RECENZIJA “Moć psa” (2021): Lijepa, velika praznina
Vijest da je novozelandska režiserka Džejn Kempion na Venecijanskom festivalu osvojila “Srebrenog lava” za režiju vesterna “Moć psa”, predstavljala je iznenađenje za mnoge. Naravno, ne zbog nagrade, jer je njen opus, uglavnom izgrađen na arthaus filmovima kao stvorenim za ukus festivalskih žirija, tako da je ovo priznanje potpuno logičan slijed, već činjenica da je snimila vestern.
Ipak, u direktnom susretu sa njenim filmom, brzo postaje jasno da to još jedna porodična drama protkana elementima psihološkog trilera, koja dosljedno prati ostatak njene filmografije, samo što je ovaj put obučena u vestern ruho, koje nema previše dodirnih tačaka sa klasičnim žanrovskim obrascima.
Džordž (Džesi Plemons) i Fil (Benedikt Kamberbač) su dva brata koja na sumraku ere divljeg zapada u Montani 1925 godine vode džinovski ranč uljuljkani u svakodnevnu rutinu kaubojskog života. Stariji brat bavi se biznisom, miran je i osjećajan tip nesklon akciji, dok je mladi Fil, čistokrvni zapadnjak, grube naravi i surovog ponašanja, mitski prototip muškarca sa zapada. Kada u njihov život uđe udovica Rouz (Kirsten Dunst), koju Džordž ženi i dovodi na ranč, zajedno sa njenim nježnim isfeminiziranim sinom Piterom (Kodi Smit-Mekfi), postavlja se scenaristička pozornica za još jednu sporogoruću psihološku dramu o disfunkcionalnim porodicama, u već klasičnom i prepoznatljivom stilu Džejn Kempion.
Manje ili više to u praktičnom smislu znači film režiran u krajnje sporom tempu uz vizuelno perfektnu fotografiju, dok tenziju elegantno podižu glumačke bravure i muzički skor, što uvijek daje epski zamah njenim u suštini kamernim porodičnim dramama.
Od svog stila ona nije odstupila ni ovdje, jer dok kamera klizi kroz monumentalne i nestvarno lijepe pejzaže Montane oživljavajući posljednje dane ere kauboja, kompozitor i gitarista sastava “Radiohead”, Džon Grinvud maestralno popunjava muzikom veličanstvenu sliku pred našim očima. Kamberbač, potpuno očekivano briljira kao mačomen Fil svojom zlokobnom i ogorčenom pojavom, dok mu Plumens, Dunstova i posebno mladi Smit-Mekfi više nego dostojno pariraju.
Problem je samo što ova se virtuozna gluma i prelijepa fotografija rastežu preko svih granica na 126 minuta, bezuspješno pokušavajući da, iz ne previše originalne scenarističke potke o slomu klasične muževnosti, homoseksualnim nagovještajima i mračnim porodičnim tajnama, izvuče daleko više od onog što ona može realno ponuditi. Posebno, kad se sa njom nađete u koštac u bioskopu, daleko od festivalskih sala, tada postaje jasno da gledamo veliku i zanatski vješto realizovanu konstrukciju, koji plijeni slikom, glumom i muzikom, ali ne uspijeva sakriti predvidljivost scenarističke postavke i nedorečenih odnosa glavnih karaktera.
Tačnije, dobijamo filmski ekvivalent surove prirode Montane, u kojoj ljudi sve vrijeme djeluju kao izgubljeni, tako i dobar dio likova kod Kempion, djeluje kao da je zalutao u pogrešan film. Istina lijep, sa svojom vestern ikonografijom, ali pretjerano ugušen konfuznom atmosferom psihološke drame o razornim posljedicama porodičnih tajni, koji da bude gore, teče jako sporo i predugo, odzvanjajući svojom renesansnom prazninom.
Ocjena 2
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
