RECENZIJA - “Asteroid siti” (2023): Vješto pakovanje nevještog sadržaja VIDEO
Američki režiser Ves Anderson stvorio je tokom karijere svoj mikrouniverzum unutar moderne kinematografije, gradeći ga ponekad putem pravih malih remek-djela sedme umjetnosti, a ponekad putem prilično ispraznih ogleda na datu formu.
Razlika je, kao i uvijek, kada je u pitanju filmska umjetnost vještina režisera da unutar krajnje stilizovane forme ispriča funkcionalnu priču, kreira uvjerljive likove, izazove istinske emocije između njih i uspostavi dobru komunikaciju sa publikom. Nažalost, film “Asteroid siti” više gravitira prema onom polu njegovog rada u kojem je forma često prevaziđen sadržaj, a manir uguši stil.
Najnovija Andersonova meta, filmska slagalica rađena u stilu švajcarskog sata sa mnoštvom isprepletenih priča u atmosferi holivudske kemp nostalgije i zvjezdanom glumačkom postavom, koja djeluje poput animiranih manekena u preciznom konstruisanom vizuelnom svijetu imitacije stvarnog života, jednostavno ne uspijeva da pogodi nerv publike. I bez obzira što kompleksna priča, koja počinje u maniru starih televizijskih emisija u kojoj nas domaćin Brajan Kranston vodi iza kulisa naslovne predstave, koja je u stvari pozorišno djelo, a koje je stvorio autor Konrad Erp (Ed Norton) sa radnjom na američkom jugozapadu 50-ih govori o beskonačnosti, između ostalog.
Vizuelno, to je kao i uvijek raskošna fantazija pastelnih boja u kojoj se živopisni likovi okupljaju u pustinjskom naselju izgrađenom oko meteorskog kratera. U daljini eksplodiraju oblaci atomskih proba, u pozadini stari automobili klize kroz sprženi pejzaž pustinje, a grupa talentovanih štrebera bori se u naučnom takmičenju pod paskom vlade SAD, dok kamera i glumci često prolaze kroz kulise u crno-bijeli svijet pozorišta. Sve to izgleda krajnje lijepo, povremeno nas priča dirne nekim otkačenim momentom i povremeno zvjezdana glumačka postava bljesne nekim upečatljivom minijaturom, ali sve to više podsjeća na eksperimentalni ogled na temu najboljih Andersonovih radova nego na stvarno njegov film. Anderson i koscenarista Roman Kopola zatrpavaju radnju brzim dijalozima u svom stilu dok priča i likovi prave, sa jedne strane omaž zlatnoj eri velikih studija i B-filma, a sa druge Brodveju iz ere dramaturga poput Elije Kazana ili Artura Milera, ali kako film odmiče napadna atmosfera samozadovoljne modernosti, sve više pritišće film poput magle u kojoj se gubi njegov smisao, dinamika i emocija.
Preciznije rečeno, mi gledamo prepoznatljive Andersonove pastele usklađenih boja, simetrične kompozicije kamere, vrcave dijaloge koje minimalistički precizno isporučuje mnoštvo velikih glumaca, ali sve to više djeluje kao da neko imitira Andersona, nego kao nešto što je sam Anderson snimio. Tačnije, vidimo nevjerovatno lijepo zapakovan filmski paket koji raspakivanjem pred našim očima otkriva veliku blještavu prazninu nastalu usljed pretencioznih namjera režisera da ekstremno razvuče granice vlastitog stila do njegovih krajnih mogućnosti.
Istina, ima u ovoj pustari isprazne forme i zabavnih trenutaka, ima i prepoznatljivo savršenog vizuelnog i zvučnog dizajna, ima i dirljivih glumačkih rola, ima čak i neočekivana posjeta vanzemaljaca, ali nema autentične filmske magije kojom je Anderson tokom karijere stvorio sopstvenu, unikatnu autorsku poziciju između holivudske blokbaster produkcije i teško svarljivih sadržaja arthaus filma.
Ocjena 3
Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.
