„Glasov” vodič kroz evropska fudbalska prvenstva - Italija 1968: Jugoslavija stala protiv „azura”

Umjesto dotadašnjeg Evropskog kupa nacija ponio je ime Evropsko prvenstvo, a kao i prethodna dva počeo je kvalifikacijama koje su doživjele određene promjene. 

Za razliku od prethodna dva prvenstva, kada su kvalifikacije igrane po nokaut sistemu, sada su uvedene grupe nakon kojih je igrano četvrtfinale. Za ovaj turnir prijavila se 31 ekipa, bile su podijeljene u sedam grupa sa po četiri ekipe i jednom grupom sa tri tima, a pobjednik grupe igrao je četvrtfinale. 

Jugoslavija se našla u grupi četiri sa Zapadnom Njemačkom i Albanijom. Prvi meč „plavi” su odigrali 3. maja 1967. godine na stadionu Crvene zvezde i golom Josipa Skoblara u 67. minutu slavili sa 1:0 protiv Nijemaca. Zatim su 11 dana kasnije pobijedili Albaniju (2:0) u gostima sa dva gola Slavena Zambate. 

Hladan tuš desio se 7. oktobra iste godine, kada je upisan poraz od „pancera” u Hamburgu (1:3). Zambata je postigao jedini gol za Jugoslovene u 46. minutu, dok su za domaćina pogađali Hanes Ler (10), Gerd Miler (71) i Uve Zeler (86). 

Nakon toga „plavi” su se konsolidovali i lako izašli na kraj sa Albanijom na stadionu JNA koju su dobili rezultatom 4:0 uz dva gola Ivice Osima (48, 82), te po jednim Edina Spreče (44) i Vojina Lazarevića (56). 

Remi bez golova Albanije i Zapadne Njemačke u Tirani označio je da će Jugoslavija biti prva na tabeli sa šest bodova, Nijemci su ostali na pet, a Albanci na jednom. Ta pozicija za protivnika u četvrtfinalu donijela joj je Francusku. 

Svima je u sjećanju bio nezaboravni polufinalni meč prvog EP kada su momci sa Balkana nadigrali „galske pijetlove”. Prva utakmica odigrana je 6. aprila 1968. na „Velodromu” u Marselju i završena bez pobjednika, 1:1. 

Golom Vahidina Musemića u 66. minutu poveli su gosti, da bi Fleri di Nalo postavio konačan rezultat 12 minuta kasnije. 

U revanšu 24. aprila na beogradskoj „Marakani” postojao je samo jedan tim, i to domaći. Već u 32. minutu bilo je 4:0 za Jugoslaviju koja je povela golom Ilije Petkovića u trećem minutu. Musemić je povećao na 2:0 u 13, a minut kasnije Dragan Džajić donio prednost od 3:0, da bi Petković po drugi put bio strijelac u 32. minutu. 

Samo minut kasnije Di Nalo je smanjio na 4:1, a Musemić je u 79. minutu postavio konačan rezultat. 

To četvrtfinale bilo je uvertira za završni turnir koji je održan od 5. go 10. juna i to prvi put u tri grada, Rimu, Napulju i Firenci. Jugoslaviji je ovo bio drugi nastup na završnim turnirima, vicešampionu SSSR-u treći, dok su Engleska i Italija debitovale. 

Prvo polufinale donijelo je veliku borbu domaćina i Sovjeta koji nisu postigli gol tokom 120 minuta. Shodno tadašnjim pravilima, nisu izvođeni penali, već je pobjednik odlučen bacanjem novčića i Italijani su imali više sreće pa su prošli u finale. 

Protivnik Jugoslavije bila je Engleska, aktuelni šampion svijeta iz 1966. godine.  

Džajić je bljesnuo u 86. minutu, kada je postigao jedini gol vrijedan prolaska u finale. 

U meču za treće mjesto slavili su Englezi sa 2:0 protiv Sovjeta golovima Bobija Čarltona i Džefa Harsta, dok je finale donijelo veliku bitku na Olimpijskom stadionu u Rimu. 

Jugoslavija je povela sa 1:0 golom Džajića u 39. minutu, da bi u 80. izjednačio Anđelo Domengini. Kako pobjednika nije bilo nakon produžetaka, morala je da bude odigrana nova utakmica. 

Tako je dva dana nakon prvog finalnog meča (10. jun) Rim ponovo bio poprište bitke. Ovaj put domaćin je bio bolji i slavio je rezultatom 2:0 golovima Điđija Rive i Pjetra Anastasija, dok je selektor bio Ferućio Valcaregi. 

Jugoslaviju je na ovom prvenstvu sa klupe predvodio legendarni Rajko Mitić koji je za drugi meč napravio samo jednu izmjenu u timu. 

Umjesto Ilije Petkovića zaigrao je Idriz Hošić, dok su Ilija Pantelić, Mirsad Fazlagić, Blagoje Paunović, Dragan Holcer, Milan Damjanović, Dobrivoje Trivić, Miroslav Pavlović, Jovan Aćimović, Vahidin Musemić i Dragan Džajić odigrali oba meča. 

Među okupljenima su još bili Borivoje Đorđević, Rudolf Belin, Radomir Vukčević, Ratomir Dujković, Rajko Aleksić, Mladen Ramljak, Ljubomir Mihajlović, Ivica Brzić i Boško Antić.

Idealni tim

Pet fudbalera pobjedničkog tima činili su idealni tim šampionata, dok su tri člana bila iz redova „plavih”. 

U njemu su se našli Dino Zof (Italija), Bobi Mur (Engleska), Đaćinto Faketi (Italija), Albert Šesternjov (SSSR), Mirsad Fazlagić (Jugoslavija), Anđelo Domengini (Italija), Sandro Macola (Italija), Ivica Osim (Jugoslavija), Džef Harst (Engleska), Điđi Riva (Italija) i Dragan Džajić (Jugoslavija). 

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.