“Glasov” vodič kroz svjetska prvenstva - Južna Afrika 2010.: “Furija” konačno na tronu
Mundijal je prvi put stigao na afrički kontinent. Južnoafričkoj Republici pripala je čast da bude organizator smotre najboljih svjetskih fudbalera.
Domaćin je spremio deset stadiona u devet gradova i to “Soker siti” (84.490 gledalaca) i “Elis park” (55.686) u Johanesburgu, “Grin point” (64.100) u Kejptaunu, “Mozes Mabhida” (62.760) u Durbanu, “Loftus Versfeld” (42.858) u Pretoriji, “Nelson Mandela Bej” (42.486) u Port Elizabetu, “Rojal Bafokeng” (42.000) u Rustenburgu, “Peter Mokaba” (41.733) u Polokvaneu, “Mbombela” (40.929) u Nelspuitu i “Fri stejt” (40.911) u Blomfontejnu. Sistem takmičenja ostao je isto kao i na tri prethodna SP kada su 32 reprezentacije bile podijeljene u osam grupa, a samo je Slovačka bila debitant.
Srbija je prvi put zaigrala u kvalifikacijama i odmah izborila plasman na Mundijal. Poslije debakla u Njemačkoj, ostavke Ilije Petkovića, loše igre ekipe pod vođstvom Havijera Klementea i Miroslava Đukića selekciju je preuzeo Radomir Antić. Legendarni Mister smirio je tenzije, posložio ekipu koja je kvalitet pokazala u drugom meču kvalifikacija iako je izgubila od Francuske (1:2, a potom remizirala 0:0). Nakon toga, odlično je zaigrala u grupi koju su još činili Austrija (3:1, 1:0), Litvanija (3:0, 1:2), Rumunija (3:2, 5:0) i Farska ostrva (2:0, 2:0).
Žrijeb za Mundijal ponovo je donio tešku grupu, koju su prozvali grupom smrti u kojoj su bili sjajna Gana, neugodna Australiju i stari znanac Njemačka. Počelo je porazom od afričke selekcije (0:1) koju je predvodio Srbin Milovan Rajevac nakon nespretnog penala koji je napravio Zdravko Kuzmanović u 85. minutu, a koji je realizovao Asamoa Đan. “Orlovi” su posljednjih 16 minuta igrali bez Aleksandra Lukovića koji je dobio drugi žuti, odnosno crveni karton. Iskupljenje je došlo u drugom kolu kada je nakon Čilea 1962. godine savladana Njemačka (1:0) čuvenim golom Milana Jovanovića iz 38. minuta u sjajnoj utakmicu na kojoj je Vladimir Stojković odbranio penal Lukasu Podolskom, a koji je skrivio Nemanja Vidić igravši neoprezno rukom u svom šesnaestercu skoro identično kao Kuzmanović na prethodnom meču. Utakmica odluke igrana je protiv Australije.
Domaći navijači u Južnoj Africi promovisali su vuvuzele na tribinama. Riječ je od dugačkim trubama koji su simbol naroda u ovoj državi, a jak zvuk (oko 200 decibela po trubi) nekoliko hiljada vuvuzela nervirao je sve igrače, trenere kao i gledaoce pokraj televizijskih ekrana.
Pobjeda je vodila u osminu finala čak i remi u nekim kombinacijama, ali je ekipa zakazala (1:2). I pored velike borbe nisu nadigrali “kengure” koji su postigli dva lagana gola (Tim Kejhil 69, Bret Holman 73) tako da je Marko Pantelić u 84. minutu samo ublažio poraz. Bila je to Pirova pobjeda Australijanaca koji nisu prošli dalje jer su zauzeli treće mjesto sa četiri boda, Srbija je bila posljednja sa tri (23. u konačnom plasmanu), druga Gana sa četiri, a Njemačka prva sa šest.
Nijemci su željeli korak naprijed u odnosu na prethodni Mundijal kada su kući stigli do trećeg mjesta da bi to isto ponovili u Južnoj Africi iako su bili legitimni kandidati za tron. Pored njih Brazil je igrao dobro, ali nedovoljno za veći rezultat i ispao je u četvrtfinalu od Holandije. Englezi se takođe nisu proslavili i ispali su od Njemačke u osmini finala (1:4) baš kao i Portugalija od Španije (0:1). Razočarao je svjetski šampion Italija koji nije prošao grupu i imao samo dva boda. Prijatna iznenađenje postali su Urugvaj koji se vrati na veliku scenu kao i Gana koja je zablistala i stigla do četvrtfinala. Pomalo iz drugog plana do finala su stigli Holandija i Španija. “Lale” su upisale sve tri pobjede u grupi (Danska (2:0), Japan (1:0), Kamerun (2:1)) zatim sa po 2:1 izbacili Slovačku i Brazil, u polufinalu nadigrali Urugvaj sa 3:2.
Španija je krenula porazom od Švajcarske (0:1), zatim nadigrala Honduras (2:0) i Čile (2:1). Naredne četiri utakmice dobili su sa po 1:0 i to Portugaliju, Paragvaj, Njemačku i Holandiju. Očekivano, finale nije donijelo vatru na terenu zbog visokog uloga, a presudio je Andres Inijesta u 116. minutu što je najkasniji gol u finalima. Španija, koju je sa klupe predvodio Visente del Boske, postala je osma reprezentacija koja je stigla do titule i prva evropska koja je to uradila van Starog kontinenta. Jedini su tim još od 1978. koji je stigao do trofeja, a izgubio je prvi meč na SP. Uz Zapadnu Njemačku jedino je “crvena furija” kao šampion Evrope stigla do svjetske titule.
Šest od deset stadiona smješteni su na više od 1.200 metara nadmorske visine, od čega dva u Johanesburgu na 1.750 mnv, dok su tri bila u primorskim mjestima na nula metara nadmorske visine.
Maradona na klupi
Legendarni Dijego Maradona ponovo je bio akter Mundijala, ovaj put kao selektor svoje Argentine. Reprezentaciju je preuzeo 2008. godine od Alfija Bazilea, ali se nije posebno proslavio. Poslije tri pobjede u grupi, koja je ličila na grupu sa SP 1994. u SAD, nad Nigerijom, Južnom Korejom i Grčkom, “gaučosi” su u osmini finala nadigrali Meksiko sa 3:1. Četvrtfinale donijelo je epskog rivala - Njemačku. Bila je to repriza iste runde takmičenja od prije četiti godine kada su Nijemci prošli nakon boljeg izvođenja penala. Sada penala nije bilo, kao ni osvete već tragedija Argentine. Maradonini momci poraženi su sa 0:4 što je jedan od najtežih poraza “gaučosa” u istoriji SP. Maradona će ostati zapamćen i po dva sata na ruci. Jedan koji je pokazivao lokalno vrijeme u Južnoj Africi i drugi koji je pokazivao vrijeme u Argentini.
Jedina neporažena ekipa bio je Novi Zeland koji je upisao tri remija u grupi sa Slovačkom (1:1), Italijom (1:1) i Paragvajem (0:0), ali nije prošao dalje. Paragvaj je imao pet bodova, Slovačka četiri, a Italija dva.
Rekordan nagradni fond
Nagradni fond iznosio je 420 miliona dolara uključujući i naknade klubovima koji su dali igrače za SP što se desilo po prvi put. Bilo je to povećanje od 60 odsto u odnosu na prethodni Mundijal. Svaka selekcija dobila je osam miliona za nastup, a šampion je inkasirao 30 miliona dolara dok je vicešampionu pripalo 24 miliona.
Miler prvi među jednakima
Tek treći put u istoriji titulu najboljeg strijelca SP podijelilo je više igrača. Prvi put bilo je to u Čileu 1962 (šestorica po četiri gola), a drugi u SAD 1994. godine (dvojica po šest golova). Četvorica su dala po pet golova i to Urugvajac Dijego Forlan, Nijemac Tomas Miler, Holanđanin Vesli Snajder i Španac David Vilja.
Forlan je dva puta pogađao protiv Južne Afrike, po jednom protiv Gane, Holandije i Njemačke. Miler je bio strijelac protiv Gane, Engleske (dva puta), Argentine i Urugvaja. Snajder je dao gol Japanu, Slovačkoj, Brazilu (dva) i Urugvaju, a Vilja Hondurasu (dva), Čileu, Portugaliji i Paragvaju. Sva četvorica su odigrala po sedam utakmica i nijedan od njih nije postigao gol iz penala. Za prvog među jednakim izabran je Miler koji je imao i tri asistencije, ponio je titulu najboljeg mladog igrača šampionata, a sa 20 godina i 273 dana bio je najmlađi strijelac na ovom šampionatu. On je treći Nijemac nakon Gerda Milera i Miroslava Klozea koji je bio najbolji strijelac Mundijala. Preostala trojica jedini su fudbaleri svojih zemalja koji su bili najbolji strijelci.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
