Uz himnu “Bože pravde” u Solunu sahranjen deda Đorđe Mihailović

Sahrani su prisustvovali predsjednik Republike Srpske Milorad Dodik i ministar za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja Srbije Nikola Selaković, a čuvara Zejtinlika na vječni počinak ispratili su i rodbina, poštovaoci, delegacije Srbije i Grčke.

Deda Đođe je sahranjen u grobnici pored oca i djeda koji su, takođe, čuvali grobove srpskih junaka poginulih na Solunskom frontu.

-Danas smo ispratili junaka srpskog naroda Đorđa Mihailovića koji je sačuvao od zaborava stradanje srpskog naroda - rekao je Milorad Dodik.

Dodao je da je deda Đorđe njegovao uspomene na stradanje srpskog naroda u prošlom vijeku.

Istakao je da se srpski narod držao kao zajednica upravo zahvaljujući ljudima kao što je bio Đorđe Mihailović.

- On je posvetio svoj život tome da se ne zaborave stradali srpski vojnici - naveo je Dodik.

-Đorđe Mihailović imao je, pred kraj svog zemaljskog života samo jednu želju - da počiva kraj oca Đura i dede Sava i među svojom braćom i zemljacima, vojnicima slavnih srpskih pukova i divizija iz Prvog svetskog rata - izjavio je Nikola Selaković.

On je rekao da ima veliku čast to što danas u ime predsjednika Srbije Aleksandra Vučića, u ime Vlade Srbije, ali i u svoje ime kao ministar pri čijem resoru je 60 godina radio Đorđe Đurov Mihailović, može da se obrati i održi posljednje slovo, njemu koji ih je danas okupio, navedeno je u saopštenju Ministarstva.

-Srpski velikani često su živjeli i umirali van Srbije. Danas, naši plemići, književnici, naučnici širom sveta počivaju daleko od Otadžbine, koju su zadužili za života svojim postignućima - istakao je Selaković.

Prema njegovim riječima, nad njihovim svijetlim grobovima, kada nas put do njih nanese, puštamo suzu poštovanja i zahvalnosti, ali i krivice, znajući da im je gotovo svima posljednja i neuslišena želja bila da počivaju u otadžbini, među svojima.

-Neke od njih smo kroz istoriju uspeli da prenesemo kući, i od Hercegovačke Gračanice do Stražilova iznikli su belezi naše večne nacionalne zahvalnosti - crkve, memorijali, spomenici. Ali, kako da se srpski narod oduži nekome ko velikih želja nije imao, nekome ko je, poput naših svetitelja, bio oličenje skromnosti? - zapitao se on.

Deda Đorđe nije bio rođen u Srbiji, rekao je Selaković i dodao da je postojbina njegovih Mihailovića bio “dični” Grbalj u Boki Kotorskoj, ali da u životu nije upoznao mnogo ljudi koji su Srbiju voljeli više od njega i dičili se svojim srpstvom do posljednjeg daha.

-Svako ko ga je poznavao zna da je njegova ljubav bila nesebična i bezinteresna, ali i da je voleo neku idealnu Srbiju, jer život je proveo čuvajući najbolje iz roda srpskog. Njegovo srce stremilo je, kao u pesmi, uvek negde tamo daleko, daleko od mora, ka neostvarenim životima svih ovih naših junaka i mučenika sahranjenih na Zejtinliku - poručio je Selaković.

On je rekao da mu danas sa dostojanstvenom tugom prenosimo pozdrave čitavog srpstva, sa svih strana, da ga pozdravljaju desetine hiljada potomaka naših ratnika koje je čuvao, generacije srpskih maturanata koje je primao uvijek raširenih ruku i vodio ih u stradalnu i slavnu epopeju Velikog rata, pozdravlja ga svako od nas kome je po prezimenu znao odakle je i u kojoj diviziji i puku su mu služili preci.

-Poslednji pozdrav šalju mu i naša braća i sestre sa Kosova i Metohije za koje je uvek pitao i uvek nas bodrio rečima da u borbi istrajemo. I upravo sa tih strana naš narod mu, u znak zahvalnosti i kao obećanje da će biti upamćen, šalje simboličan pokrov - po grumen slobodne zemlje iz Srbije, Republike Srpske i Crne Gore - istakao je Selaković.

Prema njegovim riječima, čitavih šest decenija učio je mnoge generacije mladih kako se vole srpski narod i Srbija.

-Bio je čuvar sećanja i vaspitač, a učio nas je da nema veće časti od one da se služi Otadžbini, i da svaki posao, ako je častan, nije posao, već poziv i poslušanje. U tom smislu, on je čitav život, iako bez ratnog rasporeda, bio pravi srpski vojnik - istakao je Selaković.

Đorđe Mihailović, koji je čuvao sjećanje na stradanje srpskih vojnika na Solunskom frontu kao sveti gral i luču života, preminuo je 2. jula, u 96. godini.

Rođen je u Solunu 1. maja 1928. godine. Bio je treća generacija Mihailovića, čuvara srpske istorije i seni srpskih vojnika poginulih tokom proboja Solunskog fronta. Znao je priču o skoro svakom stradalom junaku čije kosti počivaju na Zejtinliku.  Na tom groblju koje je jedno od najznačajnijih simbola srpskog nacionalnog bića počiva 7.441 ratnik.

Odlikovan je Ordenom srpske zastave drugog stepena. Prije 10 godina o njemu je snimljen dokumentarni film "Posljednji čuvar".

Prije dvije godine, tadašnji ministar spoljnih poslova Nikola Selaković, i direktor Uprave za saradnju sa dijasporom Arno Gujon uručili su mu u ime države priznanje "Majka Srbija", a 2020. dobio je i sprski pasoš, što mu je bila životna želja, zahvaljujući ministru Ivici Dačiću kome se povjerio, a koga je kao i brojne sprske zvaničnike i svakog građanina Srbije i šire, decenjima dočekivao na srpskom vojničkog groblju na Zejtinliku.

-Živeo sam za dan kada mi je Srbija dodelila državljanstvo. Živeo sam, jednako, kao i u nadi da doživim stogodišnjicu proboja Solunskog fronta, a vama sam to, onda, poverio. Dočekao sam, eto, i jedno i drugo -  rekao je Mihailović tog dana kada mu je pasoš uručen.

Dodao je da je to priznanje i za njega i za njegove pretke, koji su obavljali tu časnu dužnost.

O čika Đorđu napisana je i knjiga "Čuvar svetih humki", a u Republici Srpskoj snimljen je film "Čuvar časti i ponosa - Đorđe Mihailović"

Prvi čuvar groblja bio je deda čika Đorđa, Savo, solunski dobrovoljac, rođen 13 kilometara od Kotora, u Grblju, koga je, kako neki izvori kažu, kralj Aleksandar imenovao na čelo državne komisije da sakupi posmrtne ostatke saboraca i prijatelja sa bojišta i 250 grobalja širom Solunskog fronta.

O njihovim grobovima brinuo se do 1928. godine, kada je umro i kada je čuvanje započete tradicije, ali i istorije, nastavio Đođev otac Đuro koji je grobove srpskih junaka sačuvao tokom Drugog svjetskog rata od nacističke pljačke, ponekad i lukavstvom.

Nakon smrti 1961. godine tu ličnu časnu dužnost, više od šest decenija neumorno sa velikom ljubavlju i predanošću obavljao je čika Đorđe.

Svakog putnika namjernika dočekivao je sa šajkačom, u vojničkoj jakni i cokulama, i uz pitanje ''odakle ste'' pričao priču o poginulim junacima toga kraja, a nije bilo mjesta u Srbiji za koje nije čuo iako nikada nije bio, jer je iz svakog bar neko stradao na Solunskom frontu.

Kada mu je uručena nagrada "Majka Srbija", za izuzetan doprinos, rezultate i zasluge postignute u oblasti odnosa matične države i dijaspore,  čika Đorđu rekao je: "Ja sam siromah iz siromašne porodice. Nisam bio ni mnogo dobar đak. Voleo sam samo istoriju i geografiju. Ceo svoj život posvetio sam groblju".

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.