Miroslav Miša Aleksić, muzičar neponovljive vedrine, energije i životnog optimizma: Simbol čistog rokenrola

Osvrnuti se na decenije njegovog rada, znači pogledati u prošlost jednog daška rokenrola, u kojem su nastali mnogi hitovi. Kako to često biva sa hitovima, i nakon nečijeg odlaska, oni ostaju urezani u istoriju muzike svog perioda, pomakli se njihovi tvorci od tog perioda ili ne. Ostaju kao primjeri početaka, začetaka i trajanja jednog benda, ostaju kao podsjetnici na koncerte, na svirke i susrete u kojima je svaka stvorena pjesma dobijala svoj pravi život. Sjećati se Miše Aleksića znači sjećati se jednog daška rokenrola, kakav neće doživjeti svoje ponavljanje.

Karijeru je započeo 1970. godine i nakon rada u nekoliko bendova, od 1978. godine radi i stvara “Ribljoj čorbi”, kao bas gitarista i jedan od osnivača sastava. Zaslužan je za nastanak hitova, kao što su “Amsterdam”, “Ostaću slobodan”, “Ja ratujem sam”, “Zvezda potkrovlja i suterena”, “Ostani đubre do kraja”,”Prevara”, “Lud sto posto”,  

Miša Aleksić je mnogima simbol rokenrola, a ono što je radio kao član ovog benda, i muzika koja je iza njega ostala, na neki način je posveta onima koji žive rokenrol i za rokenrol, kao što je i sam činio.

- U mom rokenrol životu bilo je lepih i prelepih trenutaka, ali  i ružnih, groznih i teških. O tome sam ovde pisao kako se ništa  ne bi zaboravilo! A bilo je dosta toga. Uostalom, rokenrol kao stil i način života ne bi bio tako divan da ne sadrži sve ono što  danas nazivamo - ludilo - zapisao je Miša u svojoj autobiografskoj knjizi “Uživo”, u kojoj je otkrio dijelove tog života, muzike i rada u “Ribljoj čorbi”.

- Miša Aleksić se pojavljivao u onim epizodama domaćeg rokenrola koje se opisuju superlativima. Svirao je na jednom od najznačajnijih domaćih albuma “Kiselina” grupe “Pop mašina”. Svirao je na najprodavanijem albumu u istoriji srpskog rokenrola album “Mrtva priroda” grupe “Riblja čorba” koji je otišao u tiražu od preko 470.000 primeraka. I čovek koji je sa bendom “SOS” obišao sva mesta u Vojvodini i Srbiji u koje je došla struja i asfalt. To nisu samo brojke i karijera koja se smešta u one rubrike “Jeste li znali?”. “Riblja čorba” je oživela rokenrol u Beogradu, nije to sad lokalizam, jer bio je rokenrol i sedamdesetih jak u Srbiji zbog “Smaka”, ali u Beogradu je posle “Pop mašine” i “Ju grupe” nekako sve utihnulo da bi sa pojavom “Čorbe” ponovo grunulo pa je ubrzo došao i novi talas i sve ono devedesetih - rekao je za “Glas Srpske” novinar i pisac Branko Rosić i dodao da je njegovo sjećanje na Aleksića u stvari sjećanje na divnog, kulturnog i skromnog čovjeka, ali i asocijacija na zajedničko putovanje u London koje su planirali, a koje, nažalost, neće biti ostvareno.

- Lična sećanja su i  naše priče o rokenrolu, jer meni je Miša bio asocijacija na rokenrol život. Kao klinac prolazio sam na putu do škole pored kombija njegovog benda “SOS” koji je obišao sva mesta pa i ona koja su postojala  samo na vojnim kartama. Miša je bio čisti rokenrol život -  život od rokenrola i život za rokenrol. Odlaskom Miše i muzičara iz njegove generacije kao i generacija neposredno pre i posle njegove, to će nestati. Ostaće samo da sviraju oni kojima je rokenrol hobi – zaključuje Rosić.

Rok novinar, kritičar, hroničar i posvećenik fenomenima muzike na prostoru bivše Jugoslavije Dušan Vesić, za “Glas Srpske” kazao je da je Miša Aleksić ne samo živio za rokenrol, nego je bio rokenrol. Vesić se osvrnuo na pjesme koje je Aleksić komponovao za “Riblju čorbu”, naglasivši da sam Aleksić nije volio pjesmu “Gastarbajterska”, iako je bila popularna i postala hit, jer je bila “narodnjak” i dodao da je kao kompozitor bio u specifičnoj situaciji jer je komponovao muziku na stihove Bore Đorđevića.

- Teško je to sad pouzdano utvrditi, ali ja verujem da bi od tih Borinih stihova postali hitovi i da je neko drugi komponovao muziku - što, naravno, ne umanjuje vrednost Mišinih nota. Nijedna od tih pesama nema nekog istorijskog značaja za razvoj rokenrola u Jugoslaviji, bar ne u onom smislu u kojem je imala pesma “Za koji život treba da se rodim” ili “Pružam ruke”. Ali, sve su te pesme imale velikog značaja u razvoju popularnosti rokenrola. Rokenrol je bio uticajan samo kad je bio široko popularan, odnosno kad je imao hitove. U tom smislu, Mišine pesme su nesumnjivo važne - smatra Vesić.

On navodi da su najveći Aleksićevi hitovi pjesme koje mogu da budu smještene u pjesme koje nose naziv “zezalice” i “poskočice”.

- To su pesme koje su rok-kulturi donosile popularnost. One su uostalom ogledalo Mišinog životnog optimizma - kazao je Vesić.

Kada je riječ o razvoju “Riblje čorbe”, on je rekao da nije baš moguće govoriti o tome u takvom kontekstu, jer je “Riblja čorba” održala trajnost nekoliko decenija, ali na tom putu trajanja nije se razvijala.

- “Riblja čorba” je ista danas kakva je bila i pre 42 godine kad je nastala. Jedina je razlika u tome što su u međuvremenu naučili da sviraju. Neko to odsustvo umetničkog razvoja smatra vrlinom, neko - kao ja - to smatra manom. Zbog toga imamo već petnaestak albuma “Riblje čorbe” sumnjive umetničke vrednosti. Ne može se jedno isto preturati iznova i iznova i uvek biti zanimljiv - objasnio je Vesić.

On naglašava da je tokom novinarske karijere, jer je uvijek govorio i pisao ono što misli, često ulazio u sukobe sa samim Đorđevićem.

 -  Bora to ponekad nije voleo da čita, tako da je istorija mojih odnosa sa “Ribljom čorbom” velikim delom istorija Borinih sukoba sa mojim pisanjem. No, pošto su nas okolnosti uprkos sukobima povremeno terale na saradnju, moja veza sa “Ribljom čorbom” i veza “Riblje čorbe” sa mnom bio je Miša. On je bio umetnik diplomatije. Bez Miše, taj bend bi se raspao toliko davno da bismo danas o “Ribljoj čorbi” razgovarali samo kao o istorijskoj činjenici - zaključuje Vesić.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.