RECENZIJA: “Pig” (2021): O svinjama i ljudima
Teško je objasniti, gledajući briljantni i nadahnuti nastup Nikolasa Kejdža u filmu “Pig”, režisera Majkla Sarnoskog, šta se desilo u glavi čovjeka koji je sa lakoćom nekad harao, kako visokobudžetnim blokbasterima (“The Rock”, “Con Air”, “Face Off”), tako i oskarovskim materijalom (“Leaving Las Vegas” i “Adaptation”), da posljednjih godina završi snimajući sulude trećerazredne akcijaše poput “Jiu Jitsu” (2020) ili “Prisioners Of Ghostland” (2021).
Da on i dalje zna i da, što je još važnije, može da odradi svoj dio zadatka pred kamerom, jasno je već nakon prvih 20 minuta ove vrlo mračne drame. Bez pretjerivanja, ovaj film najvećim dijelom počiva upravo na njegovom maestralnom tumačenju zapuštenog i kosmatog usamljenika po imenu Rob, koji živi u divljoj šumi Oregona ne družeći se sa bilo kim osim sa svojim ljubimcem, svinjom sa kojom skuplja tartufe i jednom sedmično ih prodaje ambicioznom prodavcu skupe hrane Amiru (talentovani Aleks Vulf). Istina, ne treba potcjenjivati ni jednako odličan posao koji je obavio talentovani Sarnoski, ovdje u dvostrukoj ulozi režisera i koscenariste (sa Vanesom Blok), tačnije rečeno, on tako velemajstorski vodi svoj film od početka do kraja da je teško povjerovati da mu je ovo prvi dugometražni projekat na velikom ekranu. Spoj glumca Kejdža, koji nakon dugo vremena stvarno glumi, a ne histerično glumata nezainteresovan za tekst koji izgovara i režisera Sarnoskog, koji poput nekog filmskog veterana odmjereno i znalački radi svoj dio posla, savršeno funkcioniše s obje strane kamere, pretvarajući “Pig” u jedan od najboljih, najljepših i najemotivnijih filmova godine.
Možda zaplet filma o čudaku, koji živi daleko od civilizacije sa svinjom nakon čijeg nestanka odluči da se vrati među ljude tražeći svog čudnog ljubimca po svaku cijenu, djeluje kao radnja nekog osvetničkog B-akcijaša u maniru Kijanua Rivsa ili Lijama Nisona, ali je umjesto toga riječ o odličnoj drami koja plijeni na svim aspektima, od priče, preko režije do glume i kamere.
I koliko god vam zvuči čudno ova ugrubo skicirana priča o bizarnom emotivnom odnosu čovjeka i svinje, ona vas brzo uvlači u svoj unutrašnji svijet i ritam pripovijedanja koji režiser vješto nameće publici. Od mirnih, pastoralnih vizuelnih kadrova i skoro opipljive tišine u prelijepim šumama Oregona na počeku filma, preko nervoznijih i užurbanijih kadrova i agresivnih zvukova nakon Robovog povratka u urbano okruženje Portlanda, do katarzičnog “kulinarskog” finala, koje možda nema eksplozivne akcije i nasilja u stilu “John Wick” ili “Taken” serijala, ali su mu posljedice daleko razornije na emotivno stanje gledaoca.
I dok pred publiku pažljivo dozira tajanstvenu prošlost svog junaka kroz fragmente, koji postepeno otkrivaju njegovu uspješnu prošlost slavnog i prestižnog kuvara, Sarnoski nikad direktno ne otkriva uzrok koji ga je otjerao u samoizgnanstvo i druženje sa svinjom, osim da je vezan za gubitak supruge Lori, što je sudbina koju s njim dijele i ostali ključni likovi poput Amira i njegovog moćnog oca Darijusa (standardno dobri Adam Sorkin). Likovi koji dijele gubitke na njih reaguju različito, stvarajući osnov za dramu na filmskom ekranu. Rob želi samo da nađe svoju svinju i ponovo pobjegne od svijeta u tihu usamljenost, Amir traži krivca u ocu, a Darijus pokušava da nastavi život potiskujući osjećanja, ali ispostaviće se da neki ljudi mogu biti gori jedni prema drugima od svake svinje.
I naravno, ovo nije neki glupi film o potrazi za pomenutim, inače jako simpatičnim svinjčetom, već za ljudskošću u sebi i mraku koji će vas na kraju progutati ako ostanete bez nje. I ako nekom to nije slučajno jasno, Sarnoski u završnim kadrovima to majstorski ponovo podvlači, kad Rob ponovo u iskonskoj bezbjednosti šume sluša Lorino ogoljeno izvođenje pjesme “Fire” velikog Brusa Springstina, koja je snimljena za album koji se, gle slučaja, zove “Tama na ivici grada”.
Ocjena 5
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
