RECENZIJA “Uvrnuta draga” (2024): Ljubav boli... i ubija
Od uvodne špice filma “Uvrnuta draga” (Strange Darling) američkog režisera Džej-Ti Molnera, koja počinje logom danas stigmatizovanog studija “Mirmaks”, kadrom glavnog junaka Demona (Kajl Galiner) koji hrabro pali cigaretu u kadru, dok ženski glas iz ofa progovara: “Najveći problem je sigurnost, ona život znači.
I zato te moram nešto pitati. Jesi li serijski ubica?”, da bi kamera ponovo prikazala Demona koji davi nepoznatu ženu, a potom slijedi lažni tekstualni uvod o dramatizaciji istinitog događaja te postaje jasno da gledamo ne baš konvencionalan studijski ili striming film aktuelnog trenutka u američkoj kinematografiji.
Ono što slijedi nakon misterioznog uvoda, od efektne uvodne scene plavokose djevojke Dame (Vila Ficdžerald) koja u “sloumoušnu” bježi preko bajkovite livade praćene zvucima klasične rok balade “Love Hurts” (u izvođenju Zi Berg i Kita Karadina), preko izlomljene tarantinovske naracije u šest poglavlja, do generalne autorske estetike, koja jednako duguje žanrovskim eksploatacijama sedamdesetih, uticajima Novog Holivuda (Pol Šreder i Brajan de Palma, prije svih), nezavisnom filmu devedesetih i italijanskim đjalo trilerima, samo dodatno potvrđuje ovakvo mišljenje
Igrajući se postmodernističkom estetikom izlomljene naracije, Molner svoj film pokreće trećim poglavljem, a potom slijedi peto, prvo, četvrto, drugo i šesto, kako bi dodatno pojačao efekat “napetosti u vazduhu” i svoju otkačenu priču o serijskom ubici i njegovoj žrtvi, koja, ispostaviće se, ne igra baš po klasičnim ili trendovskim trilerskim narativima, ispričao na krajnje nekonvencionalan način.
I mora se priznati da njegovo insistiranje na tom postupku (zbog kojeg je čak ušao u sukob sa studijom rizikujući otkaz), ima svoju svrhu, ne samo zbog čuvanja misterije oko obrta ili tvista u zapletu koji uslijedi u drugoj polovini filma, već i zbog dodatne kompresije klaustrofobične horor atmosfere u kojoj se odvija igra mačke i miša dvoje glasnih protagonista. Sama priča možda i nema dubine da razbije žanrovske kliše, ali praćena motivima pomjerene sadomazo ljubavne veze, trilerske priče o serijskom ubici, eksplozivnim ritmom filma potjere i krvoliptećeg nasilja u maniru osvetničkih filmova Majkla Vinera i Dona Zigela, ona s lakoćom preskače rampu predvidljivosti i dosade.
Koristeći više nego ubjedljive nastupe Ficdžeraldove i Galinera, uz diskretnu ali efektnu pomoć epizodnih veterana poput Barbare Herši i Stivena Kvizdeja, režiser vješto pretvara mane u prednosti i svoj niskobudžetni film kreira u jedno od zanimljivijih ostvarenje u recentnoj ponudi, pokazujući da se sa malo novca (četiri miliona dolara) uz talentovanu autorsku ekipu može snimiti vizuelno prelijep (sjajan doprinos glumca Đovanija Ribizija kao snimatelja), glumački ubjedljiv i autorski autentičan film.
Probleme donekle izaziva što se Molner kao autor ne može odlučiti koji su mu uticaji draži, oni žanrovski ili oni artistički pa se kako film odmiče sve više trudi da bude što više neobuzdani indi umjetnik, a što manje vješt zanatlija, što se nažalost odrazi na ritam i atmosferu filma u srednjem i finalnom dijelu. Igrajući se viškom verbalizacije u prvom i drugom poglavlju, on je prilično razblažio zlokobno kuvajuću atmosferu viškom razgovora pa to na trenutak djeluje kao “Vudi Alen u trilerskom B-filmu” momenat ili naglašenim dramskim pretjerivanjem glumaca u epilogu usporava eksplozivan utisak akcionih dijelova, ali ovi arthaus momenti kreativnog samodokazivanja ne kvare pretjerano generalno pozitivan utisak.
Igrajući se stilom, formatom, dijalozima i likovima Molner je svoj mali film izbrusio u zastrašujući, uzbudljiv, seksi i na momente prilično divlje hrabar kinematografski dragulj u močvari političke korektnosti, jalovog artizma i blokbasterske bezličnosti, najavljujući jednu potencijalno veliku karijeru.
Ocjena 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
