RECENZIJA "Ministarstvo nedžentlmenskog ratovanja" (2024): Sloboda ili zabava

Istina, krajnji rezultat filma "Ministarstvo..."(The Ministry Of Ungentlemanly Warfare), nije toliko ubjedljiv kao pomenuta televizijska serija "Gospoda", ali lijepo je vidjeti da se Riči zabavlja u svom stilu praveći ratni spektakl na temu Drugog svjetskog rata, rađen po adaptaciji knjige Demjena Luisa "Čerčilovi tajni ratnici: Eksplozivna istinita priča o desperadosima specijalnih snaga".

Već od uvodnih kadrova u kojima grupa sumnjivih tipova na ribarskom brodiću glumeći švedske ribare u okolini Azurskih ostrva, surovo pobije posadu njemačkog patrolnog broda, postaje jasno da ova priča bez, na uvodne natpise "rađeno po istinitoj priči", nema previše veze sa stvarnim istorijskim događajima, već da Riči pravi svoju verziju Drugog svjetskog rata, krajnje stilizovanu u maniru Tarantinovih "Prokletnika" ili špageti vesterna.

Nakon pomenutog krvavog prologa, flešbek nas vraća na početak priče u kojoj Čerčil nakon poraza u Francuskoj pokušava nastaviti rat sa Hitlerom, dok mu njemački bombarderi vise nad glavom, a podmornice potapaju zalihe širom Atlantika, dok demoralisane britanske institucije predlažu mir. Šef tajnih operacija M (Kari Elvs) i njegov pomoćnik Jan Fleming (jeste, taj Jan Fleming u tumačenju Fredija Foksa), nude mu izlaz u vidu grupe tajnih agenata, koji bi trebalo da unište transportni brod  i tajnu bazu za snabdijevanje podmornica na španskoj obali zapadne Afrike. Problem jeste to što bi tajna operacija mogla izazvati sukob sa saveznicima i koštati Čerčila funkcije koju vrši pa je ova specijalna ekipa,  skupljena "s koca i konopca" pod vođstvom majora Gus Marša Filipsa (Henri Kavil) prepuštena samoj sebi, a što je ispostaviće se za njih krajnje prirodno stanje.

Priča koju je pisao scenaristički tim Erik Džonson, Pol Tomazi i Eron Amaši i Gaj Riči, istina boluje od viška opštih mjesta u razradi, posebno u drugom dijelu filma, kada se forsiraju pomalo "nategnuta" rješenja, ali Riči, potpomognut producentskom moći Džerija Brukhajmera, zna da je u ovoj vrsti filma ključna režiserska energija i glumački šarm, što obilato koristi da film drži iznad rutinskog prosjeka sinopsisa.

I to se jasno vidi od pomenutog uvodnog kadra do spektakularnog finalnog obračuna, jer film pršti od žestoke akcije i eksplozija, vještačka krv se prosipa u hektolitrima, glumačka ekipa uvjerljivo i postojano iznosi kul atmosferu uz dosta specifičnog humora i šarma u britanskom stilu, dok se Riči zabavlja u stilu dječaka koji se igra rata. Možda filmu na momente nedostaje sirove akcione fokusiranosti, poput one koju je imao finski "Sisu" ili otkačenog istorijskog revizionizma pomenutih "Prokletnika rata", ali zato Ričijevi otpadnici s lakoćom voze na stilizovanom visokooktanskom akcionom ritmu i glumačkom šarmu Henrija Kavila, Elize Gonzalez, Alana Ričsona, Tilija Švajngera i ostatka ekipe koji svoje likove nose sa kinetičkom energijom junaka crtanih filmova Čaka Džonsa.

U krajnjem skoru Ričijev film je otkačena ratna priča, u kojoj se istina i fikcija stavljaju u eksplozivnu kombinaciju, koja možda nema mnogo veze sa istorijskim činjenica, ali njegovi junaci svakako znaju da u dilemi sloboda ili zabava nema pobjednika, već se uzima i jedno i drugo pa kad se već nosi glava u torbi lakše je uz dobro piće, skupe cigare, lijepe žene, odličnu muziku, pucnjavu i eksploziv.

Ocjena 4

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.