RECENZIJA “Grizelda” (2024): A od kume kokain ili metak VIDEO

Naime, kreatori serije Erik Njuman, Karlo Bernard i Dag Miro, koji su nam dali fenomenalni “Narkos”, udruženi sa novom kreativnom partnerkom Ingrid Eskajedom i sa Sofijom Vergarom u glavnoj roli, imali su kreativno/moralnu dilemu, kako prići životu žene koja je sa ulice kao djevojčica, prostitucijom, kriminalom i nasiljem stigla do titule nekrunisane narko-kraljice Majamija sedamdesetih, sijući krvavi trag leševa iza sebe, uključujući i leševe trojice muževa.

Teško je glorifikovati i glamurizovati osobu takve reputacije, ali sa druge strane opori naturalizam  “Narkosa” odveo bi seriju u autorski manirizam, ostavivši potencijal priče neispunjenim. Nažalost, odluka koju su izabrali je scenaristički traljavo postavljena mješavina naturalističke drame, stilizovanog trilera  i glamurizovane biografije, koja ne uspijeva sve žanrovske nivoe povezati u funkcionalnu cjelinu, bez obzira na upečatljive glumačke doprinose ili uspjele režirane crtice iz života Blankove.

Izabravši kao osnovu radnje njen dolazak u SAD kada, nakon ubistva drugog muža dilera Alberta, sa troje djece i kilogramom kokaina bježi u Majami spremna da počne karijeru u muškom poslu sa narkoticima. I ovaj dio priče u uvodnim epizodama, uz vještu režiju Adrijana Baiza, najbolje funkcioniše kroz eksplozivan režiserski tempo, koji sjajno kombinuje scene nasilja i ulične brutalnosti narko-tržišta sa blještavim slikama Majamija iz disko ere, uvlačeći nas u svijet žene koja je spremna na sve, kako bi obezbijedila sigurnost svojoj porodici. Problem nastaje kada se Grizelda, žena koje se, kako se u uvodnoj špici navodi bojao čak i Pablo Eskobar, nasiljem i uličnom lukavošću popne na vrh narko-tržišta Majamija, jer se postavka priče počinje gubiti u njenoj karakterizaciji i motivima njenih postupaka. Autorska ekipa čas je prikazuje kao brižnu majku, čas kao ranjivu žrtvu latinoameričke mačo kulture, potom je prikazana kao ikonična heroina siromašnih kubanskih izbjeglica ili protofeministička heroina, da bi odjednom postala preplašena i psihotična žena, opsjednuta paranojom i ludilom. Manjak dosljednosti autora u samom portretu sopstvene junakinje, ipak, ne može sakriti istinu koje se oni plaše da prikažu od starta priče, a koja glasi nema opravdanja za osobu koja je bila beskrupulozni kriminalac opijen moći, zbog koje je spremna žrtvovati muževe, saradnike, prijatelje, koja ubija tuđu djecu i na kraju krvavu kaznu svog posla plaća i životima trojice od četvorice sinova.

Na stranu majstorstvo Baiza  u pojedinim scenama serije, koje u velikoj mjeri nadilaze cjelinu ili vrhunsku glumu cijele ekipe na čelu sa Vergarovom, koja nije žalila trud da napravi odmak od komičarskih rola, seks bombi sa lošim engleskim akcentom, problem je u samoj scenarističkoj postavci, koja je birajući između nekoliko pristupa, na kraju ostala neodlučna, što je posebno vidljivo u posljednjim epizodama koje upečatljivo pate od manjka unutrašnje logike i brojnih propusta i narativnim linijama.

Kada vam glavni junak ostaje u sjeni daleko bolje scenarističkih postavljenih sporednih likova, poput policijske detektivke Džun Hokins (Džulijana Ejden Martinez), takođe latino samohrane majke koja je najviše zaslužna za hapšenje Blankove, Grizeldine desne ruke harizmatičnog ubice Rivija Martin Rodrigez ili Grizeldinog trećeg muža i tjelohranitelja Darija (Alberto Gera), tada je jasno da nešto nije urađeno kako treba.

Grizelda Blanko, žena koja je imala zloglasnu slavu u istoriji narko-kartela, uz preko 250 ubistava na duši i neko ko je pokazao put Pablu Eskobaru i meksičkim kartelima, na kraju je završila izrešetana na ulici u 69. godini života. Ekranizacija njene priče, nažalost, drži pažnju samo na momente, iako je Grizelda kao ličnost, koja je ni od čega izgradila imperiju krvlju, kokainom i novcem zaslužila hrabriju i  beskompromisniju priču, bez obzira, da li će ona uznemiriti osjetljivije duše na društvenim mrežama.

Ocjena 3

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.