RECENZIJA “Tri bora” (2022): Hladnokrvno kao kanadska zima
Moćni striming servis “Amazon” ove se godine svojom ekranizacijom Tolkinove književne ostavštine u vidu serije “Gospodar prstenova: Prstenovi moći” obrukao za sve uložene pare (i to velike), ali je kreativnu čast spasao nizom odličnih serija iz drugog plana, poput sajber-pank noara “Periferija” ili odličnog krimića “Tri bora”(Three Pines), koji je emitovan u finišu prethodne godine.
Nastala po serijalu knjiga kanadske književnice Luis Peni, koje prate doživljaje Armana Gameša (Alferd Molina), inspektora u policiji Kvebeka, serija je pod kreativnim vođstvom britanske scenaristkinje Emilije di Đirolamo na jednostavan i nenametljiv način izvukla najbolje iz književnog predloška i nadogradila ga vizuelnim aspektima televizijskog medija izbjegavajući stereotipne zamke žanra.
U suštini, serija u osam epizoda prati Gameševu istragu nekoliko ubistava u gradiću Tri bora u blizini Kvebeka, dok se u pozadini provlači sekundarna istraga o nestanku para indijanskih tinejdžera, u najboljoj tradiciji misterija klasičnog krimića na tragu Agate Kristi i sličnih pisaca, naravno, pažljivo i vješto prilagođena modernom vremenu.
U prvom planu je inteligentni i harizmatični šef inspektor Gamaš kao centralni lik, dok njegove pomoćnike čini tandem neurotičnog Žan Gija (Rosif Saterlend) i samouvjerene narednice Izabel Lakosta (Ela Mejdž Talfeders), kao njegove lijeve i desne ruke, te neophodne snažne karakterne protivteže da se cijela priča ne bi pretvorila u “šou jednog čovjeka”. Trojka u prvoj sezoni uz pomoć lokalnih snaga reda, a prije svega revnosne policajke Nikol (Sara But), sprovodi istrage na prvi pogled četiri nepovezana ubistva, koja se dešavaju u idiličnoj i mirnoj provinciji frankofanske Kanade. I dok Gamaš i njegova mala ekipa polako rješavaju slučajeve, na svjetlost dana izlaze i brojne mračne tajne, duboko zakopane ispod pastoralne slike Tri bora i kanadske istorije.
Zločini se u tradiciji britanske krimi-škole dešavaju bez puno krvi, rijetko pred kamerom, nema jeftine glorifikacije nasilja, dok se rješavanje misterije izvodi hladnokrvno, sa velikim naglaskom na mračnu atmosferu, socijalne interakcije i psihološku karakterizaciju likova. Pomoć u tim namjerama autori su dobili od kompletne glumačke ekipe, posebno sjajnog Alfreda Moline koji briljantno tumači lik Armanda Gamaša, u pravom omjeru surovog profesionalizma i nadahnute improvizacije, rasipajući u svom liku čvrsti pandurski šarm na sve strane, sakrivajući bolne ožiljke i ranjivost vlastite ličnosti od ostataka svijeta.
Ništa manje impresivan doprinos kvalitetu serije dali su kamera, muzika i montaža, koje poigravajući se surovom ljepotom kanadske prirode (šuma, zelenilo, snijeg, hladnoća, mrak, svjetlost) maestralno grade atmosferu skrivene misterije, koja curi poput prosute krvi ispod raskošne vizuelne ljepote koju gledamo na ekranu, nagovještavajući da svaka ljepota ima i svoje ružnije lice.
Naravno, teško je pobjeći od žanrovskih arhetipova u krimiću (ubistvo, misterija, istraga), ali evidentno je da se autorska ekipa trudila da slijedi književne ideje Peni, koja u svojih 18 knjiga pokušava da dublje uđe u vječnu tematiku prirode ljudskog zla, pravde i nepravde, zločina i kazne, laži i istine i to je u “Tri bora” mnogo uočljivije u odnosu na mnoge savremene krimi-serije, posebno one koje dolaze s druge strane južne kanadske granice. Definitivno, jedna od boljih krimi-serija protekle godine i sjajan uvod u, nadamo se, dugovječnu franšizu.
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
