RECENZIJA “Najamnik” (2022): Mnogo izvođača za loš posao
Film švedskog režisera na privremenom radu u Americi Tarika Saleha pod nazivom “Najamnik” u 103 minuta trajanja otkriva ključne probleme moderne američke kinematografije.
Očajnički manjak autentičnih scenarističkih ideja pokušava se nadoknaditi spektakularnom produkcijom, velikim glumačkim imenima i uvozom svježeg autorskog mesa iz inostranstva kako bi se održala potražnja striming servisa za novim proizvodima.
Ipak, krajnji rezultat se svodi na bezlične i rutinerske proizvode, koji blistavim formatom ne mogu sakriti šupljinu sopstvenog sadržaja, ali u svakom slučaju rade posao i popunjavaju striming ponudu.
Scenario Džeja Pi Dejvisa, koji igra po liniji tehno-trilera u stilu Toma Klensija, što znači akcija plus zavjera ili naglašen patriotski naboj i prljavi poslovi u ime države, nakon sporog uvoda kreće obećavajuće, da bi se u finišu raspao po šavovima, što je ujedno i glavni problem filma.
Priča prati nečasno otpušenog vodnika američke vojske Džejmsa Harpera (Kris Pajn) koji prihvata poziv bivšeg saborca Majkla (Ben Evans) da radi za privatnu vojnu kompaniju harizmatičnog veterana Rastija (Kifer Saterlend) da bi tako prehranio porodicu i potisnuo sjećanja i traume na oca, koji je kao i on sam odbačeni veteran, koji je izdao djecu i suprugu izabravši bjekstvo umjesto porodice. Prvi posao, otmica sirijskog biologa koji navodno radi za teroriste, pretvara se u katastrofu za četvoročlanu ekipu, a povrijeđeni Džejms brzo otkriva da je žrtva namještene igre i da je postao neželjen svjedok za prljavi posao sopstvenog šefa.
Sam zaplet svakako nije pretendovao da bude nešto spektakularno novo za žanr, ali problem je što je i on previše konfuzan, neuvjerljiv i nedosljedan čak i za rutinsko zanatsko izvođenje radova. Predugačak uvod, pun opštih mjesta i porodično-patriotske patetike (država - crkva - porodica), uvjerljiv srednji akcioni dio na tragu ogoljene akcije u stilu “Džejson Born” filmova, te konfuzan i traljav rasplet uz novu dozu porodično-patriotske patetike kako bi se naglasila isforsirana dramska podloga nisu materijal koji bi čak i neki iskusniji režiser od Saleha uspio pretvoriti u dobar film. Solidna akcija, talentovana glumačka ekipa i pristojan vizuelni izgled nisu dovoljni da izvedu film iz žanrovskog prosjeka promašene priče.
Nimalo slučajno, glavnu rolu tumači Kris Pajn, koji je sličan zadatak obavljao glumeći Klensijevog heroja Džeka Rajana i koji ima solidnu reputaciju u akcionim spektaklima (“Star Trek”, “Čudesna žena”), ali ni on niti njegovi sasvim solidni partneri Evans i Saterlend ne mogu spasti priču punu šupljih mjesta i neuvjerljivih emocija. Posebno kada se sjetimo koliko je isti tandem Pajn - Evans bolje funkcionisao kada je zajedno nastupio u remek-djelu “Po cijenu života” talentovanog režisera i scenariste Tejlora Šeridana.
Osim izuzetnog nedostatka ambicije režisera i manjka talenta scenariste, nema ničeg eksplicitno pogrešnog ili strašnog u vezi sa filmom, koji je postavljen sa previše pogrešnih izvođača da bi uspio napraviti kvalitetan posao. On se previše često mehanički kreće kroz žanrovski okvir akcionog trilera pravljenog za publiku, kojoj nedostaju dani kada su akcioni filmovi snimani o američkim (anti)herojima umjesto o superherojima.
Iskreno, sam žanr akcionog trilera i njegova publika zaslužuju bolje od onog što nudi tandem Dejvis i Saleh u svojoj priči o prljavim poslovima paramilitarnih firmi i propalim snovima razočaranih idealista.
Ocjena 2
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
