Pisac koji je promijenio književnost
Borislav Pekić jedan je od najznačajnijih pisaca savremene srpske književnost. Bio je romanopisac, dramski pisac, filmski scenarist i jedan od glavnih osnivača postkomunističke srpske Demokratske stranke.
Svoje najveće djelo “Zlatno runo” pisao je u izbjeglištvu u Londonu.
Mladost
Rodio se u Podgorici 1930. godine. Od Borislavovog rođenja do 1941. živjeli su u Starom i Novom Bečeju, Mrkonjić Gradu, Kninu i Cetinju.
Početkom Drugog svjetskog rata, italijanski okupatori ih protjeruju iz Cetinja za Srbiju, pa se 1945. se seli u Beograd.
Bio je član ilegalne studentsko-gimnazijske organizacije koja se zvala Savez demokratske omladine Jugoslavije. Uhapšen je 7. novembra 1948, maja 1949. i osuđen na 15 godina zatvora s prisilnim radom i izvjesnim brojem godina gubitka građanskih prava poslije izdržane kazne.
Pomilovan je 29. novembra 1953. godine.
Za vrijeme tamnovanja začete su mnoge ideje koje je poslije razvio u svojim glavnim romanima. Boravak u zatvoru opisao je u trotomnom romanu “Godine koje su pojeli skakavci”.
Djelo
Pekić je 1959. napisao svoj više od 20 originalnih filmskih scenarija za glavne filmske kuće u Jugoslaviji, među kojima i “Dan četrnaesti” koji je predstavljao Jugoslaviju na Kanskom filmskom festivalu 1961. godine.
Pod pseudonimima Adam Petrović, Borislav Petrović i Dimitrije Petrović, objavljuje članke u časopisima “Vreme” i “Vidici”. Godinama je radio na nekoliko romana a kada je prvi od njih “Vreme čuda” 1965. objavljen, privukao je pažnju. Roman je izdat i na engleskom jeziku u Njujorku, a preveden je i na francuski, poljski, rumunski, italijanski i grčki jezik 2007.
Njegov drugi roman “Hodočašće Arsenija Njegovana” iz 1970. u kojem je pored ostalog, dao sliku studentskog protesta 1968. u Jugoslaviji komplikovao je njegov odnos s vlašću, tako da je godinu bio bez putnih dokumenata. Roman je ipak dobio “Ninovu nagradu” kao najbolji jugoslovenski roman te godine.
Emigracija
Poslije Pekićeve emigracije u London 1971, jugoslovenske vlasti su ga smatrale personom non grata i niz godina su osujećivali izdavanje njegovih djela u Jugoslaviji.
Najzad se 1975. pojavilo “Uspenje i sunovrat Ikara Gubelkijana”.
Nakon više od dvije decenije priprema, studija i proučavanja, prvi tom Pekić sedmotomne fantazmagorije “Zlatno runo” se 1978. godine pojavljuje pred čitaocima. Tim djelom se Pekić uvrstio u najznačajnije srpske književnike. Za ovu sagu je 1987. dobio “Njegoševu nagradu” i označen je kao jednog od vrhovnih savremenih proznih pisaca u Jugoslaviji.
Pekić je bio potpredsjednik srpskog PEN centra od 1990. do 1992. godine i član engleskog PEN centra.
Aktivan kako kao autor tako i kao javna ličnost do posljednjeg dana, Pekić je umro od raka pluća u svom domu u Londonu, 2. jula 1992. Kremiran je u Londonu, a njegova urna se nalazi u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu, zajedno s drugim uvaženim ličnostima iz socijalnog, političkog i kulturnog reda građana.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
