Geolog otkrio nevjerovatne podatke o tajnama Hamasovih tunela

Zloglasni tuneli Hamasa odigrali su centralnu ulogu u ovom zabrinjavajućem razvoju događaja. Prof. Džoel Roskin, geomorfolog i geolog na odsjeku za geografiju i životnu sredinu Univerziteta Bar-Ilan, pratio je promjene u tunelima u Gazi tokom godina, analizirao uslove koji su omogućili njihovo formiranje i širenje i otkrio koji su geološki i bezbjednosni uslovi omogućili njihov brz razvoj.

Prije tri godine, Roskin je objavio poglavlje knjige zasnovano na svojoj studiji „Podzemni rat u Pojasu Gaze i vojna složenost borbe protiv njega“. Članak, zasnovan na njegovom iskustvu kao načelnik odjeljenja za istraživanje terena u Južnoj komandi 2000-ih i na informacijama objavljenim u medijima, opisuje terenske podatke i geopolitičke uslove koji su bukvalno predstavljali plodno tlo za razvoj tunela.

Jasni zapisi o operacijama tunela sežu više od 4.000 godina unazad – asirske rezbarije prikazuju inženjerske jedinice koje pripadaju Sargonu od Akada (koji je vladao između 2334. i 2279. pre nove ere) kako potkopavaju zidove neprijateljskih gradova. 

Američke trupe koje su napale položaje Al Kaide i gonile Osamu bin Ladena 2002. godine otkrile su masivni kompleks tunela koji povezuje prirodne pećinske formacije Tora Bora u Avganistanu.

Tuneli u Gazi su u početku imali neke osnovne karakteristike zajedničke sa drugim mjestima iskopavanja u Izraelu i drugdje u svijetu, kao što su grobne pećine, rudnici i sistemi za skrivanje.

„Ali svaki sistem tunela je drugačiji i jedinstveno povezan sa postojećim geološkim, geografskim i geopolitičkim uslovima“, objasnio je on.

„Ono što je interesantno u vezi sa Hamasom jeste da je stopa rasta tunela, ne samo po veličini već i po namjeni, upotpunila razvoj operativnog koncepta organizacije“, rekao je Roskin.

„Počelo je sa švercom robe, napredovalo do krijumčarenja oružja, a kasnije se razvilo u tunele za napade.“

„U ovim fazama, percepcija organizacije je bila taktička. Kasnije su omogućili otmice poput kidapnovanja vojnika Gilada Šalita 2006. i transformisali su podzemlje u tunele za napade i skrivanje“, rekao je on.

„Sledeća faza su bili strateški ofanzivni tuneli koji su otkriveni tokom operacije 'Zaštitna ivica' prije devet godina. Ovi novi tuneli su odgovarali rastućem operativnom apetitu Hamasa, čiji su lideri vidjeli da su uvijek bili uspješni – i da su Izraelske odbrambene snage imale slab odgovor na ovo.“

Tuneli su prvobitno korišćeni za šverc

Nova faza počela je 1982. godine nakon mirovnih sporazuma s Egiptom i insistiranja Egipta da se granica secira kroz grad Rafa između Gaze i Egipta. Stanovnici su kopali tunele koji su korišćeni za šverc robe i uglavnom za ponovno okupljanje porodica koje su bile podjeljene između dva dela Rafe.

Tuneli u to vrijeme nisu bili korišćeni za terorizam; kopali su ih uglavnom lokalni rudari s iskustvom u kopanju bunara. Godine 1994. počeo je uzlazni trend u broju tunela za krijumčarenje robe i municije između Rafe u Egiptu i Rafe u Gazi, koja je došla pod kontrolu Palestinskih vlasti u okviru Mirovnog sporazuma iz Osla.

Godine 2000. intenziviranje upotrebe podzemlja počelo je nakon Druge intifade (palestinskog ustanka) i imajući u vidu pripreme IDF-a za neostvarenu invaziju na Pojas Gaze kao dio operacije „Odbrambeni štit“. Tokom ovog perioda povećao se ilegalni šverc oružja i miniranje tunela u Rafi.

Kasnije je spoznaja da Izrael nema efikasan odgovor prožimala Gazu, a Hamas i drugi igrači su pojačali i razvili podzemne aktivnosti, koje su uključivale eksplozije ispod položaja IDF kroz napadne tunele. 

Nakon potpunog jednostranog vojnog i civilnog povlačenja Izraela iz Pojasa Gaze 2005. godine koje je imalo za cilj da omogući stanovnicima Gaze da samostalno grade novu budućnost, ulaganja u odgovor IDF-a na izazov tunela značajno su smanjena zbog pogrešne izraelske procjene predstojeće mirne budućnosti za ljude iz Gaze, napisao je Roskin.

„S druge strane, tuneli za krijumčarenje između Egipta i Gaze proširili su se na stotine, porasli u veličini, dužini i kvalitetu – a veća prostorna distribucija kao i okna za ulaz i izlaz već su uspostavljena u određenim i vidljivim šupama, a legalna i ilegalna roba slobodno je prolazila“.

Egipćani nisu preduzeli mjere da zaustave ovaj profitabilni posao i naoružavanje Gaze protiv Izraela. Beton koji je Izrael isporučio za izgradnju korišćen je za ojačavanje zidova tunela, umjesto dasaka u prošlosti. Tako su se Palestinci iz Gaze i Hamas naoružali i prešli na samostalnu proizvodnju oružja od švercovanog materijala i miniranje ofanzivnih tunela koji su sada bili usmjereni k Izraelu.

Preuzimanje Pojasa Gaze

S nasilnim Hamasovim preuzimanjem pojasa Gaze 2007. godine od palestinskih vlasti – i u odsustvu značajnog mješanja Izraela ili Egipta i nakon uspješne otmice Šalita – polje podzemnog ratovanja u Gazi se proširilo i razvilo u koncept terorističkog ratovanja, čijih smo rezultata sada svjedoci: do 2007. godine prokopani su pristupni tuneli ka položajima za indirektno raketno i minobacačko gađanje i krijumčarenoj robi, logističkim centrima i komandnim i kontrolnim štabovima.

Od 2009. godine, kao dio svog holističkog pristupa, Hamas je prešao na stratešku upotrebu podzemlja i iskopao oko 35 ofanzivnih tunela ispod linije primirja (granice) iz 1949. s Izraelom, od kojih neki prodiru stotinama metara u jevrejsku državu. Ovi tuneli više nisu bili samo dugi tranzitni putevi od jedne do druge tačke, već složene, višespratne podzemne pećine i tuneli sa sobama, halama i magacinima. Mnoge ulazne šahte za podzemni „grad“ – uglavnom u stambenim zgradama – bili su horizontalni, vertikalni ili kosi. U Gazi se razvila „tunelska kultura“ koja je uključivala obrazovne posjete učenika predškolskog uzrasta, fotografije sa vjenčanja i obilaske sistema podzemnih tunela.

Može se pretpostaviti da se ispod pojasa Gaze prostire opsežna višespratna mreža tunela od desetina, a vjerovatno i nekoliko stotina kilometara. Roskin je primjetio da je teško precizno mapirati mrežu tunela sa površine ili iz svemira i da su visoko povjerljive informacije neophodne za 3D mapiranje i vizuelizaciju slika.

U stvari, skupa i sofisticirana podzemna barijera koju je Izrael podigao na svojoj strani linije primirja iz 1949. pre nekoliko godina jeste značajno spriječila palestinske teroriste da se infiltriraju u Izrael kroz podzemlje – ali nije spriječila korišćenje i proširenje tunela u Traku. Dakle, 7. oktobra, barijera koja je trebalo da spriječi teroriste Hamasa zapravo im je omogućila da dođu do granične zone preko podzemnih tunela, a da ih ne otkriju nadzorne kamere IDF.

Pored jednostranog povlačenja Izraela iz Pojasa Gaze 2005. i njegovih poteškoća u lociranju tunela koji su omogućili njihov razvoj, Roskin ističe geološke karakteristike Gaze koje su olakšale rudarenje. U južnom pojasu Gaze postoje sedimentološke jedinice, debljine jedan do dva metra različitog stepena kohezije, nastale nagomilavanjem slojeva prašine i peska koji se vremenom stvrdnjavaju i spajaju, ali se ne pretvaraju u stenu.

Ove jedinice su relativno zgodne za ručno rudarenje, dovoljno su stabilne i imaju tendenciju da se ne sruše. Do 2000-ih, tuneli su se obično kopali na dubini od četiri do 12 metara. Iznad dubine od četiri metra nisu bili stabilni i obično nije bilo razloga za ulaganje i kopanje do dubina većih od 12 do 15 metara. Ovo je zasnovano na opštim zapažanjima i slučajnom rezultatu geofizičkih istraživanja u simuliranom području, pošto izraelska vojska nikada nije mapirala ili merila tunele na profesionalan i sistemski način.

Ali, Roskin je rekao da je Hamas dosljedno učio i usavršavao se i počeo da kopa dublje, veće i duže tunele. Istovremeno, sredstva za podršku, komunikacija i električna energija, pa čak i ljudska adaptacija bili su blizu savršenstva.

„U početku je to psihološki i fiziološki teško mjesto za boravak. Osim skrivanja ulaza i izlaza, lokacija tunela u urbanom području olakšava Hamasu jer je neophodna infrastruktura poput struje, vode i komunikacija u blizini. Čak i bez električne mreže, sistemi za ventilaciju vazduha u tunele su mogući uz pomoć podzemnih generatora.“

Objašnjavajući lakoću rudarenja zajedno sa teškoćom detekcije, geomorfolog je primjetio da postoji nekoliko tehnoloških metoda detekcije, od kojih se neke zasnivaju na prenosu talasa koji se djelimično može vratiti u skladu sa svojstvima tla.

„Ali u ovom slučaju, potraga je u izvesnom smislu uzalud, jer je veoma mali vazdušni prostor poprečnog presjeka u poređenju sa podzemnim medijumom, sa širinom i visinom obično ne više od jednog ili dva metra, respektivno. Samo toliko da omogući dvosmjerno kretanje u podzemlju“, rekao je Roskin.

„Pored toga, da bi se aktivirala detekcija, čovjek mora da bude na zemlji iznad tunela ili u zemlji na istom mjestu.“

Drugi pristup lociranju tunela je identifikovanje znakova izgradnje, održavanja i aktivnosti na površini kao što su gomile zemlje.

„Za ovo vam je potrebno spajanje obaveštajnog rada visoke rezolucije koji posmatra male promjene na terenu u kratkim vremenskim intervalima“, rekao je on.

„U naseljenom području ovo je veoma izazovno. Unutar grada, ove promene mogu biti sakrivene unutar struktura ili progutane intenzivnom dnevnom realnošću/aktivnošću.“, prenosi Telegraf.

Čini se da je donedavno popularna percepcija Hamasovih tunela bila ponekad prilično pojednostavljena, rekao je Roskin: oni su tretirani kao prolaz za borce, koji je predstavljao prijetnju. Ali poslednjih godina, Hamas je integrisao podzemni sistem na mnogo načina u svoj odbrambeni i ofanzivni sistem, izgrađen surovim kombinovanjem vojnog ratovanja, gerilskog rata i terorizma.

„Ovaj holistički koncept gerilske taktike uključuje logističke, strateške i taktičke tunele uz nadzemne borbene metode. Podzemlje je integrisano u sve aspekte bitke, uključujući pucnjavu, tajno koncentrisanje snaga i vjerovatno i za transport zatvorenika i talaca i njihovo držanje u sigurnim medicinskim uslovima“, rekao je on, zaključivši da su „ovi uslovi zaista izazov za potpunu ofanzivnu IDF-a“.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.