„Glasov” vodič kroz evropska fudbalska prvenstva - Belgija 1972: Nijemci najavili dominaciju

Kvalifikacije su počele 7. oktobra 1970. godine i 32 nacionalna tima našla su se na žrijebu pa je formirano osam grupa sa po četiri ekipe u kojima su igrali dvokružno (kući i u gostima) i samo je pobjednik grupe izborio pravo nastupa u četvrtfinlu.

Aktuelni šampion Starog kontinenta Italija lako je prošla grupnu fazu i sa deset bodova bila prva ispred Austrije, Švedske i Republike Irske. Rival u četvrtfinalu bila joj je Belgija. Prvi meč odigran je na milanskom “San Siru” i završen je bez golova da bi u revanšu na briselskom “Emil Versu” domaćin slavio sa 2:1, golovima Vilfrida van Mora i Pol van Himsta, a Điđi Riva samo je ublažio poraz. Nakon što su “crveni đavoli” prošli među četiri najbolje ekipe dodijeljena im je organizacija završnog turnira ispred Engleske i Italije koje se nisu domogle završnog turnira. Shodno tadašnjim pravilima u slučaju istog rezultata nakon dvije utakmice bila je igrana treća, takozvana majstorica što se desilo u slučaju Mađarske i Rumunije (1:1, 2:2, 2:1). Tokom kvalifikacija odigrano je 105 utakmica na kojima su postignuta 282 gola odnosno 2,69 po meču. Najbolji strijelac bio je čuveni Gerd Miler sa sedam golova, a čak sedam fudbalera zatreslo je sopstvenu mrežu.

Završni turnir počeo je 14. i trajao do 18. juna, kao i prethodni igran je u tri grada (Brisel, Antverpen i Lijež). Belgija i Zapadna Njemačka bile su debitanti na ovom takmičenju, Mađarima je ovo bilo drugo učešće, a Sovjetima čak četvrto. SSSR je nastupio na svim EP do tada.

Oba polufinala odigrana su u istom terminu 14. juna. Belgija je poražena od Zapadne Njemačke (1:2) koja je tih godina krenula da gospodari ne samo evropskom već i svjetskom scenom. Golove za “pancere” postigao je Gerd Miler u 24. i 71. minutu da bi Odilon Polonis u 83. postavio konačan rezultat. Duel ekipa iz sovjetskog bloka koje se nisu međusobno baš mnogo voljele zavšen je pobjedom SSSR-a koji je slavio golom Anatolija Konkova u 53. minutu. Utakmica za treće mjesto donijela je obračun poraženih polufinalista. Belgija je već u 28. minutu vodila sa 2:0 kada je pogodio Pol van Himst, a četiri minuta prije njega strijelac je bio Raul Lambert.

Finale je odigrano na “Hejselu” pred 43.437 gledalaca, a bio je to i politički obračun SSSR-a i Njemačke koje su samo 27 godina ranije završile najkrvaviji sukob u istoriji čovječanstva. Sovjeti su do završnog turnira stigli tako što su bili najbolji u grupi sa Kiprom, Španijom i Sjevernom Irskom, a u četvrtfinalu nadigrali Jugoslaviju. Nijemci su bili prvi u grupi sa Turskom, Albanijom i Poljskom da bi u četvrtfinalu bili bolji od Engleske. Iako su Sovjeti imali mnogo više iskustva sa završnih turnira nisu se proslavili u finalu koje su izgubili sa 0:3, što im je bilo treći puta zaredom da gube posljednju utakmicu šampionata, a samo su u Francuskoj 1960. slavili u finalu. Golove su postigli Gerd Miler (dva) i Herbert Vimer. Dvije godine nakon prve evropske titule stigla je i druga svjetska (bili prvaci 1954.) i tako su postali prva reprezentacija koja je objedinila evropsku i svjetsku krunu.

Sastav šampiona

Nijemce je sa klupe predvodio Helmut Šen, a finalni susret odigrali su u sljedećem sastavu: Sep Majer, Franc Bekenbauer, Horst-Diter Hetges, Hans-Georg Švarcenbek, Paul Brajtner, Herbert Vimer, Uli Henes, Ginter Necer, Jup Hajnkes, Ervin Kremers i Gerd Miler. Hetges je dobio prednost u odnosu na Han Hubera “Bertija” Fogsta koji je igrao u polufinalu dok su još u sastavu bili Jirgen Grabovski, Rajner Bonhof, Mihael Bela, Johaner Ler, Horst Kepel i Volfgang Klef.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.