RECENZIJA “Kuća zmaja”(2022): Iskovano u krvi i vatri

Ispostavilo se, na svu sreću, da je glavni scenarista Rajan Kondal, pojačan piscem Džordžom Martinom (djela koja su poslužila kao materijal za ekranizaciju serija), više nego dorastao, na prvi pogled nemogućem zadatku. Preciznije rečeno, uspjeli su u prvoj sezoni “Kuće zmaja” da naprave dvije ključne stvari, da napišu odličan scenario i da naprave kvalitetan odmak od matičnog serijala.

Za razliku od “Igre prestola”, koja je bila epska fantazija o borbi dobra i zla protkana elementima političkog trilera, naturalističkih prikaza nasilja i seksa i porodične drame, “Kuća zmaja” je mudro izabrala da se drži postavke Martinove knjige “Vatra i krv”, pseudoistorijskog djela o usponu i padu dinastije Taragarjen, koja je politička drama vladarske porodice, protkana elementima fantastike, a nasilje i seks, kada je u pitanju Martin, kao što je poznato, podrazumijevaju se.

Postavljajući ključne junake u poziciju epske tragedije, sa dalekim korijenima u grčkoj drami i Šekspirovom opusu, Kondal i Martin su dobili idealnu početnu poziciju za razvoj monumentalne priče i stvaranje grandiozne atmosfere, koja samo u prvoj sezoni pravi vremenske skokove prateći radnju u hronologiji od dvadesetak godina, što je više nego hrabar i rizičan čin za serijsku produkciju.

Pokrenuvši priču iz perspektive kralja Viserisa Targarjena, čovjeka koji je odlukom plemstva zasjeo na presto umjesto rođake Renise, koju je samo činjenica da je žena koštala Gvozdenog prestola, stvoren je lik dostojan kralja Lira. Tragične i kompleksne figure vladara, koji iz plemenitih motiva crta put u propast svoje porodice, dobar čovjek i slab kralj, vođen sudbinskim porodičnih predskazanjem o “Pjesmi leda i vatre”, a lišen muškog nasljednika, on imenuje kćerku Renisu za nasljednicu umjesto svog impulsivnog i ambicioznog brata Demona.

Ulazak u drugi brak sa kraljicom Alisent, kćerkom njegove desne ruke lorda Ota Hajtauera, motivisano političkim razlozima uz rađanje muških nasljednika, dovešće do situacije, u kojoj dvije grane njegove porodice žele krunu i presto, što dovodi do krvoprolića. Ipak, autorski tandem vješto izbjegava zamku kopiranja “Igre”, ostavljajući Viserisa u pozadini priče, dok se fokus usmjerava na dvije ženske figure Renisu i Alisent, dvije najbolje prijateljice, koje postaju kraljice, majke i suparnice, vjerno slijedeći u praksi Martinov čuveni odgovor kako uspijeva pisati jake ženske likove, a koji glasi “oduvijek sam smatrao da su i žene ljudi”.

I žene u “Kući zmaja” jesu ljudi, ali žive u patrijarhalnom svijetu surovih i bogatih muškaraca, što je bila idealna pozicija da dobijemo modernu “vouk” priču protkanu aktivističkim feminizmom, da Kondal i Martin nisu majstori svog zanata, koji znaju da jeftinom populizmu nema mjesta u epskoj fantastici. Njegove žene možda trpe udarce suprotnog pola, ali nema tu mjesta sažaljenju i agendi, one se bore bolje od muškaraca, ne birajući sredstva: seksualnošću, krvlju, djecom, spletkama i vatrom, jer pobjeda jedne znači smrt za potomstvo druge.

Možda bi to bio neubjedljiv predložak da nije maestralne glumačke ekipe koja, uz pomoć dinamičnog režiserskog tempa i vizuelne atraktivnosti kinematografskog dijela posla, izvlači maksimum iz svakog karaktera, bez obzira na veličinu i ulogu u sagi o Targarjenima. Način na koji Pedi Konsidajn nosi rolu “Zime jednog zmaja”, fizički i mentalno se raspadajući pred okom kamere ili kako Mat Smit kao Demon Targarjen stvara kompleksnu ličnost “drugog brata”, svjesnog svoje kraljevske vrijednosti, ali ne i nemogućnosti da je ostvari, jednostavno, izaziva divljenje. Ništa manje upečatljivo, četiri glumice Emili Kari/Olivija Kuk i Mili Alkok/Ema se Arsi, izvode svoju transformaciju od nevinih djeva do odraslih žena koje drže sudbinu kraljevstva u svojim  i rukama svoje djece.

Naravno, kako se rasplet odmiče prema tragičnim događajima, koji će dovesti do “Plesa zmajeva”, raste i pripovjedački tempo, kako neizvjesnosti priče, tako i adrenalinskih akcionih momenata, manifestovanih prije svega naglašenijom pojavom zmajeva u završnim epizodama, diktirajući jedan novi nivo percepcije gledaoca i slike na ekranu.

Junaci “Kuće zmaja” su veći od svog života, sudbine i televizije kao medija, vođeni mitskim statusom polubožanske krvi Targarjena i vatrom čudesnih zvijeri koje su ih dovele na vlast, oni diktiraju priču koja ne da parira veličini “Igre prestola”, već maestralno postavlja pozornicu za nove sezone, u kojima će je nadmašiti dok izgovorite “Drakaris”.

OCJENA: 5

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.