RECENZIJA “Clean”(2022): Čisto, skoro sterilno
Priča o bivšem profesionalnom ubici u penziji, koji ulazi u sukob sa ruskom mafijom vrativši se krvoločnim ubilačkim navikama i sijući smrt na svom putu možda zvuči kao opis prvog filma u serijalu “Džon Vik”, ali nije jer je riječ o zapletu filma “Clean”, režisera Pola Soleta.
I ako vam se čini da je film sa oskarovcem Edrijanom Brodijem u glavnoj roli prilično otvoreno “pokrao” akcioni serijal sa Kijanuom Rivsom, dobro vam se čini, samo što je Brodi, (osim glume ovdje i koautor scenarija, kompozitor i producent), dodao malo drame, hip-hopa i rasno-socijalne angažovanosti, da bi publici prodao istu foru u novom pakovanju.
Ono što ostaje nejasno jeste motiv za ovaj neoriginalni poslovno-umjetnički potez jednog od najtalentovanijih glumaca svoje generacije, ali u krajnjem rezultatu priča koju je napisao zajedno sa režiserom Soletom nije ni blizu stilizovane akcione poetike serijala o Džinu Viku, a da bude gore ne uspijeva da bude ozbiljna drama, već podbacuje u većini svojih filmskih segmenata.
Osim što besramno krade, inače neoriginalan zaplet o okrutnom profesionalcu koji se povukao u miran i usamljenički život đubretara, ali ga prošlost neminovno sustiže i ostatak scenarija i dalje niže kliše do klišea.
Od tragične smrti crne kćerke glavnog junaka, preko odlazaka na sesije anonimnih alkoholičara i narkomana, filantropsku brigu o crnoj unuci svoje komšinice, do crnih dilera koji kvare djecu i okrutnog ruskog bosa u sukobu sa sinom slabićem, to je beskonačna traka upotrebe izlizanih ideja i podzapleta, koja pokušavaju da daju dramsku dubinu postupcima glavnog junaka.
Nažalost, rezultat je spor, mračan i konfuzan uvod od skoro sat vremena da bi se stiglo do prve akcije, tokom koje pratimo Brodija, koji tumara ulicama, vozi đubretarski kamion, sluša rep, brine o maloj komšinici, popravlja otpad i drži unutrašnje monologe o mračnim prljavim ulicama, gomili smeća i nasilja koji plave ulice: “Imam krv na rukama, umrljana sam”. “Ja sam prljav”. “Koliko god se trudio, ne mogu da operem prošlost”...
Očekivano, Brodi je dovoljno dobar da se nosi sa mračnim materijalom, ali bez obzira na njegov trud, teško je povjerovati u priču koja se raspada od izlizanosti njenih dijelova, dok se čeka nasilje i krvoproliće za koje je jasno da će uslijediti. Kada se ono desi, i to u brutalnom, krvavom i ogoljenom izdanju daleko od stilizovane koreografije uzora, umjesto adrenalinske katarze dobijamo novu porciju mraka i crnila, samo što Brodi više ne filozofira, već ubada, siječe i puca uz vodoskoke krvi i iznutrica. Taman na vrijeme da spasi štićenicu, pobije desetak crnih tipova (loših momaka, naravno), dvadesetak Rusa (mnogo lošijih, naravno), opere sopstvenu krivicu za smrt djeteta, ali prekasno da spasi svoj film od promašenosti.
Ne mogu stvar spasiti ni rep ikona RZA, kao simpatični lokalni trgovac, niti Glen Flešlir, kao psihotični ruski mafijaš, ni solidna muzička podloga niti odgovarajuća mračna fotografija (djelo Zorana Popovića), jer to su kao i Brodijeva rola, rijetki momenti inspiracije u sivilu i bezidejnosti loše verzije davno potrošenog scenarija, koji je do sada ponudio mnogo boljih, napetijih i eksplozivnih ekranizacija.
Brodijeva verzija priče možda je imala ambicioznu ideju da bude nešto više od žanrovskog B-filma, ali je na kraju završila samo kao vještački, skoro pa sterilni spoj neuvjerljive drame i dosadnog akcijaša.
Ocjena 2
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
