IN MEMORIAM Pukovnik Risto Ninković - Rile Legenda

 Krasila ga je stručnost, lični moral i skromnost. Legenda je dodatak imenu koji valja zaslužiti ili titula koja se ljudima daje odmilja. Rođen je u selu Sajkovići 1941. i nedugo po rođenju ostaje bez oca ustanika protiv nadolazećeg fašizma. Samohrana, nepismena majka Stana kroz teško vrijeme nastavlja da vodi brigu o njemu, bratu i sestrama. U tzv. Osmoj ofanzivi iz kamenitog, rodnog Livanjskog polja majka se sa djecom preseljava u Bačku Palanku, gdje je Risto pohađao i završio osnovnu školu.

Po završetku pohađa srednju vojnu školu oklopno-mehanizovanih jedinica JNA u Banjaluci. Kao jedan od najuspješnijih pitomaca nastavlja pohađati Vojnu akademiju, opet smjer oklopno-mehanizovane jedinice u Banjaluci. S ponosom se rado sjećao i pričao o svojim profesorima, uzorima, među kojima je naročito isticao nastavnike Mašana Radovića i Nevenka Grebenarevića. Kao jedan od najuspješnijih pitomaca stiče pravo da bira garnizon, odnosno mjesto službovanja. On je zavolio Banjaluku i bira Banjaluku da bude predavač na vojnoj školi i akademiji, oklopno-mehanizovanih jedinica.

Međutim, po potrebi službe ipak biva upućen u Sisak u specijalnu jedinicu, Padobransko-izviđačku četu Komande Armije, gdje počinje njegova profesionalna vojnička karijera. Tu je sa uspjehom prošao niz specijalnih obuka, preživljavanja u prirodi, borilačkih vještina, antidiverziona dejstva, skakanja sa padobranom iz aviona i slično. Kao pitomac završne godine sticajem okolnosti imao je sreću da ga predsjednik Tito vozi jedan krug po Brionima električnim automobilom. Kao oficir sa sjajnim karakteristikama bio je kandidat da bude u obezbjeđenju tada vrhovnog komandanta druga Tita. Međutim, cijeneći predsjednika i vrhovnog komandanta, upućuje zahtjev, sa obrazloženjem da nije ništa manje časno služiti u trupi, borbenoj jedinici. Tako počinje njegova uspješna karijera oficira oklopno-mehanizovanih jedinica.

Uspjesi, usavršavanja i napredovanje su išli svojim tokom. Između ostalih, pohađao je i kurseve u SSSR-u za rukovanje tada novim tenkovima T55 potom i T72. kao i visoku ratnu školu u Beogradu. Tokom karijere dao je značajan doprinos u opitovanju sjajnog tenka domaće jugoslovenske proizvodnje T84. Bojeva gađanja su se obavljala na vojnom poligonu na Manjači. Zbog stručnosti, on je na čuvenoj majskoj paradi 1984. u Beogradu kao starješina predvodio tada ponos parade, ešalon tenkova T84. Obavljao je različite odgovorne vojničke dužnosti, između ostalog, komandanta oklopno-mehanizovane brigade. Početak rata 1991 - 1995. ga je zatekao na mjestu pomoćnika komandanta 1. krajiškog korpusa, za oklopno-mehanizovane jedinice, zatim i načelnika bezbjednosti 2. krajiškog korpusa. Savremenici, kolege, poznavaoci, prijatelji i pitomci ga pamte kao sjajnog vojnog pedagoga u Centru oklopno-mehanizovnih jedinica JNA, a kasnije do kraja aktivne službe u Centru vojnih škola VRS. Kao pravi pedagog, nije imao ništa protiv da ga njegovi pitomci, a i kolege kojima je predavao na kursevima usavršavanja prevaziđu... Vrijedno je navesti: generale Ratka Mladića, Momira Talića, a nastavnik u akademiji je bio pitomcima, potom sjajnim komandantima VRS, generalima Manojlu Milovanoviću, Novici Simiću, Slavku Lisici, Miki Škoriću itd. Pukovnik Rile je u posljednjem Odbrambeno-otadžbinskom ratu kao oficir VRS dao veliki lični doprinos uspješnom i časnom vođenju borbe za opstanak našeg naroda na svojim vjekovnim prostorima. Tokom vojne karijere bez mrlja imao je izražen osjećaj za solidarnost. Učestvovao je u organizovanju mnoštva akcija dobrovoljnog davanja krvi i spasavanju u različitim vanrednim situacijama, kao što su poplave i zemljotresi.

Osim obavljanja složenih i odgovornih vojničkih poslova, Rile je bio aktivan u spotu i nevladinim djelatnostima. U mladosti se bavio boksom i fudbalom. U periodu pred rat je dao doprinos kao jedan od osnivača plivačkog kluba u Banjaluci. Zavolio je golubarstvo i bio je prvi predsjednik kluba odgajivača golubova pismonoša “Teslini darovi” u okviru Narodne tehnike Banjaluka. Kao predsjednik kluba je dao sjajan zamah razvoju golubarstva, za Banjaluku novog sporta, gdje se takmiče golub i njegov odgajivač. Pohađao je obuku i na polaganju u Novom Sadu stekao zvanje savezni golubarski sudija za golubove pismonoše. Golubari i prijatelji su ga “vanredno” unaprijedili u čin “golubarski general”. Ostaće još dugo u sjećanju organizacije počasnih trka golubova pismonoša na relacijama iz Niša, Beograda, Novog Sada itd. Teško je navesti sve događaje i mnoštvo priznanja koja je za svoj požrtvovan rad dobio.

Jedan od događaja za nezaborav je ispraćaj Rileta u više nego zasluženu penziju. Na ispraćaj su došli radne-ratne kolege, prijatelji, među kojima i njegovi nekadašnji pitomci, generali Slavko Lisica i Manojlo Milovanović. Valja reći da je Milovanović tada obavljao dužnost ministra odbrane u Vladi RS. Ispraćaju su prisustvovali banjalučki golubari iz Riletovog kluba. Oni su donijeli golubove pismonoše ispred tadašnje katedre vatrene obuke u nekadašnjem Centru vojnih škola VRS “Rajko Balać”, gdje je Rile bio pitomac i godinama predavač, njih dvojica su komandovali i pustili golubove da obave počasni let u čast Riletu. Tako je prestala Riletova aktivna vojnička karijera...

Većinu svog života proveo je u Banjaluci. Dana 27.10.2022. u 82. godini Rile je preminuo, napustio suprugu Mirjanu, kćerku Stanislavu i prijatelje, te se pridružio plejadi banjalučkih legendi.

(Autor je ratni i poslijeratni drug Riste Ninkovića)

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.