RECENZIJA “Divlji robot” (2024): Ljubav je jača od programa
Ima neke poetske pravde u tome, što velikom “Dizniju” posljednjih godina kreativne lekcije iz animiranog filma drže njegovi bivši stvaraoci, okupljeni u studiju “Drimvorks” ili striming divovima “Netfliksu” i “Amazonu”.
Naime, dok kompanija “Mikija Mausa”, koja je sinonim za animirani film, posljednjih godina pravi seriju bespotrebnih megalomanskih promašaja (uz nekoliko časnih izuzetaka), pokušavajući da sopstvenu višedecenijsku estetiku zdravog konzervativizma i porodičnog filma modernizuje u skladu sa trendovima vouk kulture, režiser Kris Sanders (“Lilo i Stič”, “Kako trenirati zmaja”) je filmom “Divlji robot”, snimio najbolji “Dizni film” u posljednjih deset godina. Problem je samo što ga je uradio za gorepomenuti “Drimvorks”.
Ekranizacija istoimene knjige pisca za djecu Pitera Brauna je apsolutni kreativni trijumf sa jednostavnom, ali efektnom pričom, ubjedljivom režijom i raskošnom 2D animacijom na tragu radova “Diznijevih” klasika ili filmova Hijao Mijazakija. Priča prati vrhunskog kućnog robota Rozum 7134, skraćeno Roz, koji nakon brodske nesreće završi nasukan na pustom ostrvu punom divljih životinja, gdje spletom tragičnih okolnosti postane majka Svijetlokljunu, guščetu bez roditelja, preuzimajući uz pomoć proždrljivog lisca Finka njegovo odgajanje, iako nije programiran za to.
Jasno je da je ovaj motiv nevoljnog i nespremnog roditelja variran u modernoj kulturi do sada na bezbroj načina, ali to nije problem kada znate, kao Braun i Sanders, da je ispričate na autentičan način. Scenarističko igranje (Sanders, Braun i Hajdi Džo Gilbert) sa motivima roditeljstva izvedeno je na duhovit i zabavan način, bez banalizacije i slanja društvenih poruka bilo kome, a kako Roz postepeno uči da niko nije programiran za roditeljstvo, tako i film uvodi u zaplet ozbiljnije emocije i teme od tereta odrastanja do otuđenosti u modernom načinu života oblikovanog upotrebom tehnologije i manjkom svijesti prema prirodi.
Sanders sa druge strane, uz pomoć svoje ekipe animatora i glumaca te sjajne muzike, izvlači maksimum iz scenarija pretvarajući ga u dinamičnu adrenalinsku hipervožnju slike i zvuka kojom osjećajno, ali sistematski nosi gledaoca, ne dozvoljavajući mu da predahne do katarzičnog finala u kojem majčinska ljubav glavne junakinje pobjeđuje planove džinovskih korporacija o brisanju individualnosti i emocionalnih smetnji u vlastitim programima. Doslovno svaka scena režirana je s tolikom pažnjom i trudom da ne može, a da se ne divite autorskom majstorstvu i poštovanju publike, čijim se emocijama i stavovima ne manipuliše, već se priča odvija prirodno kroz upečatljive kompozicije slike i zvuka te intimne interakcije sjajno napisanih i glasovno odglumljenih likova.
Talenat Lupite Nijango kao Roz, Pedra Paskala kao Finka, Bila Najtija kao guska Dugovrata, Marka Hamila kao grizlija Torna i ostatka ansambla, doslovno je trijumf glasovne glume, koji na maestralan način produbljuje karaktere koje tumače i emocionalne odnose između njih. Široki impresionistički vizuelni prizori, duhovit i pomalo crni humor, koji nikada nije isforsiran, nenametljive partiture Krisa Bauersa i dobro urađena montaža pomažu da se radnja sigurno iznese do emotivnog finala, koji publiku daruje kombinacijom rijetke autentičnosti i nježne iskrenosti.
Jednostavno rečeno, Sanders je bez podilaženja bilo kome i kalkulacije sa bilo kim, osim sa vlastitim talentom i kreativnim doprinosom autorskog tima, stvorio animirani dragulj u kojem će sigurno uživati buduće generacije, kao što se i danas uživa u bezvremenskim klasicima poput “Pinokija” “Bambija”, zatim ostvarenjima “Svi psi idu u raj”, “Priča o igračkama”, “Voli”, “Gvozdeni div”, “Princeza Mononoke”, “Začarani grad” i drugim remek-djelima sedme umjetnosti.
Ocjena 5
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
