Ortopedski zavod Marija Zvijezda (10): Centar postao Zavod za rehabilitaciju
Poslije donošenja Opšteg zakona o organizaciji zdravstvene službe, Centar za medicinsku rehabilitaciju fizički defektnih lica preimenovan je 1. aprila 1961. u Zavod za medicinsku rehabilitaciju u Banjaluci. Zavod je postao javna zdravstvena ustanova "sa samostalnim finansiranjem", kojom se upravljalo "po načelima društvenog samoupravljanja".
Izvršno vijeće SR Bosne i Hercegovine promijenilo je 1. decembra 1961. naziv ustanove, a 20. marta 1962. prenijelo prava osnivača na Skupštinu opštine Banjaluka. Poslovanje Zavoda bilo je u nadležnosti Savjeta za zdravlje Skupštine opštine Banjaluka, dok je nadzor nad stručnim radom ostao u nadležnosti Zdravstvenog centra u Banjaluci.
Organizaciona struktura banjalučkog Zavoda za medicinsku rehabilitaciju bila je 1961. uređena "na principu ekonomskih jedinica". On je tada imao u sastavu sljedeće organizacione jedinice: Odjeljenje medicinske rehabilitacije, Odjeljenje profesionalne rehabilitacije, Odjeljenje protetike i Opštu i ekonomsko-finansijsku službu sa pomoćnim službama.
Rukovodeća radna mesta u Zavodu bila su: direktor, pomoćnik direktora za opšte i ekonomsko-finansijske poslove, šef ljekara, načelnik za protetiku, načelnik za profesionalnu rehabilitaciju i šef računovodstva. Organi upravljanja u Zavodu bili su Savjet (devet članova), Upravni odbor (11), Upravni odbor Ekonomske jedinice (5-7) i direktor, koji je rukovodio cjelokupnim radom Zavoda. Zavod je imao stručni kolegijum kao savjetodavni organ direktora u vezi sa stručnim radom i organizacijom poslova. Direktor Zavoda do 1972. bio je Đuro Sabljić.
U to vrijeme glavni zadaci Zavoda za medicinsku rehabilitaciju bili su obavljanje medicinske i profesionalne rehabilitacije, izrada i apliciranje ortopedskih pomagala, praćenje i primjena savremenih metoda rehabilitacije, pružanje stručne pomoći privrednim i drugim organizacijama i ustanovama u sprovođenju medicinske i profesionalne rehabilitacije.
U Zavod su primani pacijenti sa sljedećim indikacijama: prirođeni deformiteti lokomotornog sistema: aplazije i defekti, potpuno i nepotpuno iščašenje zglobova; povrede lokomotornog sistema: prelomi, iščašenja, kontuzije, distorzije, konkvasacije, povrede mišića, ligamenata i zglobnog aparata, povrede perifernih živaca, posljedice opekotina i smrzotina; upalna oboljenja lokomotornog sistema: upala mišića i tetiva sa posljedicama, upala zglobova ekstremiteta, upala zglobova kičme i upala nerava perifernih i centralnih; degenerativna oboljenja lokomotornog sistema: gornjih i donjih ekstremiteta, kičmenog stuba; amputacije gornjih i donjih ekstremiteta; stanja poslije povrede i oboljenja centralnog nervnog sistema sa posljedicama: cerebralna plastična paraliza bez znakova imbeciliteta, upale mozga, upale moždane ovojnice, upale kičmene moždine, lakših slučajeva multipla skleroza, posljedica povrede centralnog nervnog sistema bez mentalnog defekta i epileptičnih napada; posljedica oboljenja perifernog nervnog sistema: upala perifernih nerava i upala nervnih korijenova kičme; posljedica dječije paralize do tri godine od početka bolesti za liječenje, a kasnije za aparatisanje; deformacije kičmenog stuba i grudnog koša različite etiologije; stanja poslije specifičnog oboljenja zglobova sa posljedicama na zdravim zglobovima i stanja poslije operacionih zahvata lokomotornog sistema.
Tokom 1961. radilo se uglavnom na organizacionom sređivanju ustanove, dok su zapostavljene aktivnosti "na adaptacijama u vezi sa proširenjem kapaciteta". Ipak je Zavod postigao kapacitet od 200 postelja, što je predstavljalo krajnju granicu "za normalan rad jedne rehabilitacione ustanove". Krajem 1961. Zavod je zapošljavao 240 radnika, od kojih 75 zdravstvenih, 29 administrativnih, a 136 tehničkog osoblja. Od ukupnog broja zdravstvenih radnika četvoro je imalo visoku, šestoro višu, 34 srednju i 31 nižu stručnu spremu. Zavod je na osnovu ugovora o tehničkoj pomoći između jugoslovenske i libijske vlade uputio 1962. troje zdravstvenih radnika u Libiju, kao ispomoć zdravstvenim radnicima u Centru za borbu protiv dječije paralize u Tripolisu.
Saradnja
U utorak, 10. novembra, navršavaju se pune tri godine saradnje između "Glasa Srpske" i Arhiva Republike Srpske. Čak 13 od ukupno 29 radnika Arhiva javili su se kao autori. Sa prilozima su se najčešće javljali Zoran S. Mačkić (32), mr Goran Đuran (16), Verica Josipović (9) i mr Bojan Stojnić (8). Današnji tekst mr Bojana Stojnića je 87. po redu tekst, odnosno 143. po redu prilog koji su u protekle tri godine u "Glasu Srpske" objavili radnici Arhiva.
Mr Bojan Stojnić, direktor Arhiva Republike Srpske
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
