RECENZIJA “Cry Macho”(2021): I najbolji kauboji plaču

Klintov legendarni status u Holivudu i njegov blistavi umjetničko-životni opus, odavno su prevazišli granice samog filma te je strogo objektivno posmatrati bilo koji njegov postupak izvan konteksta ogromnog mita što ga prati vjerno kao sjenka, prosto nemoguća misija. Što je naravno dobro za Klinta, ali često zna nasmetati njegovim novim filmovima, posebno zbog konstantnih poređenja sa najboljim momentima iz sedam decenija duge karijere, koji u pogledu kvaliteta ne idu previše često na ruku novijim filmovima. Konkretno, u ovom slučaju, 91-godišnji veteran je uspio napraviti neku vrstu balansa između prošlosti i sadašnjosti, praveći od svog, po svemu sudeći posljednjeg glumačkog nastupa, pristojan ali i ništa više od toga, zanatski postavljen i režiran film.

Za razliku od remek-djela “Unforgiven” u njegovom oproštaju od vesterna ili odličnog ostvarenja “Gran Torino”, u posljednjem pozdravu brojnim akcionim junacima tumačenim tokom karijere, u “Cry Macho” on se bez obzira na naglašeni pojam mačo u naslovu, više glumački pozdravlja sa likovima, koje je tumačio u nešto lakšim i zabavnijim filmovima poput rodeo cirkuskog zabavljača u “Bronco Billdž” ili kantri pjevača u “Honkytonk Man”. Što mu je u startu pružilo šansu da ga ne shvate pretjerano ozbiljno i u skladu s tim bez obzira šta lično mislite o njemu, dirljivo je gledati ovog veterana, kako daje sve od sebe pred kamerom, iako se teret godina jasno vidi na njegovom licu i tijelu.

Priča po knjizi pisca Ričarda Neša o rodeo veteranu, koji za bivšeg gazdu odlazi u Meksiko, kako bi mu vratio sina iz propalog braka sa bogatom Meksikankom, navodno je provela 40 godina negdje u Istvudovoj arhivi, da bi je sad izvukao i pretvorio u igrani film. Donekle se ova patina prošlosti i dugog čekanja, osjeti u finalnom proizvodu, koji nažalost najviše problema ima upravo na planu scenarija prerađenog od strane Nika Šenka, pošto njegov sinopsis previše oscilira između staromodnosti prvobitne verzije i slatkaste korektne umivenosti modernih “poboljšanja”.

Klint ovaj put režira u tradicionalističkom stilu bez većih stilskih eksperimenta, ali u srednjem dijelu filma takav pristup djeluje prilično monotono i predvidljivo, kada je u pitanju održavanje dinamike naracije i odnosa među likovima.

Prosto rečeno, film ima previše predvidljivih scena i rješenja, kao da se osjeti da Klint nije bio dovoljno ponesen samim scenarističkim zapletom i ponuđenim rješenjima, koji previše puta igraju na sigurno i opšteprihvatljivo, posebno za čovjeka koji je reputaciju gradio izrazito individualnim stavom i pogledima na film.

Sa druge strane Klint, uz sva fizička ograničenja, i dalje plijeni na ekranu, obavljajući svoj dio posla daleko bolje od ostataka glumačke ekipe, uključujući i 70 godina mlađeg Eudarda Mineta u roli odbjeglog rančerskog sina, što nije pretjerano pohvalno preporuka za njegovog kasting direktora.

Istvudova ikonična pojava i škrti cinični komentari u uvodnim scenama filma raduju svakog iskrenog filmofila, ali dugo čekanje, uz brojne padove u ritmu priče, karakterizaciji likova i višak predvidljivih dijaloga, do nešto ubjedljivijeg i uzbudljivijeg finala filma, zna potrajati previše dugo i previše razvučeno na velikom ekranu, za čovjeka koji je godinama stajao kao nepokolebljivi titan hrabrosti u moralnoj kaljugi modernog Holivuda.

Možda su godine učinile svoje, možda je, kako njegov lik kaže: “Vrijeme mačo tipova prošlo”, pa je Istvud snimao samo dobar i pošten film. Što možda nije dovoljno od čovjeka koji je godinama harao “divljim zapadom” velikog ekrana, ali kad on u “Cry Macho” navuče šešir i skriveno pusti suzu, oprostićete mu sve greške i mane, ne zbog godina i reputacije, već što znamo da i pravi kauboji ponekad plaču i prave ljudske greške.

Ocjena 3

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.