Preminula slavna francuska glumica: Diva koja je nadahnula Felinija i Bertolučija

Anuk Eme je možda i najpoznatija po ulozi u filmu “Jedan čovjek i jedna žena” (1966) Kloda Leluša, za koji je zaradila nominaciju za “Oskara” i osvojila “Zlatni globus”. 

Pored toga, glumila je u filmovima “Sladak život” (1960) i “Osam i po” (1963) Felinija, “Lola” (1961) Demija, Montparnas, “19” (1958) Žaka Bekera i “Tragedija smiješnog čovjeka” (1981) Bertolučija. Njena karijera započela je krajem četrdesetih godina i trajala je sve do 2019. i filma “Najbolje godine”, kojim je Leluš napravio epilog ljubavnoj priči od prije 50 godina. 

Tokom karijere Eme je glumila u više od 80 filmova, a vrijedi pomenuti “Visoku modu” (1994) Roberta Altmana i “I živjeli su srećno” (2004) Ivana Atala. U jednom intervjuu rekla je o svojoj glumi: “Felini me je naučio ovo: Najvažnije je slušati šta ostali likovi kažu. I ne shvatati sebe preozbiljno”.

Rođena je u Parizu 1932. godine kao Džudit Drajfus, iako u nekim dokumentima piše ime Nikol, kćerka glumca Henrija Drajfusa i glumice Ženeviv Sorja. Tokom Drugog svjetskog rata uzela je majčino prezime kako je nacisti ne bi jurili i selila se između Pariza i juga Francuske.

Sa 14 godina ju je primijetio reditelj Anri Kalef i dao joj ulogu Anuk u svom filmu “Dom na moru” iz 1947. godine. Odlučila je da to zadrži kao svoje profesionalno ime, a prezime je izvela od riječi aimee koja na francuskom znači voljena, na savjet pisca Žaka Prevera.

Sa 16 je glumila u filmu “Ljubavnici iz Verone” Andrea Kajeta, adaptaciji “Romea i Julije”, a nakon toga su uslijedile dvije decenije pune brojnih filmova. Potom se preselila u Italiju, gdje je tumačila nekoliko uloga, a za rolu u filmu “Skok u tamu” (1980) 

Marka Belokija nagrađena je kao najbolja glumica u Kanu. 

Za njen nastup u Felinijevom “Slatkom životu” kritika je pisala da je njena prirodna mističnost učinila savršenom za tu ulogu i da je svojom prozračnim stilom i ljepotom gotovo izmislila italijansku modnu kinematografiju.

Međunarodnu slavu stekla je ulogom u nagrađivanom filmu “Jedan čovjek i jedna žena” Žaka Leluša, koji je snimljen za tri nedjelje sa vrlo malim budžetom, a zaradio je više od 50 miliona dolara. Ona je zaradila nominaciju za “Oskara” i postala prva francuska glumica kojoj je to uspjelo za ulogu na francuskom jeziku, ali je izgubila od Elizabet Tejlor, koja je nagrađena za film “Ko se plaši Virdžinije Vulf?”. 

Sa Lelušom je snimila čuveni nastavak “Jedan čovjek i jedna žena: 20 godina kasnije” (1986), a tokom devedesetih je sarađivala sa Altmanom, Bertolučijem, Vardom, Skolimovskim i Kaurismakijem.

Dobila je počasnu nagradu “Cezar” 2002. godine, a bila je udata četiri puta, za Eduarda Cimermana, Nikosa Paptakisa, Pjera Baruha i Alberta Finija.

IZGLED

Filmski kritičar “Gardijana”, Piter Brodšou napisao je za nju da su enigma, senzualnost i ranjivost ekranske ličnosti Anuk Eme u suštini i iznad svega usamljenost koja dolazi s ljepotom.
Prema njegovim riječima, Anuk je imala nešto od mlade Džoan Kraford ili Marlene Ditrih. 

Eme je zračila zagonetnom seksualnom aurom začinjenom melanholijom i sofisticiranošću uz jedinstven ekran prisutnosti koja je istovremeno bila primamljiva i zabranjujuća.

Pratite nas na našoj Facebook i Instagram stranici i Twitter nalogu.