RECENZIJA “Kopenhagen kauboj” (2023): Miu u zemlji neona VIDEO
Produkcijski povratak u rodnu Dansku, kultnog režisera Nikolasa Vindinga Refna, mini-serijom “Kopenhagen kauboj” (Netfliks), motivisan je, po njegovim riječima, bajkama Hansa Kristijana Andersena, ali u praksi to se pretvorilo u neku vrstu noar sage o danskom podzemlju prepunom kriminalaca iz trećeg svijeta i domaćih psihopata vampirskih karakteristika.
Prvi rad na maternjem jeziku nakon kultne triologije “Diler”, sada već etabliranog svjetskog režisera (“Bronson”, “Uzdizanje Valahale”, “Vozač”...) vrvi od njegovih prepoznatljivih autorskih obrazaca, ali nažalost i autorskih mana, koje prate njegov rad u posljednje vrijeme, dajući u krajnjem zbiru, zanimljivo, atraktivno, uzbudljivo, ali i haotično ostvarenje.
Priča koju je Refn kreirao zajedno sa scenaristkinjom Sarom Izabelom Jonsen prati misterioznu djevojku Miu (Anđela Bundalović), koju porodica albanskih kriminalaca dovodi u svoju bazu u Danskoj kao živi talisman koja im treba da donese sreću, ali to se pretvara u katastrofu u kojoj Miu prvo donosi smrt svojim gospodarima Rozeli (Dragana Milutinović) i Andreu (Ramadani Husein), a potom kreće u osvetničku misiju u podzemlje Kopenhagena sijući smrt u albanskim, srpskim i kineskim bandama.
I ono što u prvoj epizodi djeluje kao kombinacija naturalističkog krimića i natprirodnog trilera postepeno se pretvara u kreativno ludilo u prepoznatljivom Refnovom stilu, koji ne polaže previše za vizuelna ili idejna pravila pripovijedanja. Mnoštvo sporih kadrova i dijaloga, stilizovana kamera, naglašeno neonsko osvjetljenje jakih boja, sintizajerska muzika Klifa Martineza, zbirka bizarnih likova i brutalne eksplozije nasilja gomilaju se iz epizode u epizodu, dok priča postaje luđa iskačući iz klasičnih narativnih obrazaca.
Serija se pretvara u neku vrstu nadrealnog putovanja kroz žanrovske elemente bajke, akcije, noara, horora i vesterna u čijem je centru Miu, koja u plavoj trenerci sa grbom u vidu zapaljenog mača tiho, poput duha uništenja, klizi kroz pejzaže noćnog Kopenhagena i mističnih nordijskih šuma, punih jarkih slika i epskih kadrova žestokog nasilja, ljudskih iznutrica, gladnih svinja i borilačkih obračuna. Ono što je u prvim epizodama imalo kakav, takav jasan narativni obrazac, kako serija odmiče sve više liči na improvizaciju, tokom koje je Refn na licu mjesta ideje pretvarao u scene, ostavljajući kameri, muzici i glumcima da rade posao umjesto definisanog scenarija.
Istina, oni svoj dio zadatka obavljaju više nego impresivno, androgena pojava Anđele Bundalović savršeno dočarava lik Miu, djevojke koja je hodajuća misterija istovremeno izazivajući strah i divljenje kod kriminalaca, dok joj savršeno pariraju Zlatko Burić, kao srpski advokat/kriminalac Miroslav ili Andreas Jorgensen, kao psihopata Niklas, ali glumačka i vizuelno-zvučna nadogradnja ne mogu sakriti odsustvo viška ideja u zapletu ili režiserove nezaintresovanosti za njihovim odbacivanjem, da bi dobio funkcionalniju i smisleniju cjelinu.
Koliko god ima fantastičnih kadrova, koliko god Martinezova muzika savršeno boji vizuelnu pozadinu i koliko god glumačkih bravura gledamo u njenih šest epizoda, to ne prikriva činjenicu da je Refn sve više nesklon prilagođavanju svoje autorske neobuzdanosti, čak i po cijenu gubitka komunikacije sa publikom. Tvrdoglavo insistirajući od filma “Samo Bog prašta” i “Neonskog demona” na pobijedi forme nad sadržajem, uništavajući kao autor emocionalnu autentičnost radi jalove originalnosti, u “Kopenhagen kauboju”, na momente kao i u seriji “Suviše star da umre mlad” (Amazon, 2019), demonstrira vrhunsko kreativno majstorstvo, da bi potom skliznuo u rutinski manirizam, dovodeći sebe bez potrebe na polovičan rezultat.
Ocjena 3
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
