RECENZIJA “Djevojka za sve” (2023): Zabavno je biti loš

U svjetlu te činjenice, zabavno je pogledati holivudski film koji ne mari previše za pomenute upeglane postulate neprovokativnog humora, već se raskalašno zabavlja na njihov račun, poput komedije režisera Džina Stapnickog “Djevojka za sve”, koja vrca od pravog pokvarenog i lošeg humora, koje zabada otrovne strelice na račun “novog puritanizma” i klasnih razlika liberalnog kapitalizma, ponosno tražeći predikat R. Treba uzeti u obzir da je “Djevojka za sve”, na svojoj strani imala dva olakšavajuća faktora, iskusnog režisera humorističkog žanra (“Loša učiteljica”, “Dobri momci” i kultna serija “Ofis”) i veliku holivudsku zvijezdu Dženifer Lorens, koja se po svaku cijenu željela oprobati u žanrovski čistoj komediji bježeći od statusa akcione heroine.

Spoj iskustva, ispunjene ambicije i zvjezdane slave velikog imena, obezbijedio je filmu priliku da preživi udar dušebrižničke cenzure i da opravda svoj budžet od 40 miliona dolara (koja je svoju glumačku želju uredno naplatila 20 miliona dolara) uz solidnu zaradu od 90 miliona dolara. Ono što je važnije jeste to da je ovo film koji bez stida uživa u ideji pokvarenog i zlog humora izvlačeći maksimum iz svih segmenata produkcije, kako bi dobilo urnebesno zabavnu komediju, ne mareći previše što gubi dio publike koju vrijeđaju šale na račun ženske seksualnosti, klasičnog roditeljstva, rodnog nasilja, ekologije i svega drugog što brine zaštitnike reda i morala.

Možda je priča o 30-godišnoj djevojci Medi (Lorens), koja radi plaćanja poreza i spasavanja porodične kuće prihvata posao životne “dadilje” povučenom i mirnom tinejdžeru Persiju (Endrju Feldmen), čiji se pretjerano brižni  i pretjerano bogati roditelji Lard (Metju Broderik) i Alison (Laura Benati) plaše da će otići na koledž kao čudak koji nikad nije probao alkohol, seks i stvarni život, djeluje kao žanrovski kliše romantične komedije, ali njena realizacija veći dio svog trajanja od 103 minute ne brine o klišeima.

Ono što je donekle šteta, jeste da Stapnicki i i njegov koscenarista Džon Filips, nisu imali hrabrosti ili želje da beskompromisno do samog kraja ostanu u vodama čistokrvne komedije, već su u finišu djela kalkulisali sa istaknutijom sentimentalnom podlogom priče na račun humorističkog elementa, tupeći tako filmsku oštricu duhovitosti i ostavljajući na momente neujednačen utisak.

Ipak, tamo gdje nesputano voze na komičarskim elementima filma, kasno igrajući na kartu evidentne glumačke hemije između Lorensove i Feldmena, koji briljiraju u svojim ulogama, film bez problema zabavlja i nasmijava, što je ključna stvar kada pričamo o komediji.

Obrnuvši uloge, zrelosti i polova, gdje je žena u 30-im neozbiljna i lakomislena, a muškarac, tinejdžer preozbiljan i preodgovoran, autori filma su stvorili beskrajan izvor gegova na račun rodnih, porodičnih i društvenih odnosa, što je samo po sebi, u vremenu u kojem je pravo na stav i individualno mišljenje prilično nepoželjno i podložno javnom linču, već stvar za poštovanje. Ključni likovi u “Djevojci za sve” jesu ljudi sa manama i autori su spremni da se zezaju na račun njih, to što se društvena klima okrenula u bizarnu situaciju, gdje se mane preventivno brane, iako im odbrana ne treba, to nije problem ovog filma koji zna da dobra komedija traži humor bez pravila.

U momentu kada je striming tržište okrenuto porodičnoj publici protjeralo oštriji humor sa malih ekrana, a inkvizatorska hajka “kulture otkazivanja” hronično vreba slobodoumnije komičare (uz par časnih izuzetaka), osvježavajuće je pogledati komediju poput “Djevojke za sve”, koja se u svojim najboljim momentima ne boji napasti publiku “neprimjerenim” sadržajem, radeći ono što humor treba da radi, a to je da vas nasmije testirajući granice lošeg ukusa!

Ocjena 4

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.