RECENZIJA “After Life” (2022): Anđeo prljavog jezika

Šalu na stranu, rizična scenaristička kombinacija ciničnog i oštrog humora s jedne strane i bolne melodrame o gubitku voljenih s druge strane, nošena njegovom vulkanskom autorskom energijom i glumačkim šarmom kompletnog ansambla povezana je u uspješnu cjelinu, koja je postala hit na vodećem svjetskom striming servisu, dočekavši i drugu sezonu tokom 2020. godine, a potom i treću sezonu, emitovanu 14. januara ove godine.

Čuveni komičar briljirao je kao scenarista, režiser i glumac, dokazavši da je mnogo više od televizijske zvijezde, koja je do slave stigla pomjerenim smislom za humor i oštrim skečevima na račun slavnih.

U pomenutoj aktuelnoj i završnoj  trećoj sezoni, Džervejs je nadmašio sam sebe, igrajući se publikom poput lutkarskog majstora,  vodeći je s lakoćom od smijeha do suza kroz svih šest epizoda, do ubjedljivog i razoružavajućeg finala. Da bude bolje on pri tome nije pravio kompromise, već se kroz usta svog glavnog junaka, slomljenog, bijesnog i ogorčenog novinara Tonija Džonsona obrušava bez milosti na sve i svakog, ko mu se učini vrijednom metom za strelice njegovog crnog humora.

U izmišljenom gradiću Tamburi i redakciju lokalnih novina, vijesti o političkoj korektnosti nisu stigle, jer glavna vedeta ovog medija, pomenuti Džonson ne vodi pretjerano računa koga će napasti. Riki tj. Toni jednakim žarom, žestoko i teško vrijeđa bijele i crne, mršave i debele, strejt i gej likove, bogate i siromašne, sportiste i antisportiste, ružne i zgodne, stare i mlade (uključujući i jednu glasnu bebu), religiozne i ateiste, nadređene i podređene, pokušavajući da sakrije sopstveni bol i usamljenost nakon smrti supruge, tjerajući ljude od sebe. Srećom, brzo postaje jasno da je njegov prljavi jezik samo sredstvo kojim krije svoje anđeosko srce što njegovi prijatelji brzo shvataju i nimalo slučajno udovica En u jednom momentu njega naziva anđelom koji spasava ljude.

U tom momentu postaje jasno zašto je dramska linija scenarija ekstremno naglašena kao humoristička i zašto melodrama stalno balansira na samoj ivici kiča i patetike. Odgovor je jednostavan - kako bi uspostavila ravnotežu s brutalnom bujicom komičarskih uvreda, koji bi bez svog pandana odvela seriju u besmisleni televizijski traktat politički nekorektnog humora, koji je sam sebi svrha.

Riki je dovoljno iskusan i dovoljno talentovan da ne dozvoli da se serija pretvori u šou jednog čovjeka, koliko god on dobar bio, već se okružio gardom iskusnih veterana i mladih snaga britanskog glumišta, koji su sve tri sezone maestralno nosili svoje uloge, kako god su one bile napisane, kao krajnje obične ili krajnje bizarne ličnosti. Jednostavna kamera, koja u maniru kućnog video-snimka, bez radikalnih kadrovskih zahvata prati glumce i njihovu međuigru, te naglavaša emocionalnu patinu i ljudsku uvjerljivost glumačkih karaktera, koji savršeno zaokružuju jednostavan, ali ne i banalan pristup serije.

Stvarni život u jednakom omjeru čini i tuga i radost, kao plakanje i smijeh ili bol i sreća, zbog čega ne vrijedi praviti njegov televizijski pandan bez sličnog pristupa. Riki to zna, u trećoj sezoni, saznajemo i mi gledajući kako Toni Džonson, taj mrzovoljni anđeo boli, bijesa i cinizma, svojim prljavim jezikom liječi rane stanovnika Tamburija. Tog svijeta u malom u čijim je stanovnicima lako prepoznati svakog od nas, a potom nakon završenog posla tiho iščezne u ništavilu ili ode tamo gdje žive anđeli.

Ocjena 5

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.