“Rolingstonsi” i dalje pišu pravila igre VIDEO

Bez obzira na to da li ste fan “Stonsa”, iako je objektivno gledano bilo kakva rasprava o tome u suprotnosti ne samo sa zdravim ukusom već i sa zdravim razumom, mora se priznati da ne postoji u istoriji rok muzike veći i značajniji bend koji u kontinuitetu više od 60 godina stvara muziku.

U tih šest decenija između prvog i posljednjeg albuma britanskog sastava dogodile su se desetine ploča, stotine singlova, desetine turneja i hiljade koncerata, nekoliko izgubljenih članova, mnogo skandala, veliko bogatstvo i status najopasnijih dinosaurusa rok muzike, čije se svako pomjeranje prati sa strahopoštovanjem. Početkom septembra pojavila se vijest da nakon fantastičnog albuma bluz obrada “Blue & Lonesome” iz 2016. godine, “Stonsi” napokon objavljuju novi album sa autorskim materijalom, prvim od ploče “A Biger Bang” iz 2005. godine. Informacija je doslovno okupirala sve svjetske medije, potom su “Stonsi” gostujući kod Džimija Falona u Londonu potvrdili ovu vijest, a nakon izlaska albuma 20. oktobra jasno je da je medijska euforija dobila adekvatno kreativno pokriće u svakom smislu.

Novi album je značajan za bend na mnogo načina. Prvi je nakon smrti jednog od osnivača benda, bubnjara Čarlija Votsa 2021, stiže nakon duge autorske pauze, izlazeći u vrijeme velikih promjena na muzičkom tržištu i nakon skoro četiri decenije saradnje sa Donom Vozom snimljen je sa novim producentom Endrjuom Vatom. Pitanja kako će bazična trojka Mik Džeger, Kit Ričards i Roni Vud funkcionisati bez Čarlija nakon 60 godina sviranja s njim i kako će se snaći u promijenjenim okolnostima unutar industrije zabave, sarađujući sa novim čovjekom iza miks pulta, dobila su najbolji mogući odgovor. Bili su više nego motivisani da dokažu da nisu za staro gvožđe sa frontmenom Džegerom na čelu, a kako je Ričards u svom stilu rekao na promociji albuma, kada je u bendu pjevač raspoložen za pjevanje, ne smije se gubiti vrijeme. Motivisani od strane Vata da brzo snimaju kako bi se sačuvala energija i spontanost u studiju, petorka Džeger, Ričards, Vud, Stiv Džordan i Deril Džons pojačala se tokom snimanja gostima poput Pola Mekartnija, Stivija Vondera, Eltona Džona, Lejdi Gage, pa čak i originalnim basistom Bilom Vajmenom, te sebi postavila kratak rok da snimi album. Producent Vat, koji se proslavio radeći sa pop zvijezdama poput Majli Sajrus ili Džastina Bibera, ali i rok veteranima poput Igija Popa i Ozija Ozborna, po sopstvenom priznanju, vatreni je fan benda i na snimanje je dolazio svaki dan u drugoj majici grupe, dajući sve od sebe da veterane održi u visokoj tenziji žive svirke kako novim ljudima u studiju, tako i čestim promjenama lokacija za snimanje, od Njujorka preko Los Anđelesa i Bahama do Londona. I već izlaskom prvog singla “Angry”, klasičnog razbijačkog otvaranja u maniru “Start Me Up” ili “Brawn Sugar”, nošenog prepoznatljivim Ričardsovim rifom i masnim zvukom bubnja, te nikad upečatljivijim Džegerovim vokalom djelovalo je da je bend u prepoznatljivoj formi iz najboljih dana. Nakon izlaska albuma uslijedili su skoro jednoglasni pangerici kritike i poređenja sa najboljim dometima benda poput albuma “Tattoo You”, “Some Girls” ili “Exile”, uz isticanje energije, spontanosti i kvaliteta pjesama oslonjenih na prepoznatljive momente iz šezdesetogodišnje karijere. Poneke, istina rijetke, negativne kritike, poput recenzije sajta “Pičfork”, potpuno promašene i po stavu i po argumentima, samo su bile izuzetak koji potvrđuje opšti stav da su “Rolingstonsi” snimili dobar album.

Prije svega, producent Vat, poznat po nabrijanoj produkciji, snažnog ritma i bučnih gitara, mudro je shvatio da “Stonsi” najbolje funkcionišu kada se drže riječi pokojnog Votsa: “Da u ovom bendu bubnjar prati ritam gitaristu”, sa prepoznatljivim kašnjenjem tempa, što je na ovom albumu majstorski iskorišćeno. Bubanj je produciran snažno, ali ostavlja prostor međuigri gitarista, a bas gitara i Džegerov malo istaknutiji vokal nego inače popunjavaju rupe u konstrukciji pjesama, dok gosti predstavljaju ukras koji domaćine motiviše da daju sve od sebe, bez opuštanja i praznog hoda u kompletnoj postavci albuma. I zaboravite sva ta poređenja sa najvećim momentima njihove diskografije ili mitomanske izjave o najboljem albumu u posljednjih 40 godina, svaki album, koji snimi bend u sedmoj deceniji karijere, može se uporediti sa nečim već snimljenim, jer su se “Stonsi” tokom rada dotakli skoro svih muzičkih žanrova/trendova i prošli neoštećeni u sudaru s njima.

Jasno je, naravno, da su numere “Get Close”, “Whole Wide World” i “Driving Me To Hard” nalik brojnim jedinstveno prepoznatljivim, klasičnim “Stons” draguljima srednjeg tempa sa praštavim gitarama i duvačima, poput “Bitch,” “Slave” ili “Waithing on A Friend” ili da su kantrijem obojene “Depending On You” ili “Dreamy Skies” nalik klasicima tipa “Far Away Eyes”, “Sweet Virginia” ili “Wild Horses”. Prosto rečeno, teško da mogu biti slične nečem drugom, kada su snimljene od strane grupe koja ima na desetine sličnih pjesama u repertoaru, ali potrebno je reći i to, dok su one dobre kao pomenute, ne treba se zamarati jalovim poređenjima.

Možda je pjesma “Bite My Head Off” sirovi komad garažnog rokenrola, slična njihovom iščitavanju opusa Boa Didlija ili Čaka Berija na samom početku karijere, čiji se bučni efekat pojačava gostujućim “hefner” basom Pola Mekartnija, koji nije svirao ovako glasno od dana kada su “Bitlsi” pokušavali animirati pijane mornare i umorne prostitutke u klubovima Hamburga, ali to ne umanjuje njenu primalnu ljepotu. Ništa manje efektno zvuči i Čarlijev bubanj u fankom obojenoj “Mess It Up”, snimljenoj tokom 2019. godine, a sada dotjeranoj do statusa još jedne Džegerove efektne podloge za ples u disko klubovima. Jednako je lijepo iskorišćen klavir Eltona Džona koji, u maniru njegovog heroja Litli Ričarda, zvonko šeta između kao žilet oštrih rifova Vajmenovog prepoznatljivog basa i Čarlijevog izlomljenog ritma u “Live by the Sword”, posljednjem snimku originalne ritam sekcije benda. Ričards dolazi na svoje u još jednoj prepoznatljivoj gubitničkoj himni “Tell Me Straight”, koju njegov oštećeni vokal i prljavi zvuk gitare dižu na emotivni nivo, koji samo on i Tom Vejts mogu dostići dok pretresa svoj život stihovima: “Treba mi odgovor/Koliko dugo ovo može trajati/Nemoj me tjerati da čekam/Da li mi je budućnost sva u mojoj prošlosti?”

Veliki album zaslužuje jednako veliku završnicu, a ona stiže kroz dvostruki omaž dubokim korijenima benda sakrivenim u mračnom podzemlju soula, gospela i bluza. Apsolutni vrhunac albuma jeste sedmominutna “Sweet Sounds of Heaven”, u kojoj razmetljivi frontmen “Stonsa” dobija jednako razmetljivu konkurenciju u vokalu Ledi Gage, koja pjeva kao opsjednuta vudu vračara, dok ostatak grupe pojačan Stivijem Vonderom nadahnuto plovi kroz soul i gospel zvuk kako to nijedan drugi bijeli bend ne može i ne zna, stvarajući duhovno-putenu himnu dostojnu najvećih trenutaka ne samo benda već i istorije muzike 20. vijeka.

I za samo finale stiže mali dragulj kroz obradu pjesme kojoj bend duguje ime, klasika Madija Votersa “Rollin Stone Blues”, koju Džeger i Ričards izvode jednako onako kako bi je izveli u vozu za Dartford, putujući u srednju umjetničku školu prije 60 i nešto godina. Samo glas, akustična gitara i usna harmonika za, moglo bi se reći, jedno iskonski simbolično zatvaranje kruga, kad bi ovaj bend bio sklon zatvaranju krugova ili bilo kakvoj drugoj simbolici, sa primjesom nostalgije, ali kad je “kamenje” u pitanju, nostalgija nije roba na prodaju, već samo iskonski rokenrol zvuk, koji se kotrlja i na koji se ne hvata mahovina. I to se čuje na novom albumu od prvog do posljednjeg tona jer on, prosto rečeno, isijava velikim nadahnućem muzičara uključenih u njegovo stvaranje. Najveći bend na svijetu se simbolično vratio tamo gdje je sve počelo, u London, kako bi publiku nagradio još jednim dijamantom u svojoj prebogatoj diskografiji.

Jasno je da su albumi, koncerti i samo djelovanje “Stonsa” danas ogroman i skup biznis u kojem nema mjesta iznenađenju, osim eventualno onog koje dolazi iz ruku i instrumenata muzičara. Surovi profesionalizam u kojem se sve zna i sve ide po unaprijed zacrtanom planu, ali kada čujete muziku sa albuma “Hackney Diamonds”, tad naučite značajnu razliku između posla u kojem ostavljate srce i posla koji otaljavate samo radi novca u banci. Razlika se krije u stihovima “Stonsa” koji glase: “But I like It. I said I know, It's only rock and roll, but I like it”!

Ime

Naziv albuma dolazi iz londonskog slenga, a Hekni je naselje u istočnom Londonu koje je dugo imalo grubu reputaciju iako je u posljednje vrijeme postalo luksuznije. Vud je objasnio da su “hekni dijamanti” zapravo komadići slomljenog stakla sa vjetrobranskog stakla automobila rasuti nakon razbijanja zbog provale, što se često dešavalo kada je grupa svirala u tom kraju šezdesetih.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.