RECENZIJA “The Protege” (2021): Prosječno i rutinsko čišćenje

Scenarista Ričard Venk (“The Equalizer 1&2”, “The Expedables 2”, “The Mechanic”) obavio je svoj dio posla pošteno, onoliko koliko je to bilo moguće u ovako skromnoj produkciji i uz ograničen domet priče. Praveći od već davno potrošenog zapleta, o profesionalnom ubici po imenu Modi (Semjuel L. Džekson) koji na jednom zadatku usvoji vijetnamsku djevojčicu siroče Anu (Megi Kju) i koju školuje za svog nasljednika, zanatski prilično solidan scenario za neki akcioni B-film, Venk ne snosi krivicu za nerealne ambicije producenata i manjak entuzijazma kod režisera. Usvojena djevojčica odrasla je u nemilosrdnog “čistača”, koja u slobodno vrijeme između dva posla drži radnju rijetkih knjiga u, održava kondiciju vježbajući i plijeni svoju okolinu egzotičnim šarmom, dok njen mentor ne strada, a ona tražeći osvetu naleti na kolegu veterana Rembranta (Majkl Kiton), koji je istovremeno plaši, ali i neodoljivo privlači, jer se, naravno, srodne duše brzo prepoznaju.

I do tada “The Protege” funkcioniše bez većih problema, jer bez obzira na kliše zaplet, likovi su solidno napisani, dijalozi uglavnom britki i duhoviti, ali kao što smo već rekli, nisu svi akteri ovog ostvarenja pristupili istim žarom svom dijelu posla, tako da krajnji rezultat varira uz previše oscilacija u kvalitetu da bi ostvario ubjedljiv efekat na gledaoca. Kembel, koji je karijeru često gradio na filmovima sličnog profila, od Bond filmova (“Golde Eye”, “Casino Royal”), preko osvetničkih trilera (“Edge of Darkness”, “The Foreinger”), do akcionih spektakla (“The Mask of Zorro”), ovdje svoj dio posla obavlja toliko mehanički da je pojam rutinski previše uzbudljiv opis za njegov ravnolinijski pristup materijalu. Istina, vrlo brutalne akcione scene na ekranu funkcionišu solidno, što je, računajući autorovo žanrovsko iskustvo, potpuno očekivano, ali momenti između njih održavaju se doslovno u životu zahvaljujući glumačkom trudu i međusobnoj hemiji glavnih aktera. Koliko su glumci pred kamerom zainteresovani za svoje likove, toliko i film drži pažnju između dvije akcione scene, dok je po svemu sudeći Kembel svoju ulogu u tim dijelovima filma sveo na funkciju čovjeka koji govori rez čekajući kraj snimanja.

U principu, Semjuel L. Džekson (kako pokvareni medo Ted lijepo kaže: “crni glumac koji se pojavljuje u svakom filmu”) ulogu kul opasnog tipa može odglumiti prikopčan na bolničke aparate i otprilike u tom stilu pristupa svom zadatku, prepuštajući vrlo brzo glavni šou svojoj štićenici i njenom rivalu Rembrantu.

Srećom, ubilački tandem Kju/Kiton ima dovoljno talenta i pameti da sebe ne shvata previše ozbiljno u ovakom filmu, pa se evidentno vidi da su se zabavljali na setu, izvlačeći maksimum emocija iz svojih prilično predvidljivih rola, održavajući film u životu golim glumačkim talentom. Ipak, kada se oni nađu u kadru ili, bolje rečeno, izvan njega, brzo shvatamo da je ostatak glumačke ekipe ispod prosjeka kakav je potreban da se ostvarenje B-produkcije transformiše u nešto više od svojih šablonskih produkcionih okvira, tako da se i naša zainteresovanost klacka u konstantno promjenljivom ritmu Kembelovog akcijaša. Gubitak ritma i napetosti u nekom drugom žanru, poput melodrame ili komedije, može se ponekad i oprostiti, ali za akcioni film, koji u startu pati od manjka idejne svježine i nedovoljno jakih imena u kastingu, to je nepopravljiva greška, koja ga brzo baca u vode prosječnosti.

I to ne može popraviti ni egzotični šarm glavne junakinje, niti iskustvo i harizma njenih starijih glumačkih partnera, makar ne u tolikoj mjeri, osim da “The Protege” svrstamo u kinematografski odjeljak “Već viđeno”... I to previše puta.

Ocjena 3

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.