RECENZIJA “Starac” (2022): U penziji je najljepše

U Bridžisovom slučaju, ovaj potez dodatno dobija na težini, jer je iza glumca trogodišnja borba sa kancerom i odsustvo iz svijeta filma, tako da se povratak ulogom CIA veterana koji se vraća iz “mrtvih” gleda kroz prizmu stvarnog povratka u život i glumu.

I bez dileme, njegov nastup u ovoj špijunskoj seriji predstavlja njen daleko najbolji dio, problem je što njegov doprinos ne prati jednako adekvatan doprinos ostatka autorske ekipe. Tačnije, glumačka igra Bridžisa i Džona Litgoa, kao dva veterana prljavih igara američke vlade u Avganistanu osamdesetih, jeste ono što koliko-toliko drži seriju na okupu.

Serija prosto pati od velikih ambicija osnovne narativne linije, koju kreatori projekta Džonatan Stejnberg i Robert Levin (tvorci izuzetne piratske franšize “Crna jedra”) ne uspijevaju da održe na istom nivou tokom trajanja prve sezone, što se dodatno ističe neujednačenom režijom pojedinih epizoda i jasno uočljivom razlikom u glumačkom doprinosu većeg dijela ansambla u odnosu na dvije vodeće zvijezde.

Da bude gore, prve dvije epizode u režiji Džonatana Votsa (“Spajdermen” trilogija) funkcionišu sjajno, upoznajemo Dona Čejsa, usamljenog penzionera koji nakon bolesti i smrti supruge živi povučeno sa dva rotvajlera, boreći se sa uobičajenim staračkim problemima u vezi sa zdravljem i održavajući skromnu telefonsku komunikaciju sa ćerkom. Kada mu u kuću upadne profesionalni ubica, kojeg Čejs uz pomoć pasa surovo eliminiše, postaje jasno da Čejs nije baš običan penzioner, a kada otkrivanje leša ubice uvuče u igru bivšeg visokog operativca CIA Harolda Harpera (Litgou), postaje jasno da je Čejs, bez obzira na godine, krajnje opasan tip, prilično mračne i misteriozne prošlosti. Na njegovom tragu se nalaze državne agencije, avganistanski gospodar rata i pojedinci iz vlade, za koje je njegov povratak iz penzije problem koji je potrebno eliminisati jednostavnim metodom “nema čovjeka, nema ni problema”.

U trenutku kada priča treba da se razvije i otkrije mračne veze Čejsa i Harpera i njihovog okruženja, ona u sljedeće tri epizode sklizne u nelogičnost, komplikacije i brojne nedorečenosti, koje treba uzeti zdravo za gotovo, jer scenaristi tako kažu, dok vam zdrav razum govori nešto drugo. Prosto rečeno, žanr akcionog tehno-trilera traži logiku i uvjerljivost kao temelj na kojem se razvija dramska karakterizacija likova i njihova interakcija, u suprotnom ulazite na teritoriju generičke akcije kakva se u striming eri štanca na dnevnoj bazi.

Režiser Greg Jaitanes dodatno kvari kvalitet i sljedeće tri epizode loše postavljenim odnosom akcije, trilera i drame kao žanrovskih dijelova, dok Džet Vilkinson, zadužen za režiju posljednje dvije epizode, koliko-toliko popravlja stvar, ali narativna i vizuelna slojevitost stvorena na početku sezone već je narušena i teško popravljiva.

Seriju iznad površine i od potpunog potonuća isključivo čuva talenat Bridžisa i Litgoua, ali zato doprinos Ejmi Brenan kao Čejsove slučajne saputnice Zoi ili našeg Rade Šerbedžije u još jednoj roli ostarjelog i pokvarenog ruskog špijuna samo kvare njihove ionako neuvjerljivo postavljene likove.

Ono što je krenulo kao napet i mračan špijunski triler u svojih sedam epizoda ne uspijeva da se nadogradi u nešto više od toga. Naprotiv, kako se serija razvija, postepeno tone u rutinski prosjek i otvoreno finale, koje je možda zaradilo drugu sezonu, ali zahvaljujući šarmu i harizmi starca Bridžisa, što, uz dužno poštovanje, nije dovoljno za upečatljivije isticanje u godini nikad jače konkurencije.

Ocjena 2

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.