RECENZIJA “Vrisak” (2022): Ubijaj, kao na filmu

Istina, kultna franšiza započeta originalnim “Vriskom” iz 1996. godine, u režiji legendarnog Vesa Krejvena i talentovanog scenariste Kevina Vilijamsona, bila je film o filmu - horor o hororu. Da budemo precizniji, filmofilsko poznavanje žanra koristilo se kao okosnica za građenje napete i krvave priče o ubici pod nadimkom “Ghostface”, koji sije smrt po gradiću Vudsborou, kroz formu postmodernističkog viđenja žanra strave i užasa, gdje se preispituje, analizira, parodira, te odaje počast važnim i popularnim klasicima žanra.

Prvi “Vrisak” analizirajući horor kao žanr preispitivao je postojanje i donio nove ideje u podžanr slešera, koji su cijeđene do posljednje kapi krvi kroz sljedeća tri filma, od kojih je četvrti snimljen 2011. godine, ali iako je Krejven u međuvremenu preminuo, a Vilijamson se bavi drugim stvarima, serijal se vratio početkom ove godine. Glumački podmlađen i scenaristički resetovan za novu generaciju publike, pojačan sa nekoliko starih imena iz serijala, te zanatski postavljen između rimejka i direktnog nastavka, uz novu autorsku ekipu koju čine scenaristi Džejms Vanderbilt i Gaj Basik, te režiseri Met Betineli Olpin i Tajlor Gilet, stigao je peti film u serijalu, jaku želju da ne bude samo nastavak, već uspješni začetnik nove franšize.

To su sasvim legitimne želje, ali njihovo ostvarenje je već druga priča, jer novi film staje negdje na pola puta, uz prilično disharmoničan odnos scenarija, glume i režije. Koliko se god scenaristički tandem Vanderbilt - Basik trudio da unese svježinu u sam zaplet, to je na neki način nemoguća misija, nakon četiri snimljena filma. Ideja da se poigraju s rekonstrukcijom originalne priče, kroz spoj s novom generacijom žrtava ubice sa jezivom gumenom maskom, koja je odrasla uz serijal filmova o njemu prigodno nazvan “Ubod”, jeste dobra fora, ali kako film odmiče postaje jasno da nije lako praviti film od jedne fore, koliko god ona bila dobra.

Film u tom duhu rekonstrukcije ponovo počinje legendarnom telefonskom scenom poziva ubice usamljenoj djevojci, da bi igrali filmski kviz u kojem pogrešan odgovor znači smrt. I da bude zanimljivije ova scena ponovo radi posao. Stvorena je napetost, sestra napadnute djevojke vraća se u pratnji dečka u grad, vraća se i stara ekipa Sidni (Nevi Kembel), Gejl (Kortni Koks) i Djui (Dejvid Arket), ponovo je stvoren krug osumnjičenih prijatelja žrtve, ubistva se gomilaju i opet slušamo horor pravila i autoironične reference, kako na žanr, tako i na sam serijal, ali kako film odmiče, tako postavljena  radnja postaje sve komplikovanija i sve neubjedljivija, što je  i očekivano, s obzirom na brojnost postmodernističkih nivoa priče.

Ono što je dobro jeste to da mladi režiserski tandem izvlači maksimum iz ambiciozno postavljenih scenarističkih ideja, pokušavajući da vještim građenjem atmosfere i napetim scenama ubistva, pojednostavi prekomplikovan scenaristički zaplet, što uz vrlo nadahnutu glumačku ekipu, ujedno čini i bolji segment filma. Nažalost, bez obzira na nostalgiju, šarmantnu međuigru starije i mlađe generacije glumaca, nekoliko vrlo krvoločnih scena, ono što je počelo kao nadahnuti omaž, polako se pretvara u rutinsko kopiranje najboljih momenata prethodnih filmova koje, da bude gore publika već zna, samo što gleda nova lica u već viđenim scenama, uz neizbježne mobilne telefone, kao simbol novog vremena. 

Kada znate zaplet i kada znate rasplet, kada znate ko će nastradati u kojem trenutku i da će se ubica vratiti nekoliko puta iz mrtvih, šta nam onda ostaje od horora. Nekoliko glumačkih bravura, par dobrih štoseva, nekoliko zanimljivi žanrovskih referenci, hektolitri vještačke krvi i vjerovatno novi nastavak, koji neće biti “Vrisak 6”, već “Vrisak 2”, ali kako se god on zvao, ne može dobaciti do ključne stvari.

To je da bude nešto više od prosječnog horor nastavka, koji pati od manjka svježih ideja, iako sve vrijeme tvrdi da je u pitanju samo povratak bazičnim osnovama filma, koji  je pokrenuo franšizu.

Ocjena 3

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.