Krvava srpska svadba i spaljena srpska zastava - opomena zauvijek
Sarajevo - Prvog marta 1992. godine u Sarajevu je ubijen srpski svat Nikola Gardović, otac mladoženje Milana i svekar nevjeste Dijane Tambur, a ranjen pravoslavni sveštenik Radenko Mirović, dok su ubice, koje muslimanska vlast u Sarajevu nije ni pokušala da identifikuje i kazni, spalile srpsku zastavu.
Protiv ubice srpskog svata, Rasima Delalića Ćele, tek početkom 2006. godine Kantonalno tužilaštvo u Sarajevu pokrenulo je sudski proces, koji nikada nije okončan, jer je ovaj zločinac ubijen 2008. godine u Sarajevu.
Osim Delalića, koji je naknadno priznao da je ubio Gardovića, svjedoci su kao napadače prepoznali i Suada Šabanovića iz Zvornika i Muhameda Švrakića iz Sarajeva, koji je sin osnivača zloglasnih "Zelenih beretki" Emina Švrakića.
Četvrti napadač je Taib Torlaković, koji je kao i Ćelo, nakon rata ubijen u mafijaškom obračunu u Sarajevu. Delalić je odmah nakon početka ratnih sukoba u Sarajevu postao komendant Devete muslimanske brdske brigade Armije BiH, a od tadašnjeg predsjednika takozvanog ratnog Predsjedništva BiH Alije Izetbegovića "za zasluge" je na poklon dobio pištolj sa posvetom.
Jedan od srpskih svatova Aco Jovančić rekao je ranije Srni da su se srpski svatovi 1. marta 1992. godine okupljali u sarajevskom naselju Alipašino Polje, a domaćini Gardovići su na balkon svog stana, u skladu sa tradicionalnim srpskim običajima istakli zastavu, srpsku trobojku, međutim, već tada su među komšijama Bošnjacima primijetili njihovu netrpeljivost i čuli neprimjerene i zlurade komentare.
Desetak ljudi, koje Jovančić naziva banditima, a ne komšijama, pokušali su već tada da dokače i skinu srpsku zastavu, što im svatovi i domaćini nisu dozvolili.
Tog "crnog" 1. marta, u 14.30 časova, u crkvi Svetog preobraženja u Novom Sarajevu obavljeno je vjenčanje Milana Gardovića i Dijane Tambur. Svadbeni ručak je bio organizovan u Domu Svete Tekle, u Staroj pravoslavnoj crkvi na Baščaršiji.
Poslije vjenčanja, oko stotinu svatova u automobilskoj koloni od petnaestak automobila uputilo se u Dom udaljen oko sedam kilometara. Pošto ispred Stare crkve ne postoji parking, kolona je stala na 150-200 metara dalje - kod Vijećnice, gdje su ostavljeni automobili, a svatovi su pošli pješice prema Domu.
Prema svjedočenjima svatova i očevidaca iz pješačke zone na Baščaršiji, svatovima je prišao bijeli "golf" u kojem su bila četvorica sarajevskih kriminalaca, a među njima je bio i ozloglašeni Ćelo. Oni su izašli iz vozila i pokušali da barjaktarima oduzmu srpske zastave.
Došlo je do komešanja, poslije čega su dvojica mladića zapucala i ranila srpske svatove Mirovića i Gardovića, koji je preminuo nekoliko minuta kasnije u kolima Hitne pomoći.
Protojerej-stavrofor Srpske pravoslavne crkve Vojislav Čarkić koji je godinama službovao u Sarajevu rekao je više puta da "sve dok se 1. marta 1992. godine nije desilo ubistvo srpskog svata Nikole Gardovića na Baščaršiji, Srbi u Sarajevu, ali ni u cijeloj tadašnjoj BiH, nisu ni pomišljali na političko ili neko drugo organizivanje s ciljem zaštite lične bezbjednosti".
"Za mene, to je bio prvi znak rata u BiH, za koji su, kako se to veoma brzo pokazalo, druga dva naroda u BiH već bila spremna i politički organizovana, a da Srbi u to vrijeme nisu pomišljali ništa slično", rekao je ranije Srni prota Vojo.
On ističe da su nakon "krvave srpske svadbe u Sarajevu" krenule jednonacionalne barikade u Sarajevu, "režanje" jednih na druge, i da je jasno bilo da će rat u BiH biti neizbježan.
Poslije zločina koji su kod Doma Svete velikomučenice Tekle i Stare pravoslavne crkve na Baščaršiji izvršili ljudi sarajevskog kriminalca Ramiza Delalića Ćele, porodica Gardović je morala da se iseli iz Sarajeva.
Najstariji sin Jovan Gardović postao je sveštenik hrama Aleksandra Nevskog u Beogradu, mlađi Milan je otišao u manastir Krka, potom u Švedsku, a najmlađi Arsenije je završavao Bogosloviju u Beogradu. Sestra Nada se udala za sveštenika u Zvorniku, a brat Dragan, jedini zanatlija u porodici i ratni invalid, preselio se sa porodicom, takođe, u Zvornik.
"Mi na ubistvo našeg oca ne gledamo kao na istorijski događaj, već kao na smrt jednog čestitog čoveka i pravog hrišćanina. Nismo bili ophrvani mržnjom i osvetom, jer smo morali da se borimo sa životnim problemima. Kao sveštena lica rano smo se poženili i dobili decu. Ja sam već 1993. godine rukopoložen za sveštenika u Engleskoj, odakle sam, po odluci vladike Dositeja, episkopa britansko-skandinavskog, prebačen u Geteborg, a potom u Stokholm. Pošto je tamo bilo dosta naših izbeglica iz BiH, vrlo brzo sam za njih postao žnaš bosanski popž. Kada je moj brat Arsenije došao u Stokholm, ja sam prebačen u Malme. Ovo je moja peta i najuspešnija parohija u Švedskoj", rekao je novinarima jednom prilikom prota Milan.
On je, takođe, potvrdio da, neki muslimani u Švedskoj nisu zaboravili da su prota Milan u Malmeu i prota Arsenije u Stokholmu sinovi srpskog svata koji se veselio na Baščaršiji 1992. godine i zbog toga bio ubijen, tako da su hramovi koje oni vode, Sveti Sava u Stokholmu i Sveti Ćirilo i Metodije u Malmeu, posljednjih godina bili oko 20 puta mete napada muslimanskih i albanskih ekstremista.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
