RECENZIJA “Južni vetar: Ubrzanje” (2021): Akcija gasira, priča škripi
Glavni problem filmskih nastavaka je činjenica da su… nastavci. Šalu na stranu, to je suština njihovog (ne)razumijevanja, jer nastavak uvijek traži više u odnosu na original, i od autora, i od publike, što zahtijeva ravnotežu svih segmenta produkcije, koju nije lako ispoštovati.
Nakon što je “Južni vetar” u režiji Miloša Avramovića, da citiramo riječi njegovog producenta i glavnog glumca Miloša Bikovića, “od filma od kojeg se nije očekivalo ništa”, postao fenomen regionalne kinematografije, praćen serijom, pred njegov drugi dio stavljen je teret očekivanja, čega su njegovi autori, sudeći po podnaslovu “Ubrzanje”, bili svjesni. Dobra vijest je da je veći dio filma nadmašio očekivanja, ali loša je da je drugi dio počeo gubiti brzinu, i to u dijelovima opasnim za samostalnu bioskopsku vožnju.
Poetika scenariste Petra Mihajlovića i režisera Miloša Avramovića imala je korijene u žanru akcionog trilera, na tragu stilizovane estetike akcionih trilera iz produkcije Lika Besona (“Transporter”, “Taken”) i njihovih uzora od američkog “buddy cop” filma (“Lethal Weapon”, “Die Hard”) do osvetničkog filma 70-ih (“Death Wish”, “Dirty Harry”), koji su žanrovske obrasce B-filma transformisali u skuplju A-produkciju. To se nije krilo, niti je bilo potrebe za tim, jer je autorski tandem odlično odradio posao uvodeći akcioni krimi-triler u moderne tokove srpskog filma, na dostojan i uzbudljiv način. Upravo je odluka da se priča proširi serijom dovela je do prvih ograničenja u autorskoj postavci “Ubrzanja”, jer je od publike zahtijevala određeno predznanje, prije svega u pogledu scenarija i likova, što se u praksi pretvorilo u blagu konfuziju oko uvodnog zapleta i pojave određenih karaktera kojih nije bilo u prvom filmu, a ovdje su iskočili u prvi plan, kvareći dinamiku nastavka i uvjerljivost priče.
Jasno je da se “Ubrzanje” obraća vjernoj fanovskoj bazi, koju ne zanima previše zašto je Marašev brat Nenad (Luka Grbić) odjednom dobio veću rolu i zašto je Miki Manojlović zamijenio Dragana Bjelogrlića u ulozi Cara, jer su oni već apsolvirali seriju i da njih zanima Maraš i njegov vjerni drug Baćo.
No, čim se fokus priče prebaci na vodeći tandem, koji kreće u Bugarsku u potragu za kidnapovanim Nenadom, film dobija “ubrzanje” iz naslova, kroz žestoku akciju u divljim gudurama Balkana. I tu već “Južni vetar 2” dolazi na svoje, jer je daleko veći budžet, pa i raskošnija produkcija, vidljiva u svakom segmentu filma, od upotrebe kamere, preko fotografije i scenografije, do zvuka i muzike, koji predstavljaju napredak u svakom pogledu. Akcione scene pršte od metaka, eksplozija i vrtoglavih rezova kamere u scenama potjere i obračuna, bez problema zaobilazeći poneku nedosljednost u priči ili povremenog vraćanja filma na podzaplet u Beogradu izgrađen oko Crvenog, Cara i Marašove supruge Sofije.
Biković i Radonjić uhodano i sigurno iznose svoje role, dok im maestralno parira bugarski dio glumačke postavke, posebno sjajni tandem u tragičnim rolama oca i sina, kriminalaca Kirila i Angela (Zahari Baharov i Mak Marinov). Sa druge strane, kod kuće, potpuno očekivano glumački šou krade Aleksandar Berček, kao udbaš Crveni, okrutni mozak prljavih poslova države, iako je scenaristička postavka Cara i Sofije takva da nemaju previše prostora da se razmašu uvjerljivijim doprinosom.
Da Avramović i njegova desna ruka Mihajlović bolje vladaju žanrovskim obrascima akcionog krimića nego porodične drame, vidljivo je u drugom dijelu filma, koji vozi sa gasom do daske, ne dozvoljavajući vrtoglavim adrenalinskim tempom predah gledaocu do finala, koje dodatno baca tenziju neočekivanim tvistom i bacanjem džinovskog “klifhengera”, koji će rasplet i objašnjenje dobiti u drugoj sezoni serije i pretpostavljamo u trećem dijelu filma. Usput, Avramović ubacuje diskretne omaže i posvete, kako stranim uzorima, poput “Snatcha” ili velikanima domaćeg filma poput Žike Pavlovića i Žike Mitrovića, što je postao legitiman žanrovski potpis/ukras ove vrste filmova.
Postavljanje franšize na duže staze zahtijeva gubitke uvjerljivosti i smisla u nekim dijelovima, što se mora nadoknaditi drugim obrascima filmskog jezika. Sudeći po reakcijama i gledanosti, publiku takvi sitni tehničko-zanatski detalji ne brinu previše, već se, rječnikom generacije “Južnog vetra” rečeno, gasiraju do daske.
Ocjena 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
