RECENZIJA: “Lutalice iz Sjene” ( 024): Zovite me Nomi
Momenat u kojem je kultni režiser Garet Evans ubrizgao hiperadrenalinsku injekciju u krvotok indonežanskog filma režijom dva remek-djela “Racija” i “Racija 2” postao je svojevrsna tačka revolucije unutar žanra borilačkog filma, koji ovih dana doživljava pravu renesansu, kako u Holivudu, tako i u Aziji.
Listi filmova u rasponu od visokobudžetskih studijskih akcijaša poput serijala “Džon Vik” preko striming bisera “Sisu” ili “Čovjek majmun” do kineskih razbijača blagajni “Sumrak ratnika: Zazidan”, pridružio se i novi dragulj iz indonežanske produkcije “Lutalice iz Sjene” (The Shadow Straus) u režiji talentovanog Timoa Tahantoea.
Indonežanski majstor u svojoj bogatoj filmografiji (baziranoj uglavnom u vodama akcije, horora i trilera) ima nekoliko akcionih bisera poput sjajnih filmova “Pucanj u glavu” i “Noć dolazi po nas”, koje je režirao u saradnji sa kolegom Kimoom Stamboelom, pod zajedničkim imenom “Mo broders”, ali ovdje je radio sam i, što bi se reklo, za svoju dušu, i mora se priznati, rezultat je spektakularno krvav i spektakularno ubjedljiv!
Okrenuvši premisu “usamljeni heroj sam protiv svih”, svog heroja Evansa, on za glavnog junaka uzima djevojku, poznatu samo kao broj 13 (sjajna Aurora Ribero), pripadnicu mističnog reda superubica, poznatih kao Sjene, koja u jednom momentu odluči da ne želi biti broj koji ubija po naređenju, bez emocija i želja. Nakon što u prologu filma, tokom ubilačke misije u japanskom podzemlju, zbog iskazane samilosti dovede sebe i svoju instruktorku Umbru (Hana Malasan) u opasnost, šefovi je šalju na “odmor” u Džakartu. Umjesto da se sabere i vrati u formu, ona se zbliži sa dječakom Mondžijem, čiju majku ubiju pripadnici kriminalnog podzemlja, a Mondži završi u ropstvu psihotične trojke kriminalnih bosova Hage (Agra Pilijanga), Areila (Andri Mašadi) i Prasejta (Adipati Dolken), koji se nađu na meti osvete Trinaestice...
Naravno, jasno je iz sinopsisa da Timo nije previše mario za originalnost priče, koja se bez većih potresa drži akcionih šablona osvetničkih zapleta. Njega je kao autora jednostavno zanimala autentičnost kinetičkog vizuelnog pripovijedanja sa osloncem na ekspresivnost glumačke izvedbe. I tu greške nema, jer njegov film u izvođačkom rezultatu nije šablonska realizovana niskobudžetna akcija, ovo je nadahnuta sirova i brutalna saga o junakinji koja se nezaustavljivo i neumoljivo kreće prema svom opsesivnom cilju kroz odsječene udove, vodoskoke krvi, slomljene kosti i kišu metaka.
Pošto je ovo Indonezija, ovdje nema cenzure i peglanja rejtinga, a krv i iznutrice bukvalno prskaju u gejzirima uvlačeći gledaoca u, doslovno, bolno fizičko iskustvo gledanja onog što se odvija na ekranu.
Tahanto poput nekog sumanutog apstraktnog slikara boji svoje kinematografsko platno eksplozivnim izlivima nasilja pretvarajući negativce u lokve crvenog mesa pred vrtoglavim okom kamere, nudeći adrenalinski haos, kojem ne možete da se ne divite iako ste na momente preplašeni viđenim. Možda on na momente gubi ritam predugačkim dramskim sekvencama između dva akciona segmenta, ali kada on svoju bezimenu heroinu ubaci u akciju, to se pretvara u hiperkinetički tobogan, koji vozi bez milosti tjerajući adrenalin u mozak gledaoca poput vrhunskog četvorotaktnog motora.
Kako se Trinaestica probija kroz lavirint podzemlja i korumpiranih političara i policije, tako i raste kinetička brzina akcije, a kada se nađe na meti svojih bivših kolega iz Sjene, to se doslovno pretvara u divlju vožnju bez kontrole u kojoj Ribera i njene kolege briljiraju u ekspresiji glumačkog pokreta, dok se Tamo igra kamerom i montažom kao dijete u prodavnici igračaka. U suštini “Lutalice iz Sjene” je neumjerena oda vizuelnoj moći pokretnih slika, u kojoj slabosti jeftinog budžeta, minimalističkog scenarija i viška glumačke teatralnosti padaju munjevito u zaborav pred silovito orkestriranim napadima pesnica, sječiva i vatrenog oružja na percepciju publike, čineći ga jednim od najboljih i najuzbudljivijih akcionih filmova godine.
Da ne dužimo, ovo je čistokrvno remek-djelo azijske kinematografije, koje s lakoćom donosi satisfakciju, kako svojoj junakinji, koja nakon dva sata borbi, sva u krvi, modricama i ranama, procijedi pred kamerom: “Zovem se Nomi”, prestavši da bude broj, tako i nama pred ekranom i svom autoru iza kamere koji je u međuvremenu kupio kartu za režiju nastavaka visokobudžetnog hita “Niko”. Potpuno zasluženo, u krvi i znoju.
Ocjena 5
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
