RECENZIJA “The Many Saints Of Newark”(2021) : Nema svetaca u Nju Džersiju

Čejs i saradnici, razapeti između želje da, s jedne strane, naprave dostojan uvod u jednu od najvećih i najkvalitetnijih serija u istoriji televizije i da, s druge, snime samostalno filmsko ostvarenje koje može funkcionisati nezavisno od opštepoznate “Soprano” mitologije, izabrali su najgoru moguću opciju i pokušali da pomire oba autorska stremljenja.

Rezultat je, potpuno očekivano, prilično neuvjerljiv, konfuzan i nedorečen film koji, da bude gore, samo na momente hvata konekciju sa atmosferom i stilom priče kojoj bi, navodno, trebalo da prethodi. Gorka lekcija koju su Čejs i iskusni televizijski režiser Alan Tejlor naučili na ovom poslu glasi da je snimati seriju jedno, a igrani film često nešto potpuno drugo. Gromoglasno najavljivan kao priča o mladom Toniju Sopranu i njegovom ulasku u svijet mafije i zločina, film je u praksi sveo Tonija na epizodnu ulogu, u kojoj se Majkl, sin Džejmsa Gandolfinija, i pored evidentnog truda, ne snalazi previše uvjerljivo, dok je glavni aspekt priče fokusiran na njegovog ujaka Tonija Dikija Moltisantija u tumačenju Aleksandra Nivole.

To je, naravno, sasvim legitiman scenaristički pravac da se ispriča priča u kojoj su Čejs i njegov koscenarista Lorens Konor pokušali da postave niz porodičnih događaja, koji će iz drugog plana oblikovati karakter glavnog junaka kultne mafijaške sage. Problem je što su pri tome pokušali da naprave kompleksnu biografsku priču o porodičnim, socijalnim i društvenim potresima u Nju Džersiju krajem šezdesetih, rasnim nemirima, usponu crnih gangstera, opadanju moći italijanske “Koza nostre”, te ljubavnu melodramu i psihološku edipovsku dramu isprepletenu oko sudbine Dikija Moltisantija, oca Kristofera Moltisantija, jednog od glavnih junaka serije.

Ovako kompleksan i slojevit scenario, sa uočljivim viškom likova, bio bi izazov i za mnogo iskusnije režisere od Tejlora, koji se nije najbolje snašao u realizaciji ovako ambiciozno zamišljene priče, lutajući dinamikom i tempom kroz nekoliko žanrovskih rukavaca sa diskutabilnim varijacijama u kvalitetu onog što kao cjelinu vidimo na ekranu.

Centralna priča o Moltisantiju starijem nekako i funkcioniše nošena Nivolinim glumačkim talentom u portretu lika razapetog između želje da bude dobar čovjek, ljubavi prema maćehi, mržnji prema ocu i prezira prema “poslu” i “porodici”. No, ostali pravci u ovom scenarističkom lavirintu nisu ni blizu centralne niti, bez obzira na to što su se autori i previše trudili da nam dočaraju mlade “Soprano likove”, poznate publici u starijem izdanju, vodeći ih često u karikaturu i grotesku tim viškom želje. Takođe, ništa više nisu uvjerljivi ni sa idejom prikaza rasnih nemira i buđenja crne populacije Nju Džersija iz vjekovnih okova bjelačke potlačenosti, koja u vizuelnom i glumačkom segmentu nema puno mana, ali jednostavno rečeno potpuno nepotrebno štrči u odnosu na ostatak radnje filma.

Bez obzira na to što dobar dio glumačke ekipe svoj posao radi više nego solidno ili što kamera i scenografija prilično uvjerljivo dočaravaju istorijsku atmosferu, uz jednako odličnu muzičku pratnju, u krajnjem zbiru dva i po sata filma jednostavno nisu dovoljni da se prenese priča koja ima materijala za razradu kroz desetak TV epizoda. Možda vas prepoznatljivi crnohumorni momenti ponekad nasmiju ili uhvatite neku referencu na “Sopranove”, ali za publiku koja se prvi put sreće sa univerzumom mafije iz Njuarka ovo je samo glomazna i neuvjerljiva gangsterska priča zbrzanog kraja, na dalekom tragu kriminalističkih filmova Martina Skorsezea. Nažalost, Tejlor nije Skorseze, niti su Čejs i ostala bratija iz Njuarka bezgrešni, ako su nas “The Sopranos” ičemu naučili, to je onda da nema svetaca u sjevernom Nju Džersiju.

Ocjena 2

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.