RECENZIJA “Nedelja” (2024): Mitovi i legende Dorćola

Prije svega, da ne smije da pravi kopiju “Tome”, s kojim će biti neminovno poređen, da ne smije dozvoliti da mu film izgleda kao produženi pilot za televizijsku seriju i da definitivno ne smije dozvoliti da tumač glavne uloge pokuša da imitira pokojnog pjevača, već da svoj film mora postaviti u autentičnom glumačkom ritmu.

Prvi problem je izbjegnut tako što je Bošković razradio osnovni narativ tako da više duguje, recimo, filmu “Hod po ivici” Džejmsa Magnolda, Skorsezeovim “Dobrim momcima” ili seriji “Sivi dom” Gordana Mihića i Darka Bajića, nego Bjelogrlićevoj romantizovanoj verziji života Tome Zdravkovića. Potom je uz režisersku pomoć talentovanog Nemanje Ćeranića (Lihvar, Kljun) i asistenciju Miloša Radunovića (Oluja) pretvorio scenaristički predložak u kompaktnu filmsku cjelinu, koja u svojih 125 minuta vješto kombinuje žanrovske motive krimića, drame, muzičkog filma i komedije uz emotivan početak, zabavnu sredinu i dramatičan kraj, ostavljajući dolazećoj seriji da priča sopstvenu priču.

Treći, možda i najvažniji, problem je izbjegao angažovanjem naturščika Huseina Alijevića Huse, umjesto profesionalnog glumca, koji je svoje poznanstvo i prijateljstvo sa Džejom iskoristio da u pravom omjeru uđe u lik, bez jeftinog kopiranja, ali ipak ga čineći dovoljno uvjerljivim, kako zbog fizičke sličnosti, tako i zbog njegovog vlastitog iskustva profesionalnog muzičara.

U krajnjem skoru “Nedelja” je vješto uhvatila autentični filmski ritam, koji bez većih problema hvata puls publike, preferirajući mračnije dijelove biografije u životu pokojnog muzičara, po fordovskom lajtmotivu da, kada mit postane veći od čovjeka, bavi se mitom. I potpuno je logično da iz ugla naturalističkog krimića posmatrate život čovjeka koji je kao dijete odbačen od vlastite porodice provodeći život između ulice i popravnog doma, a koji je na kraju uspio zahvaljujući talentu, šarmu i sreći da postane muzička zvijezda, a ne sitni kriminalac.

Izbjegavajući, uz pomoć dobro doziranog humora kao prepoznatljivog obilježja Džejove javne pojave, da skliznu u jeftinu patetiku kakva se očekuje od materijala baziranog na principu “od ulice do zvijezda”, Ćeranić i Bošković su vješto balansirali između oporog realizma i trilerske fikcije, gradeći korak po korak životni uspon klinca, koji karijeru počinje šibicareći po Dorćolu u društvu žestokih momaka tog vremena, uključujući i sopstvenog brata Isu Leru Džambu (Marko Janketić), jednog od tragičnih antijunaka filma “Vidimo se u čitulji”, da bi postao ikonična pojava domaće estradne scene, simpatičan čak i onima koji nisu naklonjeni njegovoj muzici.

Postavljajući ansambl bez velikih zvijezda, ali redom odličnih glumaca, režiser Ćeranić je izvukao maksimum iz ove postavke, gdje niko od profesionalaca nije zasjenio Husu u centralnoj roli, već su diskretno nadopunjavali njegov lik koji, kako film odmiče, dobija centralno mjesto, iako su ništa manje zapažene uloge ostvarili Milica Janevski kao Marina Tucaković, Zlatan Vidović kao njen suprug Aleksandar Radulović Futa, te posebno nadahnuti Janketić, koji briljira u ulozi Džejevog rođaka Džambe, drugog i mnogo mračnijeg lica Džejeve potencijalne sudbine.

Mudro završavajući film u momentu kad se Džej koncertom na “Tašu” probija na estradu kao veliko ime, autori nisu dozvolili da im priča potone u estradnu žabokrečinu, već da bude ono što “Nedelja” suštinski jeste - kvalitetna dramska priča o dva brata autsajdera, u kojoj jedan bira život i muziku, završavajući kao pjevačka zvijezda, a drugi, birajući kriminal i nasilje, na kraju završava zakopan u betonu. Možda je to pojednostavljena, pa čak i uljepšana verzija stvarnosti, ali koga je briga za to, “Nedelja” nije dokumentarac, već samo jedna zanimljiva kinematografska priča sa upečatljivim likovima koja je uz pomoć talenta i truda kompletne autorske ekipe, od scenariste preko režisera do montažera i kompozitora, pretvorena u uzbudljiv film, više nego vrijedan gledanja.

Ocjena 5

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.