Djed Đorđe u vječnu kuću ide sa ovim predmetom: Ispunjena mu i druga želja
Grčke vlasti dozvolile su da bude ispunjena poslednja ovozemaljska želja Đorđa Mihailovića, najpoznatijeg čuvara Zejtilnika, srpskog vojnog groblja u Solunu.
Djeda Đorđe, kako su ga svi zvali, počivaće, po svojoj želji, u kripti pored oca Đure i djeda Save, upravo na groblju koje su i oni i on decenijama čuvali. Drugu želju ispuniće mu porodica - biće sahranjen sa šajkačom, koju je uvijek s ponosom nosio, pišu Novosti.
Troškove sahrane čuvara Zejtinlika, koji je preminuo u 96. godini, snosiće država Srbija, odnosno Ministarstvo za rad, zapošljavanje, boračka i socijalna pitanja. Đorđe Mihailović biće sahranjen 6. jula, a tačna satnica znaće se danas.
Sahrana će se obaviti uz vojne počasti i u prisustvu delegacija obje zemlje, a kako “Novosti” saznaju, u toku su završni razgovori i usaglašavanje ministarstava vojnih Srbije i Grčke oko toga čija će garda ispratiti djeda Đorđa i ispaliti počasni plotun.
Dozvolu za pokop na Zejtilniku dao je i srpski Zavod za zaštitu spomenika kulture. Đorđe Mihailović pripada trećoj generaciji čuvara srpskog groblja, a vječno počivalište njegovih predaka nalazi se u prvim redovima, između staze koja odvaja mauzolej i groblje poginulih boraca.
Punih šest decenija on je čuvao više od 7.000 grobova srpskih vojnika izginulih na Solunskom frontu. Od oca Đure preuzeo je zastavu i zavjet: “Dok držiš zastavu, drži i ona tebe.”
Prvi čuvar bio je njegov djeda Sava, solunski dobrovoljac iz Grblja, kod Boke Kotorske. Humke stradalih saboraca i sunarodnika čuvao je sve do svoje smrti, 1928. godine, iste one kada se Đorđe rodio (1. maja).
Savu je naslijedio sin Đuro, Đorđev otac, koji je uspio da sačuva grobnice tokom Drugog svjetskog rata od skrnavljenja i nacističke pljačke. Umro je 1961. godine i saharanjen je uz oca, na Zejtilniku. Dužnost čuvara groblja pripala je zatim Đorđu i on je taj posao prilježno, punog srca, obavljao sve do prošle godine, kada, zbog narušenog zdravlja, nije više mogao da se spusti do grobnica.
Prije toga je decenijama sačekivao potomke nekadašnjih stradalnika iz Prvog svjetskog rata i vodio ih do humki njihovih predaka.
U poznim godinama imao je samo dvije želje - da dobije srpski pasoš i da bude sahranjen kraj oca i djeda. Prva želja ispunila mu se 2020. godine, kada je dobio srpsko državljanstvo i pasoš. Drugu će mu država ispuniti sada.
Posljednje tri godine zdravlje mu se pogoršavalo, a od lani je Zejtilnik gledao samo sa prozora svoje kuće, na uzbrdici iznad njega. Čak i kada je već bilo izvjesno da odlazi, po riječima supruge Svetlane, nije htio u bolnicu. Ostao je na vječnoj “mrtvoj straži”, da čuva sjećanje na srpsku golgotu.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
