RECENZIJA “Betmen” (2022): Osveta je uvijek u modi
Kada pričamo o novom filmu “Betmen” ključna stvar je što su zvaničnici Di-Sija i “Vorner bros” bili svjesni, da nakon Bartonove, Šumaherove, Nolanove i Snajderove verzije, stvari moraju da vrate na početak. Uz novi restart franšize film je ogoljeniji i bliži detektivsko-realističkim korijenima čovjeka-šišmiša, jer bi sve drugo vodilo u konfuziju publike u sve kompleksnijim univerzumom Di-Si serijala.
Iz tog razloga doveden je novi režiser Mat Rivs, novi scenarista Piter Krejg i novi glumac Robert Patinson, koji su svaki na svoj način bili izvođači zadatka rekonstrukcije Betmena kao superheroja za 2022. godinu.
U skladu sa sličnim kursom studija zauzetim prema resetovanju njegovog arhineprijatelja u Džokeru, ali sa većim ulaganjima i očekivanjima. Takođe je dobro, što su većim dijelom uspjeli u svojoj misiji, uz par grešaka koje su ih koštale statusa remek-djela poput Nolanovog “Mračnog viteza”, ali uz odlične reakcije publike i boks-ofis reultate teško da će neko u “Vorneru” žaliti za sitnim propustima.
Talentovani Rivs, koji je reputaciju izgradio kao stručnjak za atmosferične niskobudžetne naučnofantastične i horor filmove, poput “Kloverfilda” (2008) i “Pusti me unutra” (2010), dok je do slave i prilike da radi megablokaster projekte poput “Betmena”, stigao režiranim rimejk triologijom “Planeta majmuna”, odradio je više nego impresivan posao.
Njegov “Betmen” ogorčeni je i frustrirani junak, kojeg na akciju goni gorivo osvete, dok je njegov Gotam, mračna urbana kloaka puna smeća, korupcije i kriminala, oblivena kišom i sjenkama, slijedeći bazične obrasce noar i triler estetike Betmen stripova poput “Godina prva” i “Duga noć vještica” ili neonoar trilera poput “Sedam” Dejvida Finčera, “Istrebljivač” Ridlija Skota ili “Grad tame” Aleksa Projasa. U skladu sa impresivno oživljenom atmosferom, on maestralno izvlači maksimum iz kamere, fotografije, muzike i dobro postavljene glumačke ekipe, gradeći vizuelno scensku postavku, koja uvlači gledaoca u košmare mladog Brusa Vejna, koji još traži sebe, razapet između prošlosti obilježene porodičnim tragedijama i budućnosti samoprojektovanog superheroja čeličnih mišića i volje.
Uz pomoć genijalnog snimatelja Grega Frejzera, Rivs poput vrsnog građevinca u prvom dijelu filma strpljivo zida vizuelnu pozornicu za svog junaka i njegove protivnike. Da bi potom u drugom dijelu priče svoju scenu pretvorio u čistu radost vizuelne - zvučne kinetike, uz nekoliko kadrova koji ostaju za filmsku antologiju, poput finala Betmenove potjere za Pingvinom, koji opasno konkuriše za najbolji “Betmen” kadar u sedmoj umjetnosti.
Za razliku od režiserskog dijela posla koji obavlja velemajstorski Rivs kao koscenarista u tandemu sa rutinerskim zanatlijom Piterom Krejgom, nekoliko puta pravi bespotrebne propuste. Zanemarivši momente “njoke” korektnosti, na temu rase i pola kao “nužno zlo” vremena, greške su nastale prije svega u ambicioznoj želji scenarista za kompletnom rekonstrukcijom svijeta svog junaka kroz elemente trilera i noar atmosfere, dok je drugom planu ostala razrada pojedinih scena, a dobro je poznato da se đavo krije u detaljima. Poput recimo, traljavog napisanog Betmenovog bjekstva iz policijske stanice, koje vrijeđa zdravu logiku, kako glavnog protagoniste, tako i publike, a nažalost nije jedini momenat ove vrste, koje nepotrebno kvari ritam i razvlači trajanje filma.
Ono što je scenaristički tandem zbrzao, srećom osim vizuelnog utiska, popravlja raspoložena glumačka postavka u kojoj možda negativci poput Ridlera (Pol Dejno), Pingvina (Kolin Farel) i Karmajna Falkonea (Džon Torturo) na momente kradu šou pozitivcima, ali se mladi tandem Patinson i Zoi Kravic (Žena mačka) više nego dostojno nosi sa pre(velikim) teretom svojih rola. U skladu sa njima, iz drugog, ali nimalo manje važnog plana, briljirao je i kompozitor Majkl Đakino, koji svojom namjenskom muzikom ili korištenjem rok i pop numera (poput “Nirvanine” himne “Something in The Way”) dodatno podiže atmosferičnost Rivsove vizije.
Hrabro se igrajući sa istorijom jednog od najpoznatijih mitova pop kulture, provlačeći je kroz multižanrovski pastiš na tankim granicama spektakla/noara/trilera/gotika, u više nego kvalitetnu cjelinu, Rivs je uspio u prilično nezahvalnom zadatku stavljenog pred njega.
Rivs je impresionirao fanatičnu bazu obožavatelja, zadovoljio očekivanja producenata i bio dostojan velikih prethodnika, ali prije svega snimio je vrlo dobar film u krajnje žestokoj žanrovskoj konkurenciji.
Ocjena 4
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
