RECENZIJA “Policajac sa Beverli Hilsa 4: Aksel F”: Stari drugari i osmijeh od milion dolara
Povratak kultne franšize osamdesetih, “Policajac sa Beverli Hilsa” i Edija Marfija kao njene glavne zvijezde, nakon 30 godina pauze od posljednjeg filma zanimljiv je na mnogo načina, posmatrano iz kinematografskog ugla.
Film “Policajac sa Beverli Hilsa 4: Aksel F” (Beverly Hills Cop: Adžel F) je otkupljen od strane “Netfliksa” i direktno pušten na striming bez bioskopske distribucije, što je prilična šteta za ostvarenje koje je u suštini od starta koncipirano kao vrhunska “pop-korn” zabava za bioskope, ali čije su pare, njegova je i muzika, pa je četvrti dio priče o policajcu iz Detroita zalutalom na Beverli Hils, odmah bio dostupan pretplatnicima striming diva, koji su ga brzo postavili na prvo mjesto gledanosti.
Takođe vrlo brzo postaje jasno da je vrijeme ostavilo traga na Ediju Marfiju, ali da njegov rasni komičarski šarm i dalje sjajno funkcioniše ispod malo narušene spoljašnosti i da njegov osmijeh od milion dolara još može iznijeti film u kojem je on glavna zvijezda kada ima prave ljude ispred i iza kamere. U slučaju četvrtog nastavka franšize, nažalost ovaj posljednji aspekt produkcije, riješen je polovično, što na momente kvari uživanje gledalaca, ali na svu sreću ne toliko da ostavi gorak ukus razočarenja kod poštovalaca.
Staro pravilo da je film dobar onoliko koliko je dobra njegova priča i njen pripovjedač, nikad nije bilo očiglednije, nego u slučaju “četvorke”, gdje većina problema dolazi iz ugla pisca i pripovjedača, tj. scenariste Vila Bila i režisera Majka Moloja, koji su svom zadatku prišli previše rutinski, kroz industrijalizovanu reinterpretaciju nasljeđa prvog filma u serijalu. Nažalost oni nisu originalni scenarista Danijel Petri Junior, a još su manje originalni režiser, genijalni majstor filma Martin Brest, koji su u svom filmu postavili magičnu formulu zabavnog miksa krimića, akcije i komedije, kroz eksplozivni sudar kontradiktornosti karaktera stanovnika Detroita i Beverli Hilsa u postavci ključnih likova.
Daleko od toga da se Bil i Moloj nisu potrudili, sve je tu, uključujući moćni džep Brukhajmera i “Netfliksa” (oko 140 miliona dolara budžeta), raspoložen za povratak Marfi, solidna glumačka pojačanja poput Gordona-Džozefa Levita (detektiv Bobi Abot), nešto malo manje solidne Tejlor Pejdž (Džejn Foli/Saunders) i Kevin Bejkona (Kapetan Grant) te starih drugara Džona Eštona, Pola Rajzera, Edvarada “Sudije” Rejnolda, koji iskusno ponavljaju svoje role, ali prosto film “šteka” na zapletu, odnosima između glavnih likova i manjku duhovitih replika da bi Aksel Foli izveo povratak u velikom stilu dostojan svog vrcavog karaktera iz originalnog filma.
Nakon prvih pola sata jasno je kuda vodi zaplet u vezi sa kriminalističkom istragom i podzaplet zbog odnosa Aksela i njegove otuđene kćerke Džejn te da će se humor svesti na talenat Marfija da svoje replike pretvori u duhovite štoseve, što bi se možda dalo i oprostiti da je Moloj dovoljno vješt da podigne dinamiku i da priču spakuje u prihvatljiv tajming, ali 118 minuta njegovog filma, prosto rečeno, djeluje previše dugo i razvučeno za materijal koji bi se brz problema mogao spakovati u recimo pristojnih 90 minuta.
Kada se uguši poriv za poređenjem između slavne prošlosti prvog dijela franšize, prosječnosti drugog i promašenosti trećeg dijela te manjka autorske hrabrosti novog filma, dobije se nepretenciozno žanrovsko ostvarenje koje bi nekad bilo dio ljetnog bioskopskog repertoara, ali je sada u skladu s duhom vremena direktno završilo na strimingu, gdje kritika ima malo uticaja, a publika već bira po svom ukusu i raspoloženju. Sudeći po rejtingu novog filma, nostalgija, stari drugari iz policije i Marfijev pomenuti osmijeh od milion dolara, uz sve mane i propuste i dalje rade svoj posao sasvim solidno.
Ocjena 3
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
