RECENZIJA: “Rat sutrašnjice”(2021) - Biće skoro propast svijeta

Projekat započet od strane studija “Paramaunt”, nekoliko je puta probio rokove, uhvatilo ga je pandemijsko zaključavanje, da bi ga potom za prikazivanje otkupio striming div “Amazon prajm” računajući na siguran dobitak kod publike. Ipak, ispostavilo se da računica producenata bazirana na formuli, “imamo vrhunsku zvijezdu trenutka Krisa Prata plus budžet od 200 miliona dolara”, sama po sebi nije dovoljna da se snimi hit, a kamoli kvalitetan film. Tačnije, rezultat je spektakularan promašaj u svakom pogledu od scenarija preko režije do mlakih reakcija kritike i publike. I to potpuno zasluženo. Odavno potrošena priča o invaziji i ratu protiv  čudovišnih vanzemaljaca protkana elementima naučne fanatastike (putovanje u budućnost) i porodične melodrame (odnos roditelja i djece) doslovno nije donijela ništa novo i uzbudljivo. Možda je ideja o spajanju estetike iz filmova  “Osmi putnik” i “Na ivici budućnosti” sa porodičnom melodramom i ponekim komičnim momentom uz glumačku top zvijezdu u glavnoj roli,  na papiru djelovalo dobro, ali način na koji je realizovana doslovno je školski primjer kliše pristupa filmskoj umjetnosti na svim nivoima. Scenario koji krade lijevo i desno, bez jasne ideje šta je autor s njim želio da ispriča, prati jednako nevješta režija uz prevelike oscilacije u dinamici filma (sporo-brzo-sporo-brzo), izazivajući hroničnu želju kod gledaoca za spasonosnim premotavanjem, što nikako nije dobar znak za ostvarenje koje traje predugih 138 minuta.

U sivilo prosječnosti, utopio se i pomenuti glavni glumac Prat, koji se inače u vodama naučne fantastike (“Čuvari galaksije”) i akcije ( “Jurski park”) sasvim solidno snalazi, ali ovdje prosto djeluje prilično nezaintresovano, dok dramski momenti na relaciji otac i kćerka, nažalost više ulaze u vode komedije, iako sumnjamo da im je to bio prvobitni cilj. Da bude gore, ostatak ekipe poput veterana O'Džej Simonsa, mlade Ivone Strahovski  i upečatljivog Evana Hodža, ostavljaju daleko bolji utisak zasjenjujući glavnu vedetu, iako su i oni ograničeni bezličnošću sopstvenih karaktera i klišeiziranog zapleta, pa im trud na kraju biva uzaludan.

I dok se gledalac prateći sudbinu glavnih likova sve više zapetljava u konfuznu mrežu vremenskih putovanja na relaciji sadašnjost-budućnost i vojno-naučne borbe protiv agresivnih i brzoširećih vanzemaljaca, negdje na polovini filma shvata da je potpuno ravnodušan, ne samo na sudbinu glavnih junaka, nego i cijelog čovječanstva pod naletom hordi gmizavih vanzemaljaca. Prosto rečeno, kako da navijate za likove, koje ste gledali desetine puta u daleko boljim filmovima, dok nemilice troše municiju pucajući na digitalno kreirana čudovišta, uz mnogo galame i odsječnih vojnih komandi, da bi potom u momentima predaha pokušavali da poprave narušene porodične odnose uz patetične dijaloge i monologe, koji zvuče kao da su zalutali (i jesu), u pogrešan žanr nekom montažerskom greškom.

Nakon dva sata filma, hiljade pobijenih svemirskih monstruma, mnogo neuvjerljivih suza i grljenja na rastancima, skoro istrijebljene ljudske rase u budućnosti, svijeta na ivici apokalipse u sadašnjosti, dobićemo pristojno režirani i odglumljenih dvadestak minuta u akcionom finalu, koje se, naravno dešava u zaleđenoj ruskoj pustoši (uz mrvicu kineske prijetnje), čisto da se zna otkuda pravi neprijatelji dolaze. Ipak, to je previše kasno i nedovoljno dugo, da spasi ovaj film od totalne propasti izazvane lošim idejama i još lošijom realizacijom.

“Rat sutrašnjice” je ostvarenje nakon čijeg gledanja, proročke riječi uličnih svirača iz Šijanovog remek-djela “Ko to tamo peva” , napokon dobijaju jasan smisao: “Biće skoro propast svijeta, nek propane i nije neka šteta”!

Ocjena 1

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.