RECENZIJA “Tor: Ljubav i grmljavina” (2021): I bogovi plaču... od smijeha
Komercijalni i kritičarski trijumf režisera Taike Vaititija sa filmom “Tor Ragnarok” dao mu je odriješene ruke od strane studija “Marvel” prilikom snimanja njegovog nastavka “Tor: Ljubav i grmljavina”, što je novozelandski umjetnik iskoristio da napravi krajnje impresivnu diverziju unutar uhodanih pravila “Marvelovog filmskog univerzuma”.
Igrajući se žanrovskim elementima komedije, on je “Ragnarok” uspio da pretvori, od klasične i prilično mračne superherojske sage o nordijskom bogu groma, iz prva dva filma, u jedan od najduhovitijih filmova unutar “Marvelove” kinematografije. I ako je neko očekivao da će se Taika tu zaustaviti, grdno se prevario. Tačnije rečeno, on je četvrtog “Tora” žanrovski pretvorio u prvu “Marvelovu” komediju, sa mrvicama superherojske drame, ne mareći puno za očekivanja.
Kako to funkcioniše u praksi? Pa, mora se priznati, prilično dobro, možda na momente žanrovski neusklađeno, ali funkcionalno u većem dijelu i krajnje smiješno, što je svakako ključno, ako se već bavite komedijom. Mudro shvativši da je priča o pradavnom bogu, koji vitla čekićem i leti sa plaštom kroz svemir boreći se sa apokaliptičnim negativcima, sama po sebi komična, Vaititi se doslovno pustio sa lanaca i dao svojoj mašti na volju.
Njegov Tor je superheroj u krizi identiteta, mentalno i fizički slomljen nakon gubitka otadžbine, porodice i vjernog čekića Mjolnira, te ljubavnog brodoloma sa Džejn Foster (Natali Portman). Ipak, uz malu pomoć prijatelja u vidu Čuvara Galaksije i kamenolikog Korga, on se vratio u formu, rasturajući loše momke tamo gdje treba njegova pomoć, uz muzičku pratnju “Guns N' Roses” i novim oružjem stormbrejkerom, dobivši zauzvrat vrijedne nagrade, poput para džinovskih vrištećih koza (?!).
Ipak, kada još jedan apokaliptični negativac poznat kao Gor, krvnik bogova, krene svojim nekromačem i sjenolikim čudovištima tamaniti bogove širom galaksije, on mora stati na loptu i potražiti pomoć ostalih božanstava. Ispostavlja se da njih, onako bahato božanski, nije baš briga za njegovom spasilačkom misijom, već se bave pripremom orgija, a da bude gore za hrabrog Asgardijanca, ljubav njegovog života Džejn vratila se u njegov život kao Moćni Tor, sa ponovo iskovanim Mjolnirom, krijući da umire od raka u ljudskom obliku.
Ovaj kratki sinopsis ipak ne otkriva ni djelić ludila koje Vaititi nemilosrdno isporučuje na publiku kroz dva sata urnebesne superherojske komedije/parodije/melodrame hard rok fantazije o dvoboju bogova i moći ljubavi. Od činjenice da jedan “Diznijev” film počinje smrću djeteta (ne brinite, niko stvarno ne umire u MCU), da bi se zatim pretvorio u nemilosrdnu zezanciju na račun tehnika samospoznaje i psihoanalize, preko brojnih pop referenci na račun akcionih B-klasika, slepstik komedija Blejka Edvardsa, kulturološkog glam metal kiča osme decenije, video-igara i melodrama do otvorene parodije superherojskog žanra iz kojeg sam Tor dolazi. Ipak, vješt režiser, talentovan scenarista i iskusan filmofil poput Taike dobro zna staru lekciju da ako neki mit parodirate i pokušavate demistifikovati, on postaje samo veći i jači.
Naravno, potrebno je u tom procesu (de)rekonstrukcije znati održati sumanuti tempo od početka do kraja, da znate šta trebate uraditi sa glumačkom ekipom u novom ključu njihovih likova i da ne dozvolite raskošnoj moći i tehnologiji budžeta od 250 miliona dolara da vam uguši priču i likove.
Očekivano, film se vizuelno kupa u bogatstvu boja, od kič zlatne do mračnog odsustva svjetlosti, kojim doslovno bombarduje čula publike, dodatno zaslijepljene glasnim saundtrekom “Gansa” u ključnim scenama i neumornim vriskovima gorepomenutih koza (sjajna repetitivna geg fora koja ne može dosaditi). Jednako efikasnu pomoću autor ima od strane svojih glumaca, koji doslovno briljiraju u komičnim elementima filma, od nevjerovatne hemije ljubavnog trougla Kris Hemsvort/Natali Portman/Mjolnir, do urnebesnih minijatura Rasela Kroua kao Zevsa ili Krisa Prata kao Starlorda. O Bejlu, kada se nalazi u osvetničko-apokaliptičnom modu, ne treba ni trošiti riječi.
Generalno gledano, “Ljubav i grmljavina”, osim povremene neusklađenosti u režiserskom ritmu i autorskoj poetici, sasvim je dobar film, kojem se smijete tokom većeg dijela trajanja, dok vam ozbiljniji dijelovi ne padaju teško, jer prosto rečeno ne traju dugo i nema ih puno. Taman da ne zaboravite da je ovo ipak “Marvelov” superherojski spektakl. Ostalo je samo stvar ukusa.
Ocjena: 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
