RECENZIJA “Kimi”(2021): Digitalna paranoja

Nakon starinski složenog noar krimića “No Suden Movie” iz prethodne godine sada se vratio modernim iščitavanjem trilerske paranoje na tragu žanrovskih velikana poput Hičkoka (“Prozor u dvorište”, “Vrtoglavica”), Kopole (“Prisluškivanje”) ili De Palme (“Pucanj nije brisan”), ali obučeno u digitalno ruho 21. vijeka i kompresovano u osvježavajućih 90 minuta trajanja.

Priča iskusnog scenariste Dejvida Kipa, koji je karijeru gradio razapet između blokabster produkcija (“Park iz doba jure”, “Nemoguća misija”) i napetih trilera (“Soba panike”, “Zmijeske oči”), složena je u krajnje zanimljiv zaplet, koji u svakom segmentu od bazične postavke preko karakterizacije i britkih dijaloga do solidno katarzičnog raspleta, u iskusnim Sodebergovim rukama funkcioniše kao krajnje zanimljiva cjelina.

Anđela Čajld (Zoi Kravic), kompjuterski je stručnjak koji radi od kuće za tehnološki gigant “Amigdal”, koji je upravo na tržište plasirao novi proizvod Kimi, neku vrstu digitalnog asistenta ili kućne vještačke inteligencije. Anđela, prilično čudna i povučena osoba, koja boluje od agrofobije i napada panike, pregleda njihove striming kanale da bi poboljšala efikasnost novog digitalnog čuda pred masovni plasman, otkrivajući na jednom snimku trag zločina. Vrijeme je pandemije i izolacije, ljudi hodaju pod maskama, paranoja je sveprisutna i kada Anđela prijavi šefovima zločin, niko joj ne vjeruje na riječ tražeći dokaze, a da bude gore, ona brzo shvata da neko iz vrha firme pokušava zataškati njeno otkriće.

Soderberg nas u prvih 20 minuta sporo uvodi u film, majstorski gradeći portret svoje neurotične heroine i njenog klaustrofobičnog života unutar zidova njenog stana, koji je za Anđelu istovremeno i utočište i zatvor, u kojem se krije od spoljnog svijeta i drugih ljudi, kljukajući se tabletama, opsesivno održavajući higijenu i viseći na računaru, uz povremene brzinske seks šeme i ćaskanja sa majkom i internet poznanicima, sa kojim komunicira isključivo putem telefona, mreža i aplikacija. Nakon prijavljivanja čudnog striming snimka, režiser brzinu filma iz prve, dramske prebacuje u petu, trilersku brzinu, kojom se Anđelin odlazak u korporaciju, da bi odnijela dokaze šefovima, pretvara u grčevitu i napetu borbu, kako sa sopstvenim psihičkim poremaćajem, tako i sa ekipom profesionalnih ubica poslatih da zataškaju zločin.

U spoljnom svijetu ona je apsolutno nezaštićena osoba, koja se sakriva iza maske i kapuljače, nakljukana tabletama, ali njen mozak grčevito funkcioniše, brzo shvatajući da je njena jedina šansa za opstanak povratak na siguran teren, tj. u sopstveni stan, gdje je ona gospodar terena. Poigravajući se kamerom, fotografijom i sumanutom montažom Soderberg maestralno gradi paranoičnu atmosferu, u kojoj je svaki otvoren prostor, svaki telefonski impuls, svaki digitalni bajt i čip predstavljaju smrtonosnu prijetnju za junakinju.

Ogromnu pomoć ima u vidu svoje glavne glumice, jer Kravicova, u skoro neprepoznatljivom hipsterskom izdanju, skoro čitav film nosi svojim talentom i vještinom, uz nekoliko solidnih doprinosa, sporednih likova, koji dodatno potcrtavaju njen otpadnički način života od ostataka čovječanstva. Zajedno to je više nego dovoljno da dobijemo uzbudljiv, zabavan, intrigantan i dinamičan triler ludačkog tempa, koji svojim ekonomičnim trajanjem od 90 minuta dodatno pojačava utisak paranoje i straha, stavljajući nas s lakoćom u klaustrofobični, vrli svijet moderne tehnologije i starog, dobrog ljudskog nasilja.

Istina, pomalo konvencionalno izvedeni akcioni rasplet u posljednjih petnaestak minuta donekle kvari kompletan utisak filma, posebno sa nekoliko “deus in machine” uskakanja u scenario (recimo u vidu iznenadne pojave dobronamjernog komšije Kevina, koji na trenutak zastavlja ubice), ali to ne može osporiti činjenicu da je Soderberg snimio jedan od boljih i zanimljivijih filmova u aktuelnoj godini, što, kada se uzme u obzir njegova impresivna filmografija, nikako nije stvar za ignorisanje.

Ocjena 4

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.