Najveća pobjeda srpskih ustanika
Boj na Mišaru, koji je bio 13. avgusta 1806. godine, predstavljao je jednu od najznačajnijih pobjeda ustanika nad jedinicama regularnih oružanih snaga Otomanskog carstva.
Predvođeni voždom Karađorđem i istaknutim ustaničkim prvacima šabačkog i valjevskog kraja, Srbi su tom prilikom odnijeli briljantnu pobjedu koja je učvrstila položaj ustanika i dramatično ugrozila status Turaka u okviru Beogradskog pašaluka.
Bitka na Mišaru vođena je između srpske ustaničke vojske pod komandom Karađorđa i turske vojske na brdu Mišar kod Šapca od 13. avgusta do 15. avgusta (odnosno od 1. do 3. avgusta po julijanskom kalendaru) 1806. Ova bitka je jedna od najvećih pobjeda srpskih ustanika za vrijeme Prvog srpskog ustanka.
Uoči bitke
Dok je Karađorđe sa šumadijskom vojskom bio još na Moravi i čekao napad Turaka od Niša, Turci iz Bosne, predvođeni vezirom Sulejman-pašom Skopljakom i pašama Sinanom i Hasanom, prodrli su preko Mačve do Šapca, oslobodili ga opsade i potisnuli ustanike do ušća rijeke Vukdraže u Savu. Istovremeno, jedan jači odred Turaka pod komandom srebreničkog Hadži-bega krenuo je iz Soko grada prema Valjevskoj nahiji. Turski plan je bio da se ova kolona u Paležu spoji sa glavninom koja je iz Šapca trebalo da nastavi ka Beogradu. Jakov Nenadović je izvijestio Karađorđa i zatražio pomoć, a ovaj mu je poručio da što duže zadržava Turke kako zna i umije, dok on ne stigne.
Karađorđe je sa vojskom brzo stigao do Lajkovca, a odatle je krenuo ka šancu na Kličevcu kod Valjeva. Glavninu vojske je predao Milošu Obrenoviću da prihvati borbu sa Hadži-begom. Glavnina turske vojske pod komandom Sulejman-paše je nastavila napredovanje i uveče se ulogorila u selu Ušće. Tu su tih tokom noći napali Jakov Nenadović i pop Luka Lazarević. Ujutro su se ustanici povukli, ali su druge noći opet napali Turke. Vezir je odlučio da se povuče do Šapca i da čeka povoljniju priliku da napadne Beograd.
Borba
Srpska vojska od 6.000-7.000 pješaka i do 2.000 konjanika 9. avgusta je bila na Mišaru. Ustanici su počeli da podižu šanac između Save i Jelenačke šume. Dok šanac još nije bio izgrađen, Turci su 10. avgusta izašli iz svog logora oko Šapca i napali Srbe. Dvaput su jurišali i dvaput su bili odbijeni. Na prijedlog svojih zapovjednika, Sulejman-paša je odložio početak napada dok se bolje ne izvide položaji Srba i prikupi još vojske.
Već oko 12. avgusta kod Šapca se okupila vojska od oko 40.000 vojnika, a 13. avgusta Karađorđe je na ogradu postavio strijelce u dva reda, a iza njih u dva reda borce koji će zamjenjivati prve dok pune puške. U svakom uglu šanca je postavio po jedan top, a konjicu je sakrio u šumi.
Kad je turska konjica natrčala na zaravan ispred šanca, konji su počeli da se preturaju i da padaju zapleteni u prepreke od divlje loze. Tada su srpski strijelci iz šanca otvorili vatru. Dok se oslabljena turska konjica pribirala za drugi juriš, pristigla je i pješadija. Turske starješine podijelile su svoje čete i naredile juriš na šanac, ali su mnogi vojnici popadali na zemlju i nabili se na oštro kolje. Kada su se približili šancu, konjica je ubrzala, a pešadija potrčala. Međutim, ustanici su odbili i ovaj napad.
Bitka je završena u predvečerje velikom srpskom pobjedom.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
