RECENZIJA “Pričaj sa mnom” (2023): Uđi i preplaši me

Seriju tih zanimljivih horora (“Vještica”, “Midsomar”, “Tiho mjesto”), koji bez problema drže pažnju publike i pokrivaju svoje budžete, nastavio je i horor “Pričaj sa mnom”, iza kojeg stoji australijski bratski tandem Dani i Majkl Filipu, dok je distribuciju nakon uspjeha na “Sandensu” preuzeo kultni studio “A24”.

Riječ je o dva svjetski poznata jutjubera porijeklom iz Australije čiju stranicu “RakaRaka” prati skoro sedam miliona pratilaca i koji su već svojim debitantskim igranim filmom pokazali da imaju višak talenta i ideja koji lako mogu biti pretvoreni u veliku karijeru ako nastave u ovom smjeru. Sama priča prati grupu prijatelja srednjoškolaca spremnih da se zabave tokom samo naizgled jednostavnog kućnog okupljanja prizivajući duhove, što djeluje više kao siže neke tinejdžerske komedije nego horora. Jedna od njih je i glavna junakinja Mija (Sofija Vajld), djevojka koja je ostala bez majke koja se predozirala tabletama, a emotivno je udaljena od svog oca, a ni ostatak njenog društva nije pretjerano sklon empatiji i bliskosti. Tokom jedne zabave saznaju da uz pomoć misteriozne balsamovane ruke, koju prati jeziva predistorija prethodnih vlasnika, mogu da prizivaju duhove, a Mija, koju progoni majčina smrt, bez previše razmišljanja hvata ruku upućujući joj ključne riječi: “Pričaj sa mnom”, shvatajući ubrzo da njeno tijelo želi da preuzme nepoznati duh, koji čeka poziv riječima: “Uđi u mene”.

Brzo postaje jasno da je centralna tačka filma upravo ta jeziva ispružena ruka, komad mesa ukrašen tajanstvenim simbolima, oko koje autori majstorski prave ostatak horora, koji se možda dotiče “ozbiljnih” tema poput otuđenosti, usamljenosti i manjka komunikacije među digitalnom generacijom, ali pri tome oni nemaju namjeru da bilo kome drže moralne pridike o bezosjećajnosti milenijalaca ili, daleko bilo, da drže lekcije o eksploatatorskoj kulturi digitalne ere.

Braća Filipe jasno i ciljno prave horor film, koji u prvi plan stavlja atmosferu i likove, dok u pozadini diskretno grade oštru satiru na račun generacije i vremena unutar kojeg stvaraju. I nije potrebno biti pretjerano mudar ili biti veliki poznavalac horora da shvatite da nakon laganog uvoda u prvoj polovini filma, u kojem pratimo grupu prilično glupavih, neosjetljivih i okrutnih klinaca koji odluče da se poigraju sa smrću, duhovima i paklom kako bi snimili još jedan atraktivan “stori” za mreže ili pokupili koji lajk više, slijedi krvavi i jezivi rasplet u kojem će glupava tinejdžerska igra i isprazno dokazivanje postati okrutni ples natprirodne strave i užasa.

I kad mrtvi dobiju priliku da uđu u žive, nisu neki dobri duhovi poput Patrika Svejzija ili Kaspera, koji žele da pomognu svojim živim srodnicima, već okrutni i zli mrtvaci koji žele nasilje, krv, dijelove tijela i dušu svoje žrtve, bez milosti. Kada Mija vođena opsesijom prema umrloj majci napokon dođe u kontakt s njom, neće dobiti utjehu ili majčinski savjet, već krvožednog demona koji kroz njeno tijelo sije smrt na jeziv način, a kad napokon zaviri u svijet mrtvih, gdje je odvučena duša jednog od njenih prijatelja Rajlija (Džo Bird), vidimo groteskno mjesto užasa nalik na izopačene gnusne verzije Bošovih slika pakla.

Način na koji braća Filipu režiserski izvlače maksimum iz scenarija napisanog u saradnji sa Bilom Hinzmanom fascinira vještinom i upečatljivošću. Činjenica da njihova ideja nije pretjerano originalna ili da nisu imali veliki budžet njih nije omela da priču o duhovima pretvore u majstorsku međuigru slike, tona i glume koja napada sva čula i intelekt publike. Ovo je pametno napisan, odlično glumljen i efektno režiran horor film, koji se poigrava emocijama, reakcijom i umom publike kao vješt lutkar s lutkama, a devedeset minuta filma proleti u trenu do možda predvidljivog, ali efektnog kraja. I kako pravila žanra zahtijevaju, nastavak slijedi, a ostaje da vidimo da li ćemo dobiti jednako strašan, jeziv, nemilosrdan i inteligentan horor poput originala.

Ocjena: 5

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.