Novinar Darko Dimitrijević za “Glas Srpske” o životu u Goraždevcu: Nisam mogao da izgovorim ništa osim “desilo se”

Tim riječima svoju priču za “Glas Srpske” počinje glavni i odgovorni urednik Radija Goraždevac Darko Dimitrijević, prisjećajući se krvavih slika sa obale Pećke Bistrice u Goraždevcu, gdje je rafalnom paljbom 13. avgusta 2003. godine prekinut život Panta Dakića, kome je bilo tek 12 godina i Ivana Jovovića (17). Tog avgustovskog dana, koji je na trenutak zaustavio život u najvećem metohijskom selu u opštini Peć, ranjeni su Dragana Srbljak, Đorđe Ugrenović, Bogdan Bukumirić i Marko Bogićević.

Dimitrijević, koji je dobitnik više nagrada i priznanja, od kojih su najvažnije “Dimitrije Davidović”, za uređivanje UNS 2017. godine i nagrada “Večernjih novosti” za novinarsku hrabrost “Milan Pantić”, iz 2008. godine, prvi je poslao vijest sa mjesta zločina.

- Mladi iz Goraždevca su svakodnevno odlazili na obalu Pećke Bistrice, među njima sam bio i ja. Toga dana spremao sam se da sa braćom i drugarima odem do reke. Vreo avgustovski dan i svežina Pećke Bistrice mamila je i one najneodlučnije. Kada smo se definitivno dogovorili da krenemo i iz dvorišta izlazili na ulicu, začuli su se rafali. U to vreme granatiranje i rafalna paljba iz okolnih sela nisu bili ništa neuobičajeno. Međutim, ovi rafali imali su drugačiji zvuk, koji je slutio na tragediju. Zvuk koji je praćen nekim metežom, kricima, vriskom i zvukom motora automobila - prisjetio se Dimitrijević.

Vođen slutnjom da se dogodila tragedija, dodao je, u trenutku se našao na obali Bistrice.

- Usput sam sretao izbezumljene roditelje koji su automobilima prevozili ranjene i povređene do ambulante u centru. Oni sa ozbiljnijim povredama prebačeni su u bazu KFOR-a. Sve je trajalo kao večnost, a u stvari je bio trenutak. Na obali reke vladala je ogromna tišina, kao slika koja nema tona. Ta slika izgledala je užasno. Tragovi metaka bili su na sve strane, izrešetan drveni panj, razbacana odeća, bicikli, obuća i tragovi krvi. Seo sam na jedno brdašce i ćutao. Došla je međunarodna policija, KFOR, sećam se njihovih izraza lica, svi u neverici. U tom trenutku sam bio svestan da ova vest mora da se čuje - ispričao je Dimitrijević.

Istakao je da je pokušavao da pozove kolege iz “KIM” radija, a na vezi je bio tadašnji urednik Živojin Rakočević, koji će kasnije postati njegov veliki prijatelj i učitelj novinarstva.

- Glas me nije služio. Nisam mogao da izgovorim ništa osim “desilo se”. Nisam mogao da izgovorim da se desio zločin nad mojim drugarima i rođacima. Nakon desetak minuta sam se trgao iz očaja i u prvom javljanju do detalja ispričao šta se dogodilo. Ispostavilo se da je to javljanje imalo značajnu ulogu jer je u javnosti počela da kruži vest da je u etničkom nasilju u Peći stradala albanska devojčica - ispričao je Darko.

Bio je to trenutak koji je odredio pravac njegovog života i trasirao put u novinarstvu. Mnogo je učio, odlazio na obuku u mnoge medije i završio fakultet. On i njegove kolege s radija postali su hroničari vremena i istrajni borci za istinu, koji šalju u svijet vijesti o događajima u Metohiji, ukazuju na probleme svog naroda i vrše pritisak na institucije da zastupaju interes naroda, ali i izvještavaju o incidentima koji se i danas povremeno događaju.

- Radio Goraždevac nastavio je da igra važnu ulogu u ovom našem malom društvu i zajednici, koja ni posle 20 godina nije uspela da se oporavi od tragičnih događaja - istakao je Dimitrijević, podsjetivši da je u vrijeme masovnog egzodusa srpskog naroda sa Kosmeta njegov otac sa još 50-ak mještana sačuvao Goraždevac i u vrijeme potpunog informativnog vakuuma odlučio da pokrene lokalnu radio-stanicu.

Govoreći o životu u najvećem srpskom selu u Metohiji, sa najstarijom crkvom brvnarom na Balkanu, Darko kaže da uprkos svemu ono odolijeva mnogim iskušenjima. Škola, koja je u vrijeme kada se dogodio stravičan zločin u tom pitomom mjestu brojala više od 200 đaka, danas ima jedva 80. Mnogi mladi napustili su Goraždevac zbog nedostatka posla i svili gnijezda u centralnoj Srbiji ili u zapadnoj Evropi.

- Opstanak je pitanje svih pitanja, koje traži urgentan odgovor i rešenje. Poslednjih 20 godina u sredinama gde žive Srbi na Kosovu su se menjali razni političari. Niko od njih nije imao volje da menja sistem koji je uspostavljen u situaciji koja je nastala nakon rata. Usled lošeg sistema, nedostatka socijalne pravde i pre svega radnih mesta, učinio je da se broj stanovnika drastično smanji, tako da sa posleratnih 1.200 Goraždevac danas ima jedva 700 žitelja. Među najvažnijim problemima treba pomenuti pravo na maternji jezik, koji se u kosovskim institucijama ne poštuje, pravo na lična dokumenta i uzurpaciju zemlje - istakao je on.

Dimitrijević kaže da su mnogi Srbi, usljed političkih dešavanja na Kosmetu i lošeg pristupa političara i medija koji su poslali takvu sliku, izgubili nadu i vjeru da se može živjeti na Kosovu. Darko i njegova supruga Katarina sa kćerkama bliznakinjama su živi dokaz da nije tako i da život na Kosmetu nije ugašen.

- Nadam se da ću starost dočekati u svom rodnom mestu. Iako sam imao prilike da u poslednjih 15 godina putujem po svetu, od Evrope do Amerike, meni je Goraždevac centar sveta. To je mesto u kome sam se ostvario kao suprug i otac. To je mesto koje okružuju predivni hramovi poput Visokih Dečana i Pećke patrijaršije. Sve to za mene predstavlja veliki izvor životne snage i energije, uz posao koji radim i volim. Ovde smo sebi sagradili dom i trudimo se da živimo normalno - ponosno priča Darko.

Uprkos neizvjesnoj budućnosti, Darko kaže da na pitanje o opstanku na Kosmetu najčešće odgovara stihovima Alekse Šantića: “Od svoje majke ko će naći bolju?! A majka vaša zemlja vam je ova, bacite pogled po kršu i polju, svuda su groblja vaših pradjedova.”

- I zaista, bez obzira na političke procese i neizvesnu političku budućnost, ja Metohiju ovako doživljavam. Naš narod je ovde ispisivao slavne stranice svoje srednjovekovne istorije, a naše svetinje i žrtve kosovskih junaka obavezuju nas da tu tradiciju pradedova nastavimo opstajući na ovim prostorima - poručio je Darko.

Industrija uništena

Darko Dimitrijević kaže da se većina stanovnika Goraždevca bavi poljoprivredom, a osim u školi, zaposlenih ima i u sistemu zdravstva i institucijama koje finansiraju vlade u Beogradu i Prištini, dok manji broj mještana radi u vojnoj bazi KFOR-a.

- Ranije su stanovnici ovog kraja radili u fabrikama jer je Peć bila veoma jak industrijski grad. Međutim, industrija je gotovo zamrla na čitavom Kosovu i Metohiji. U tom diskriminišućem procesu privatizacije mnogi sugrađani čak nisu mogli da ostvare prava na nadoknadu - rekao je Darko.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.