Velikan srpskog glumišta Zoran Radmilović preminuo prije 35 godina: Kralj komedije neprolaznog sjaja
Velikan srpskog glumišta Zoran Radmilović ovaj svijet napustio je prije 35 godina, a njegov lik i ono što je iza sebe ostavio i danas su prisutni i u teatru i među publikom i njegovim poštovaocima, ali i među mlađim generacijama rođenim u periodu nakon njegovog odlaska.
Zoran Radmilović preminuo je 21. jula 1985. godine, u 53. godini, a svoje posljednje izvođenje kultnog komada “Radovan Treći” odigrao je u junu iste godine.
Uloga u pomenutoj predstavi bila je jedna od njegovih najpoznatijih, a po njoj je dobio i titulu kralja humora i improvizacije.
Tokom protekle sedmice u Zaječaru je održan pomen ovom bardu glumišta, glumci Narodnog pozorišta Timočke krajine “Zoran Radmilović” u Zaječaru, rodnom mjestu Radmilovića - Nataša Petrović, Branislav Mijatović i Gabrijel Bećarević položili su cvijeće na njegov spomenik.
- Raditi u pozorištu koje nosi ime Zorana Radmilovića nije odgovornost samo prema Zoranu, već i prema svom snu. Svaki glumac koji odraste u Zaječaru sanja da bude kao Zoran, tako da je rad u zaječarskom teatru za mene poštovanje sopstvenog sna preko lika i dela velikog glumca - naveo je glumac zaječarskog pozorišta Branislav Mijatović.
Direktor zaječarskog pozorišta Vladimir Đuričić objasnio je da majstori glume, među kojima je i Radmilović, umiju da za života stvore sjajne zvijezde od svojih uloga, koje i danas sijaju neprolaznim sjajem.
- U zaječarskom pozorištu sa velikom pažnjom i ljubavlju decenijama negujemo uspomenu na našeg velikog glumca Zorana Radmilovića. Naredne godine planiramo obeležavanje dva velika jubileja: 30 godina pozorišnog festivala “Dani Zorana Radmilovića” i 75 godina od osnivanja zaječarskog pozorišta.
Glumac Milan Caci Mihailović prisjetio se nekih trenutaka u vezi sa poznavanjem Zorana Radmilovića.
- Kada sam krenuo na akademiju 1968. godine, od smrti tada ogromnog Dobrice Milutinovića prošlo je svega 12 godina, a nama, koji ga nismo gledali, delovalo je kao da je umro pre dva veka. Zoran Radmilović je nešto sasvim drugo. Ja sam imao sreće da sa njim igram 13 godina i to ne samo u “Kralju Ibiju” i “Radovanu”, po kojem ga mnogi najviše pamte, nego i u predstavama u kojima je bio fantastičan dramski glumac. Igrali smo u Bulgakovljevom “Molijeru”, “Santa Maria della Salute”, u kojoj je bio sjajan Laza Kostić, zatim u “Oj Srbijo, nigde lada nema” sve do dugovečne “Korešpodencije” - 22 godine je živela ta predstava - u kojoj je Zoki igrao “boga oca”, Simeona hadžiju, fenomenalnog bogomoljca - naveo je Mihailović, koji trenutno piše knjigu o Zoranu Radmiloviću.
Prema njegovim očekivanjima, knjiga bi trebalo da bude objavljena do manifestacije “Dani Zorana Radmilovića”, koja bi trebalo da bude održana u Zaječaru u oktobru.
- Imam mnogo priča u vezi sa svim što smo zajedno doživljavali. Pored toga što smo igrali zajedno, mi smo i stanovali blizu i poslednjih pet-šest godina sam ga vozio kući posle predstave. Deca su nam išla zajedno u obdanište. Mi to nismo znali dok moj Vlada i njegova Ana nisu otkrili da su zaljubljeni jedno u drugo. O tome Ana piše u jednoj od svojih knjiga - govori nam Mihailović.
Kako je naveo, jedna od priča u knjizi nosi naziv “Cepaj”, na osnovu anegdota iz pozorišta, koje je stvarao Radmilović.
- Radmilović je znao da se uvuče u gledalište, u mrak i da gleda probu predstave u kojoj ne igra. Mi ne vidimo da je ušao, probamo i on sa galerije viče: “Cepaj!”. Nama je to bilo smešno, a to je bila fantastična indikacija jednog ozbiljnog umetnika. Hteo je da nam kaže: nema ništa napola, nema ništa stidljivo i skromno. U svemu čovek mora da se daje do kraja, da cepa. Tog 9. juna 1985. godine, kada smo odigrali poslednju, 299. predstavu “Radovan Treći”, taj čovek, koga su posle dva dana odveli u bolnicu iz koje se nije vratio, cepao je do kraja. Imali smo jednu scenu u drugom delu predstave u kojoj me on zagrli, a ja treba da govorim monolog. On me je tako snažno držao da sam jedva dolazio do daha da izgovorim taj monolog, a on je kroz dva dana bez trunke snage otišao na put bez povratka - dodao je on.
Te godine, 18. juna trebalo je da, po 300. put odigraju “Radovana Trećeg” te da snimaju kamerama izvođenje.
- Zahvaljujući radnom snimku koji je napravio Muzej pozorišne umetnosti, čini mi se, 1982. godine, imamo zabeleženog Radovana i ta kaseta je u svakoj kući na zemaljskoj kugli gde živi naš čovek, tako da je Zoran i dan-danas prisutan - naglasio je Mihailović.
Ime
- Kada je 1992. godine donesena odluka da u Zaječaru, Radmilovićevom rodnom gradu, bude organizovan pozorišni festival koji nosi njegovo ime, ispravljena je nepravda prema još jednom Zaječarcu prema kojem se njegov grad dugo nije odnosio kako treba - naznačili su iz zaječarskog teatra i dodali da je ulica u kojoj se nalazi Radmilovićeva kuća dobila njegovo ime, a prije 12 godina, u blizini gradske biblioteke u Zaječaru podignut je njegov spomenik.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
