RECENZIJA “Specijalno odjeljenje - Lavice”(2022): Tupe kandže rutine VIDEO
Scenaristička superzvijezda američke televizije Tejlor Šeridan nastavlja da štanca nove serije kao na industrijskoj traci, jer se u ovom momentu čak osam njegovih serijala nalazi u nekoj fazi produkcije, uz jako visoke rejtinge gledanosti i dosta pomiješane kritike, koje se kreću od hvalospjeva za kreativnu hrabrost i autentičnost do oštrih optužbi za glorifikovanje američkog desničarstva i patriotskog mačizma radi privlačenja konzervativnijeg dijela publike u SAD.
U slučaju njegovog posljednjeg projekta “Specijalno odjeljenje - Lavice” ove kritike možda imaju najviše smisla, jer njegov ulazak u žanrovske vode obavještajnog akcionog trilera, nakon neovesterna (“Jelouston”, “1883”, “1923”...) i krimi-trilera(“Kralj Tulse”, “Gradonačelnik Kingstauna”) donio mu je prve ozbiljne probleme u kreativnom smislu.
Kao šef CIA tajnog programa ženskih operativca “Lavica”, Džo (Zoe Saladana) regrutuje žene vojnike radi tajnih zadatka vrbovanja žena koje gravitiraju oko visokovrijednih terorističkih ciljeva. Kada njena posljednja operacija završi smrću njenog pouzdanog operativca, Džo odluči da zaboravi emocije prilikom regrutacije svojih štićenica i koncentriše se na dužnost. Problem je što njena nova agentica Kruz (Lajsla de Oliveira), čvrsta i briljantna žena marinac, koja nadmašuje muške vojnike u fizičkim izazovima, vrlo brzo kupuje naklonost svoje šefice dok se približava svom cilju Aliji (Stefani Nur), kćerki vođe proiranske milicije. Sa druge strane Džo sve više posrće, kako na poslovnom tako i na privatnom planu (suprug i kćerke), tražeći pomoć od svoje mentorke Kejtlin (Nikol Kidmen).
I postoje vrlo brzo jasno čim saznate redom rodno neutralna imena Šeridanovih junakinja, da su lavice njegov pokušaj da iz ženske vizure ispriča svoje čvrste, muške priče. Jednostavnije rečeno, u njegovom svijetu jedini način na koji ove žene mogu uspjeti jeste, ako posjeduju snagu i stoicizam povezane sa tradicionalnom muškošću, što je svakako legitiman pristup, ako uspijete da svoju ideje pretočite u zanimljiv scenario, vještu režiju i ubjedljivu glumu,
Nažalost ono što se može reći o “Lavicama” jeste da izgledaju kao gomila drugih antiterorističkih trilera krcatih akcijom, kojom pokušava da popravi ono što njena predvidljiva priča i šablonizirani likovi ne mogu da iznesu, padajući na svim segmentima, osim na planu glume. Što za autora koji je reputaciju izgradio na majstorskom kreiranju likova, uz napete žanrovske priče karakteristične sporogoruće atmosfere jeste prilično ozbiljan, velik problem, koji on u osam epizoda prve sezone uspješno rješava samo na momente, dok mu autorski ugled čuva nadahnuta gluma trojke Saldana - De Oliveira - Kidmen i na momente pristojna režija.
Na stranu njihova vrhunska gluma u karakterizaciji ženskih “heroina sa greškom”, to jednostavno nije dovoljno da se “Lavice” približe njegovim najboljim radovima, jer njihov talenat i harizma pred kamerom ne mogu zakrpiti sve rupe u samoj priči, koja ne razmišlja previše o svojim likovima niti njihovim motivima, dok širom planete ubijaju u ime američkog rata protiv terorizma.
Zanimljivo je gledati sjajnu Kruz, ženu koja se u muškom svijetu izborila snagom svoji mišića i vještinom ubijanja ili Džo, briljantnog oficira, koja donosi pogubne odluke u djeliću sekunde, dok joj se porodica raspada po šavovima zbog njene neodlučnosti između dužnosti i osjećanja.
Ipak to nije dovoljno da stanete na njihovu stranu i povjerujete da su one likovi od krvi i mesa, dok funkcionišu kao vrhunsko oružje u imperijalnoj mašineriji, koja sije smrt širom planete u ime pravde i demokratije na američki način, ostavljajući gorak ukus nepravde od Sirije do Ukrajine. Šeridan u “Lavicama” modelira rodnu ravnopravnost u svom usamljenom zapadnjačkom ključu, ali sve to služi kao blistavi paravan američkoj izuzetnosti, ukorijenjenoj u muškim planovima. Serija možda predstavlja najdinamičniji Šeridanov projekat u karijeri, pun visokooktanske akcije i napetog ritma (posebno u prve dvije epizode u režiji Džona Hilkota), ali ne uspijeva u ključnom cilju da prenese njegov autorski potpis u žensku verziju priče o muškarcima koji rade svoj posao po svaku cijenu. U zamci između izvanrednih performansi i na momente upečatljive režije Šeridan se previše rutinski kreće u svom pokušaju da stvori duboko nijansirani portret žena u vojsci, ostajući da parafraziramo naslov serije, previše tupih autorskih kandži.
Ocjena 3
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
