Književnik Selimir Radulović za Glas Srpske: Savremeni čovjek pod opsesijom ružnog sna
Novi Sad - Što sam stariji sve više držim do suda običnih, a sve manje do suda povlašćenih čitalaca. Savremeni čovek je čovek bez ravnoteže. On se, razbijen, fragmentizovan, bez svesti o Bogosinstvu, naizgled uspravan, gotovo svakog dana urušuje pred našim očima.
Ovim riječima književnik Selimir Radulović započinje priču o novoj pjesničkoj knjizi "Senka osmog eona", koju je objavio Kulturni centar Novog Sada u ediciji "Džepni anagram".
- Stoga je i razumljivo, budući da svet u kojem živimo nije naklonjen poeziji i pesnicima, što je svaki pogled u moju novu knjigu, izvana, dragocen i dobrodošao - kaže Radulović.
Riječ je o piscu koji je i upravnik Biblioteke Matice srpske u Novom Sadu.
- Sve su moje pesme u znaku svesti o trajanju i vraćanju trajanja, budući su plod doživljenog trena koji se leluja kao sećanje ili predskazanje. Tako je ispevana i ova knjiga - otkriva majstor pera koji je autor osam poetskih zbirki.
Za novu kaže da je "posvećena tihovateljima, što više moljahu nego disahu, onima, s kolenima nažuljenim i izranjavanim, što pustinju i nebo smeštaju u isto oko".
- I nad njom je, dakle, senka snova svetog putnika, Onog koji, na dlanu, drži svu tvorevinu, podrazumevajući, naravno, da su ti snovi svrhoviti u meri u kojoj se materijalizuju kao poetske kristalizacije. Kad se prizori, pesnički, jednostavno ukazuju pouzdanom oku čitaoca - objašnjava Radulović koji je i potpredsjednik Udruženja književnika Srbije.
Njegova Izabrana dela (I-V) objavljena su prije tri godine u izdanju Srpske književne zadruge i "Pravoslavne reči".
- U savremenom srpskom (i evropskom) pesništvu nema svesti da se pesnici rađaju, a ne stvaraju. Ono je u znaku zanatlijskog pisma koje udovoljava osnovnim zakonima svete pismenosti, ali ne ispunjava uslove izvedene iz ontološkog kontinuuma pevanja pesme - od Homera, preko najlepše i najveće knjige pesama i romantičara, do poslednjeg velikog pevača Rajnera Marije Rilkea - smatra Radulović.
Osvrnuo se na atmosferu koja danas vlada na polju srpske poezije.
- Mnogo je pesnika, a malo pevača, mnogo poezije, a malo pesama, odnosno, malo onih retkih, izabranih pevača, obdarenih iskustvom mita, pesničkom snagom i smislom za riznicu starih stihova. Lepota se spušta ozgo, a pesma, kao i ljudska duša, sija iznutra i ogledalo je slave Njegove - primjećuje Radulović.
Ističe da je danas mnogo razloga da ponovimo filozofovo pitanje - čemu pesnici u oskudnim vremenima?
- Život u svetu korporativnog kapitalizma, u okviru kojeg su Srbija i Republika Srpska, manje-više, zatavnjena mrlja, jeste vučji život. Kriza savremenog sveta je sud ozdo, ali i sud ozgo. Između progresa i preobraženja on je izabrao progres, odbacujući hristonosni nauk o kretanju ka gore, ka Nebu, ka Bogu. I njegov nevini srpski rukavac se, u poslednja dva desetleća, očas opredelio između umnožavanja prolaznog zemaljskog imetka i istinskog života - ocijenio je književnik.
Nije, kaže, bez razloga rečeno da je poezija neka vrsta palimpsesta, na osnovu kojeg je moguće čitati i tumačiti znake duha vremena, odnosno, simbole sveta u kojem živimo.
- Savremeni čovek i savremeni svet su, pod opsesijom ružnog sna, koji je stvarniji od svake stvarnosti - vreme utopijske nade pretvorilo se u vreme istorijskog beznađa. Budimo realni - u merkantilnom majdanu savremenih tehničkih veštaka pesnik je beskorisno biće, određeno za odstrel, bez mogućnosti da se brani i odbrani - ubijeđen je Radulović.
Osvrćući se na pjesmu "Autonomija" Vislave Šimborske kaže da niko kao pjesnik ne opominje da su savremeni čovek i savremeni svijet u svojevrsnoj klopci i da od ishoda trke između živototvornog i razornog djelovanja bakterije civilizacije, koji je neizvjestan, zavisi njihova sudbina.
- Iako je pesnik, danas, neka vrsta zapuštenog deteta, ipak nam to jedinstveno snoviđenje koje se kristališe u buri nadahnuća, koje se zove pesma, omogućuje otklon spram kolporterske psihologije savremenog ćilimskog sveta - optimističan je Radulović.
Nagrade su živi pijesak
- Nagrade su, veli Miloš Crnjanski, kao živi pesak. Dok trepnete, progutaju vas. Na drugoj strani, ima razloga da se nagrada doživljava kao neka vrsta naknadne overe onoga što ste uradili, da niste bacali seme na kamen nerodni, kao neka vrsta spasonosnog leka za udarce i uboje koje ste primili. Da, makar na tren, krotki i smireni srcem, poverujete da vam ruke nisu raslabljene, a snaga umanjena - kaže Selimir Radulović, kome je nedavno na 53. Beogradskim međunarodnim susretima pisaca uručena Povelja Morave.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
