.
Iako je prodat u relativno skromnom tiražu za moderne standarde grupe (do danas oko tri miliona primjeraka), album “Let There Be Rock” je omogućio bendu veliku turneju po Americi, a ostalo je istorija. Nijedan drugi album, osim “Back in Black”, nije dao više pjesama koje su postale obavezna lektira na narednim turnejama, pa čak ni drugi klasični albumi iz njihove diskografije ne mogu se takmičiti sa zvukom “Let There Be Rock”, koji i danas zvuči jednako prljavo, uzbudljivo i bijesno kao kada je Skot prvi put otpjevao čuvene stihove “Neka bude svjetlo, zvuk, bubnjevi, gitara... neka bude rok!”
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
