Debi album grupe “The Clash” slavi 45 godina od izlaska: Ploča koja je spasla dušu rok muzike
Istoimeni debi album grupe “The Clash” izdat je prije 45 godina, 8. aprila 1977. u Velikoj Britaniji, tako vrativši realnost ulice u rok muziku i počevši jednu veliku karijeru koja je na kraju nadrasla sopstvene tvorce.
Pisan i sniman tokom tri sedmice u februaru 1977. za samo 4.000 funti, dostigao je 12. mjesto na britanskim top-listama, a uvršten je na mnoge retrospektivne rang-liste kao jedan od najvećih pank i rok albuma svih vremena. Dok su njihovi ispisnici i glavni rivali, poput sastava “Sex Pistols”, htjeli da mijenjaju svijet anarhijom i nihilizmom, “The Clash” nisu imali iluzija da pobuna može promijeniti svijet, ali su znali da može pojedinca učiniti svjesnim surovosti tog istog svijeta.
Sirovi ulični rok zvuk, uz kombinaciju oštro angažovanih tekstova, koji su nemilosrdno rešetali stvarnost svog vremena, dok su se velike rok zvijezde tog doba bavile “visokim kosmičkim” temama, pretvorio je debi album grupe u žestoki inventar velikih i malih problema. Rasni sukobi, siromaštvo, nezaposlenost, američki kulturni imperijalizam, kriminalci i usamljenici, mali ljudi na dosadnim poslovima sa dosadnim šefovima, u svijetu koji gori u besmislenim ratovima. Svijet u kojem svi sjede i gledaju televiziju i u kojem je slogan “mržnja i rat” zamijenio geslo “mir i ljubav” šezdesetih, te svijet pun političara u skupim odijelima i pohlepnih bankara, koji zajedno prodaju laži. Možda sve ovo zvuči poznato? Ako jeste, jasno je šta je ključni razlog zašto je ovaj album nakon 45 godina jednako svjež, aktuelan i uzbudljiv kao i u vrijeme kada je snimljen.
Album je napisan i snimljen na brzinu, kao zvučna bilješka nervoznog i uzbudljivog sudara dviju kreativnih sila koje se nosile bend, frontmena Džoa Stramera i gitariste Mika Džonsa. Stramerov idealističko-ljevičarski bijes balansiran je Džonsovom emocionalnom osjetljivošću, isto kao što je neobuzdana kreativnost frontmena pretvorena u konkretne pjesme pomoću sviračko-kompozitorskog talenta gitariste.
Basista Pol Sajmon bio je ravnoteža između dva kreativna pola grupe, dok su bubnjari Teri Čajms, te kasnije Toper Hedon bili ritmički motor benda na bini.
U ranim danima britanskog panka bend je smatran klasno pravednim i idealističkim sastavom. Željeli su napredak, a ne anarhiju, evoluciju umjesto revolucije. Numera “London's Burning” je odličan primjer, dok gitarista Džons zamjenjuje uobičajene pankerske dvoakordne rok udare zvonkim rege rifovima, Stramer nastoji da probudi umrtvljeni grad urlajući na publiku da bude srećna što može da gleda kako grad gori.
Stramer se još više trudi na “White Riot”, najkontroverznijoj pjesmi grupe. Napisana je kao furiozni odgovor na karneval u Noting Hilu 1976. godine, gdje su se crni demonstranti sukobili sa bijelim policajcima u krvavoj uličnoj borbi. Zapaljiva pank pjesma od dva akorda sa rafalnim pjevanjem nije izraz solidarnosti sa potlačenim crncima, već oštra kritika bijelaca koji nemaju hrabrosti da preduzmu akciju. Tu je u kontekstu vremena hrabra i vizionarska obrada “Police and Thieves”, tada aktuelnog rege hita Džuniora Marvina, koja se u njihovim rukama pretvara u priču staru koliko i svijet, o onima koji imaju malo i onima koji imaju previše, o lopovima i policiji.
Politička himna “I'm So Bored With The USA” počela je kao ljubavna pjesma Mika Džonsa, da bi je Stramer stihovima usmjerio kao odgovor londonskih klinaca na Ameriku, tog “diktatora svijeta”.
Numera “Career Opportunites” govori o vrsti nemirnih i bijesnih britanskih tinejdžera iz radničke klase, usamljenih tipova, koje Stramer idealizuje u junake pjesama “Remote Control”, “Cheat” i “48 Hours”, koje govore o pobuni generacije i reakciji na dosadu i učmalost.
Džons preuzima glavnu vokalnu ulogu u pjesmi “Protey Blue”, nazvanoj po brendu kondoma, u kojoj narator poručuje da nema namjeru da ih koristi u društvu drugog ljudskog bića. “The Clash” postali su još mračniji u “What's My Name”, gdje Mikov uvod na gitari savršeno postavlja jezivu atmosferu za tragičnu huligansku priču ispričanu u dva minuta.
“Garageland” je završna numera na albumu i programska himna grupe, veliko djelo lične mitologije i odgovor na kritike zbog potpisivanja ugovora sa izdavačkim gigantom Si-Bi-Esom (dan kada je pank umro, tvrdili su fanzini), u kojem se obavezuju da će održati svoj integritet, ali i duhovito odgovaraju na rane kritike Čarlsa Mareja da su oni garažni bend, koji bi “trebalo ostaviti u garaži dok motor radi”. Odgovor je napisan i snimljen, bez gorčine, kao pozdrav svima koji su ikada bili u garaži sa odvrnutim pojačalima, pet gitara, mikrofonom i komšijom koji zove policiju.
Kada je album objavljen u aprilu 1977. godine, britanski novinar, a danas proslavljeni pisac Toni Parsons je napisao: “Njihove pjesme ne lažu… 'The Clash' su napravili album koji se sastoji od nekih od najuzbudljivijih rokenrola u savremenoj muzici”.
Rok kritičar i publicista Kris Nids bio je takođe saglasan sa Parsonsom.
- Ovo je najuzbudljiviji album koji sam čuo godinama…, to je jedna od najvažnijih ploča ikada napravljenih - zabilježio je on.
Iako nije prodata u ogromnim tiražima u doba izlaska, uticaj ove ploče ne brojne generacije muzičara je neprocjenjiv.
Debi grupe “The Clash” autentični je dokument vremena i sirovi nacrt ideje, koju su članovi grupe postavili za još hrabriju muziku sljedećih godina. U međuvremenu su pokorili svijet, snimali dvostruke i trostruke albume, odbili diktat muzičke industrije, postali stadionske zvijezde, raspali se u ličnom “sukobu” i na kraju ostali besmrtni.
Uvoz
Američka podružnica Si-Bi-Esa odlučila da ovaj album ne objavi u SAD zbog previše sirovog zvuka koji nije prilagođen radiju. Zvanično je objavljen godinu dana nakon drugog albuma “Give 'Em Enough Rope” , čime je to njihovo drugo izdanje u SAD. Iako je u SAD bio dostupan tokom 1977. i 1978. godine samo kao uvozna roba, prodat je u više od 100.000 primjeraka.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
