Boj se bio za Srbiju
Kolubarska ili Suvoborska bitka je najznačajnija i najveća vođena između vojske Kraljevine Srbije i Austrougarske u Prvom svjetskom ratu. Vođena je u novembru i decembru 1914. godine na frontu od preko 200 kilometara.
Okončana je uspješnom protivofanzivom koju su izvele snage Prve armije pod komandom generala Živojina Mišića, protiv brojnije i bolje opremljene austrougarske vojske, u trenutku kada je cio svijet očekivao vijesti o kapitulaciji Kraljevine Srbije.
Austrougarska Balkanska vojska sa oko 200.000 vojnika krenula je 16. novembra 1914. godine u opšti napad na front srpskih armija. Poslije Cerske bitke, austrougarska vojska sa generalom Oskarom Poćorekom na čelu krenula je ponovo na Srbiju. Dana 6. novembra 1914. godine austrougarske trupe forsiraju Drinu i nastupaju prema Šumadiji dok srpski topovi ćute zbog nedostatka municije.
Vojska se nalazi u teškom stanju povlačeći se ispred moćnijeg neprijatelja. Da stanje bude gore za vojskom se povlači i narod pa tako pomiješani s vojnicima bježe ispred neprijatelja. Koliko je teško stanje bilo govori i sjednica vlade i Vrhovnog štaba u Valjevu gdje je vojvoda Putnik predlagao sklapanje primirja.
Tada na pozornicu stupa jedan od najvećih srpskih vojskovođa, nekoliko puta penzionisani (tada) general Živojin Mišić. Preuzevši od Petra Bojovića (koji je bio ranjen) komandu nad srpskom 1. armijom, Mišić uspijeva da okupi rasute i iznemogle jedinice. Uspostavivši komandni lanac Mišić protiv volje vrhovnog komandanta i regenta Aleksandra povlači svoje jedinice na položaj Kolubara-Suvobor-Ljig. Iako je ovim potezom morao predati Beograd austrougarskim snagama, Mišić dobija na vremenu, odmara svoje snage, i dočekuje pošiljku topovskih granata.
Dana 3. decembra 1914. godine Prva srpska armija kreće u odlučni protivnapad te, iako malobrojne u odnosu na neprijatelja, srpske jedinice pod vođstvom Živojina Mišića, razbijaju austrougarsku petu i šestu armiju, i odlučno ih tjeraju preko Drine u Bosnu. Srpske snage su zarobile oko 40.000 austro-ugarskih vojnika, oslobodile Beograd, a "mozak" ove bitke Živojin Mišić je dobio čin vojvode.
Poslije Kolubarske bitke koja je snažno odjeknula u Evropi i svijetu, njemačke novine su pisale: Srbija je još jednom uskrsla iz groba Kosova polja i iz kolubarskog vrela crpiće tokom čitavog jednog vijeka gordu hrabrost za najveće bitke.
Ukupna jačina Austrougarske balkanske vojske iznosila je oko 400.000 vojnika i 400 topova. Balkanska vojska nije bila podređena načelniku Austrougarskog generalštaba, već je bila pod direktnom komandom vrhovnog komandanta.
Uoči Kolubarske bitke Srpska vojska je imala oko 270.000 vojnika, 426 topova i 180 mitraljeza. Vrhovni komandant bio je regent Aleksandar I Karađorđević, a načelnik štaba Vrhovne komande vojvoda Radomir Putnik. Gubici vojske Kraljevine Srbije: poginulih - 22.000, ranjenih - 91.000, zarobljenih - 19.000. Ukupno je 153.373 vojnika, 2.110 oficira i 8.074 podoficira izbačeno iz stroja. Gubici Balkanske vojske Austrougarske monarhije - ukupno je izbačeno iz stroja 266.212 vojnika i podoficira i 7.592 oficira.
Bitka je imala značaj i na globalnom planu. Silovita srpska pobjeda odgodila je ulazak u rat Bugarske, koja se spremala da uđe u rat na strani Centralnih sila, računajući da je Srbija poražena i da će bez borbe doći do teritorija oko kojih je protiv Kraljevine Srbije godinu ranije vodila Drugi balkanski rat. Srpska pobjeda je doprinijela odluci Kraljevine Italije da uđe u rat na strani Antante.
General Živojin Mišić je zbog uspješnog vođenja operacije unaprijeđen u čin vojvode, dok je njegov suparnik Oskar Poćorek smijenjen sa mjesta glavnokomandujućeg Balkanske vojske, a na njegovo mjesto je postavljen njemački feldmaršal August fon Makenzen.
Kolubarska bitka ušla je u istoriju ratovanja kao jedinstven primjer da se vojska, kojoj je predviđen potpun slom, za kratko vrijeme reorganizuje, pređe u kontraofanzivu i nanese neprijatelju odlučujući poraz.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
