RECENZIJA “Kontinental” (2022): Krvave sedamdesete VIDEO
Slavni režiser, scenarista i producent Rodžer Koroman, ikona američkog B-filma, rekao je davno da nastavke ne vrijedi snimati, ako neće biti veći i krvaviji od originala, a sudeći po mini-seriji “Kontinental” (“The Continental: From The World Of John Wick”), spinofu serijala “Džon Vik”, scenarista Derek Kolstad i autorska ekipa su svjesni važnosti riječi “velikog učitelja”.
Prikvel u trajanju od tri epizode, baziran na Kolstadovim idejama za univerzum Džona Vika i detaljnije razrađen od strane scenarističke trojke Greg Kolidž, Kirk Vard i Šon Simons, donosi priču o mladosti Vinstona Skota, upravnika hotela “Kontinental” (kojeg u filmovima glumi Jan Mekšejn), sa radnjom smještenom u Njujork 1977. napravio je nekoliko kreativnih koraka u u odnosu na matični serijal.
U režiji Alberta Hjuza i Šarlot Brendstorm te pomoć Čeda Stahalskog oko akcionih koreografija, dobili smo veću i krvaviju verziju matičnog serijala, koja u skoro četiri sata donosi uzbudljivu, napetu i zabavnu priču o borbi za vladarski tron misterioznog hotela za plaćene ubice. Zaboravite sitkom priče o “Veselim sedamdesetim”, u ovoj verziji to su “Krvave sedamdeste”, mračne i prljave, sa ulicama Njujorka preplavljene smećem, sirotinjom, zavisnicima i kriminalcima sa atmosferom postvijetnamske traume u vazduhu. No autori “Kontinentala” ne prave društveno-anagažovanu dramu, već akcioni triler sa tragovima estetike stripa i B-filma.
Sumanuti tempo nametnut u početnim kadrovima prve epizode, u kojima Vinstonov stariji brat Frenki Skot (Bred Robinson) sije krvavu putanju kroz hodnike “Kontinentala”, kradući presu za čuvene novčiće misteriozne kriminalne organizacije Velikog stola od šefa hotela i njujorškog podzemlja, Kormaka O' Konora (Mel Gibson), bez većih problema održava se do kraja, dok sa ekrana pršti akcija, meci, uzbuđenje i krv.
Postavljajući temelj sa briljantno napisanim scenarijem, koji ne funkcioniše samo kao poveznica između dvije akcione scene, već kao krajnje funkcionalna priča o porodici, surovosti pobjednika i osveti gubitnika, seriji je samo ostalo da iskoristi zanatsku vještinu svojih režisera, koreografa i glumačke ekipe da izgradi monumentalnu akcionu tvrđavu, dostojnu ne samo matičnog serijala, već i ostalih uticaja ugrađenih ciglu po ciglu u njene zidove.
Iako svaki drugi kadar serije predstavlja omaž najboljim momentima bioskopske tradicije od kung-fu filmova, špageti vesterna i krvoliptajući akcijaša Džona Vua preko žanra crne eksploatacije, vijetnamskog i osvetničkog filma do radova modernih umjetnika poput Kventina Tarantina ili Gareta Edvardsa, to zasipanje citatima ne guši osnovnu priču i dopunjuje glavne karaktere, produbljujući kul pojave glavnih junaka. Tako hiperstilizovana noar atmosfera, puna mračnih i prljavih ulica, klaustrofobičnih hodnika, škiljavih sijalica, retro mode i starih automobila uz odgovarajući disko-rok-fank soundtrek, djeluje kao prirodni poligon, kroz koji se kreću likovi plaćenih ubica, pokvarenih pandura, psihotičnih kriminalaca, uličnih probisvijeta i ostalih likova iz svijeta kojem ne pridaju obični građani.
Posebna priča je briljantna i hrabra glumačka podjela, u kojoj je u Holivudu anatemizovani Meg Gibson, nakon dugo vremena dobio ulogu dostojnu reputacije i talenta, plijeneći u svakom kadru likom psihotičnog irskog bosa, opsjednutog paljevinom, porodicom, Bogom i odanošću. Ništa manje nije upečatljiv i ostatak ekipe od talentovanog Kolina Vudela, koji svog Vinstona iznosi kako treba, sa više šarma i manje bora i cinizma, preko Džesike Alajen i Huberta Point de Žora, koji glume crne kung-fu borce, brata i sestru Barton, do sjajnih Nung Kejt kao Jen Skot, Miše Barton kao narednice Kadi Silve ili Marka Musašija i Marine Mazepa, kao jezivog para ubica poznatih kao “Blizanci”.
Ne robujući normama političke korektnosti i rasno rodnih podjela ova mješovita ekipa u tri epizode serije preispituje mračnije lice američkog sna, držeći se starozavjetne devize o osveti oko za oko, eventualno ruku. Čine to jasno, na tragu estetike stripa i filmova koji ne pretenduju na “Oskare”, već za emociju kakvu samo mrak bioskopa može dati, ali pošto je era striminga, tu je danas mali ekran. I ne vjerujete američkim kritičarima, koji u strahu od Mela Gibsona i internet branilaca ljudskih prava ne smiju napisati da je “Kontinental” najuzbudljivija akcija na malom ekranu još od “Bandi Londona”, već lupetaju o prosjeku i površnosti. Da skratimo, jedna od serija godine, uz dužno poštovanju Džonu Viku.
Ocjena: 5
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
